هر چه در رابطه با فرقه رجوی می نویسیم و می خوانیم احساس می کنیم که هنوز خیلی جا دارد تا از ماهیت اصلی این فرقه آگاه شویم.
یقینا هیچ نکته ای تکراری و قدیمی نیست، بر عکس تازگی و جذابیت خاص خودش را دارد. هر بار در رابطه با موضوعات فرقه رجوی متوجه یک موضوع جدید می شویم که اگر تامل نکنیم بعدها دچار مشکلات زیادی خواهیم شد، هم در رابطه با خودمان و هم در رابطه با اطرافیانمان.
تجاربی که جداشده های از این فرقه تروریستی در مقاطع مختلف ارائه می دهند فقط جهت آگاهی نیست بلکه یک راهنمای عمل است تا انسان ها به ویژه جوانان این مرز و بوم در دام مرگبار این فرقه نیفتند، زیرا بعد از افتادن در دام آنان راه برگشتی نیست و فقط خانواده هایمان را بدبخت کرده و موجب دردسرهای بیشتر برای آنان می شویم.
ماجرای کسانی که زمانی در این فرقه تروریستی عمری را هدر داده اند مرا یاد جمله پیر مردی انداخت.
در حال قدم زدن بودم که توجهم به کوچه‌ای جلب شد، سمت داخل کوچه رفتم. پیر مردی از داخل کوچه در حال بیرون آمدن بود. وی که متوجه من شده بود گفت: پسرم کجا می روی؟ گفتم، پدر جان دارم می رم به ته کوچه! به نظرم جالب آمده است، می خواهم ته کوچه را ببینم! پیر مرد گفت: پسر جان نرو داخل کوچه من هم اشتباه کردم آمدم، بن بست است.
اما من گوش ندادم و رفتم، بعد از مدتی دیدم پیرمرد راست می گفت، کوچه بن بست است و چیزی گیرم نیامد، تصمیم گرفتم برگردم. البته موقع برگشت پیر شده بودم و یاد همان پیر مردی افتادم که در سال های دور او را دیده بودم، چشمم افتاد به جوانی که وارد آن کوچه شده بود…
یادداشت از: سعید محمدپور
عضو نجات یافته از فرقه رجوی
انتهای پیام
