روزگاری مریم عضدانلو (مریم رجوی)، با به صف کردن زنان روی سن سالن اجتماعات، مدعی بود این صفی خواهد بود تا تهران.
مریم عضدانلو درسال۷۲ هنگام معرفی کردن اعضای شورای رهبری کذائی گفت: «از شورای مرکزی دعوت می‌کنم که این‌جا روی سن به من بپیوندند تا با شعار می‌توان و باید و صفی تا تهران، قدرت این مقاومت و این سازمان را برای سرنگونی نشان بدهیم.»
بعد تعدادی از زنان را بالای سن برد و همه دست بدست هم داده در حالیکه عضدانلو وسط ایستاده بود دستها را بالا برده و گفت: این صفی است تا تهران، صفی پولادین از هزار زن اشرفی.
مریم رجوی فکر می کرد می تواند تا به ابد زنان را در بند و اسارت نگه دارد و همه را به زنجیر بکشد، اما نمی دانست این صف کنار او، به میدان آزادی تهران نخواهد رسید، بلکه صفی تا آزادی از قید و بند فرقه ی رجوی را تشکیل خواهند داد. در زیر اسامی زنان جدا شده و رها را می بینیم که هر کدام با پرداخت بهای سنگینی سند آزادی خود را به دست آوردند.
خانم ها :بتول سلطانی، زهرا میرباقری، مریم سنجابی، مرضیه قربانی مقدم، مرضیه قرصی، مرجان ملک (معصومه صید آبادی)، نسرین ابراهیمی، حمیرا محمد نژاد، سحر ادیب زاده، زهرا معینی، زینب حسین نژاد و … بعد از سال ها اسارت توانستند خود را نجات بدهند.
اما در عکس زیر می بینیم بودند کسانی که نتوانستند فرار کنند، این عده یا به شرایط طبیعی مرگ را در آغوش کشیدند و یا در سیاه چال های رجوی کشته شدند. این عده هرگز طعم زندگی واقعی را نچشیدند و در گورستان های رجوی در خاک سرد آرمیدند. البته رجوی گفته بود که، برای من مجاهد مرده، بهتر از مجاهد زنده است، چرا که خیالم راحت می شود نتوانستند علیه من افشاگری کنند و هم از خونشان ارتزاق کرده و کتاب شهدای خود را قطورتر می کنم.
صفی تا تهران تبدیل شد به صفی تا قبرستان، آیا باز مریم عضدانلو دست ها را درسالن بالا می برد و از صفی تا تهران دم می زند؟
فرید
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی
