طی هفته های اخیر متنی مرتبط با دستورالعمل نشست های عملیات جاری در فرقه رجوی که به اختصار به آن «ع.ج» هم گفته می شود لو رفته و توسط مجموعه فراق منتشر گردیده است.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، ظاهرا این متن یک سند درون تشکیلاتی حاوی مفادی شامل دستورات و توصیه ها در خصوص چارچوب و نحوه برگزاری و دستور جلسات عملیات جاری بوده و خطاب آن نیز به مربیان برگزارکننده بوده است. البته اطلاعات نسبی در خصوص نشست های مذکور وجود داشت اما این سند نسبتا محرمانه که حتی قرار نبوده در اختیار اعضای عادی نیز قرار بگیرد تا حدود زیادی اهداف رهبران این فرقه تروریستی و سیستم غیرانسانی حاکم بر فرقه را بیش از پیش هویدا می سازد.
نکته عجیب (و البته تاسف برانگیز) تعدد و گوناگونی جلسات در فرقه است. از نشست های حوض گرفته تا نشست دیگ، جلسات غسل هفتگی و نشست های عملیات جاری. دستور کار این نشست ها و اهداف پس پرده نیز که به اندازه کافی روشن و مشخص است. هرچه الفاظ را در ذهن بالا پایین کمی کنم نمی توانم معادلی برای توصیف شناعت و اشمئذاذ نهفته در پس برگزاری جلساتی مثل غسل هفتگی و یا عملیات جاری بیابم. واقعا مجبور ساختن افراد به بیان فانتزی های جنسی خود و یا حتی تمایلات عینی خود و در نهایت، سرکوب و تحقیر آنها بخاطر اقاریر خود در جلسات غسل هفتگی و یا اجبار روزانه افراد به بیان روزمرگی های خود و آنچه در سر پرورانده اند را چه می توان نامید؟
جالب آنکه افراد هیچ اختیاری برای عدم شرکت در جلسات مذکور ندارند و به تعبیر فرقه، عدم شرکت فرد در نشست عملیات جاری مرز سرخ است. افراد هفته ای حداقل یکبار باید فکت های خود (بخوانید اقاریر و اعترافاتی که آنان را مستحق تحقیر می کند) بخوانند.
واقعیت آن است که از منظر حقوقی، چه قواعد حقوق داخلی و چه معاهدات حقوق بشری، شرکت افراد در تشکیلات، انجمن ها، احزاب و دسته جات آزاد است و این موضوع در اعلامیه های جهانی حقوق بشر و میثاق حقوق مدنی و سیاسی نیز به صراحت آمده است. و البته مهمتر از این حق اجتماعی پیش بینی شده برای افراد، احترام به کرامت انسانی و حق آزادی عقیده و بیان است که در پناه برگزاری چنین جلساتی کاملا نادیده گرفته می شود. اما با این همه باید توجه داشت این ساختارهای فرقه ای پیش از آنکه از منظر حقوقی مورد تحلیل قرار گیرند باید از منظر روانشناختی موضوع مطالعه و بررسی قرارگیرند. بر اساس قواعد حقوقی (فارغ از اینکه در اینجا ما با تشکیلاتی با سابقه تروریستی و جنایی مواجهیم) تا زمانی که گروه یا تشکیلاتی مرتکب جرم نشود، خواه علیه اعضای خود و یا فراتر از آن، و یا اعضای خود را به سمت ارتکاب جرایم سوق ندهد طرح ادعاهای حقوقی علیه آن گروه دشوار می گردد. اما در این رابطه به نظر می رسد که یافته های روانشناختی (اعم از فردی و اجتماعی) می تواند بسیار آگاهی دهنده و ثمربخش باشد. اینکه حاصل جلساتی از این دست، و اساسا فلسفه شکل گیری چنین جلساتی ایجاد یک سیستم کنترل قوی بر ذهن و حتی جسم افراد است و طراحان این جلسات هدفی جز نظارت و کنترل غیرانسانی (فردی و جمعی) بر اعضای گروه ندارند.
نشست های ع.ج و دیگ و غسل هفتگی ابزاری به غایت غیرانسانی برای زوال و به تعبیر مناسب تر انهدام اعتماد بنفس، عزت نفس و کرامت انسانی افراد و تبدیل اعضا به انسان هایی مطلقا مطیع و فاقد قدرت تصمیم گیری و تحلیل است. از دیگر نتایج برگزاری این نشست ها باید به جلوگیری از ایجاد همدلی و ارتباطات انسانی میان اعضا، تلقی سایر اعضا به عنوان دشمن یا کسانی که به قصد تحقیر وی بر وی کنترل و نظارت می کنند و نیز منتفی ساختن هر گونه اتحاد احتمالی میان اعضا علیه سازمان، ایجاد حس ناخوشایند تحت کنترل یا نظارت دائمی بودن اشاره کرد.
در این میان از نظر بنده دو نکته بیش از هر چیزی باید مورد توجه قرار گیرد؛
اولا جا دارد که روانشناسان و متخصصین امر در باب ماهیت اقداماتی این چنین در قالب تشکیلات فرقه ای به جامعه اطلاع رسانی نمایند. گواینکه تشکیلات فرقه گون منحصر به فرقه رجوی و منافقین نیست.
ثانیا خانواده های اعضای اسیر در فرقه به حق نباید از بی خبری و یا دوری گزیدن عزیزان خود آزرده خاطر گردند. به واقع باید آنان را انسان هایی اسیر در بند محدودیتهای جسمی و ذهنی فرقه رجوی دانست که آزادی آنان جز در گروی آگاهی بخشی و تلاش برای رسواسازی و تبیین ماهیت فرقه ای مجاهدین خلق در سطح داخلی و بین المللی نیست.
سخن در این باب بسیار است و از منظر حقوق بشر بیشتر در مورد آن خواهم نوشت.
یادداشت از: دکتر نواب محمدی
دکترای حقوق بین‌الملل
انتهای پیام
