۳۰ مهر ۷۲ و کارنامه مریم قجر عضدانلو

سی مهر سال ۱۳۷۲ اعلام و معرفی مریم عضدانلو از طرف شورای ملی مقاومت و مسئول آن مسعود رجوی به عنوان رییس جمهور ایران است.

اما بعد از گذشت ۲۳ سال بنظر میرسد که دیگر خود مجاهدین هم از گرفتن جشنهای پر زرق و برق و تبلیغات وسیع و بزرگنمایی های دروغین هر ساله از این رویداد، که برای منتقدین و مخالفین این سازمان به سوژه طنزی تبدیل شده بود،خسته شده اند و هر سال سعی میکنند آنرا کمتر و کمتر عنوان کنند و یا از این واقعه و این روز طوری عبور کنند که کمتر توجهات را بخود جلب کند!

بیست و سه سال گذشت و در این مدت رجوی چه تحلیلهایی که نکرد و چه وعده هایی که نداد، ریاست جمهوری مریم نیز یکی از آنها بود، واقعأ چه صحنۀ کمیکی بود، آنجا و در آن صحنه که مسعود با آن حالت به مریم اصرار میکرد که بیا و ریاست جمهوری ایران را قبول کن واز آنطرف هم ناز آمدنهای مریم…

۲۳ سال ازاین انتصاب به قول فرقه مجاهدین خلق ” اصلح تاریخی ” و ” خجسته ” می گذرد در حقیقت در این اقدام مضحک فرقه مجاهدین خلق هیچ گونه صندوق رای وجود نداشت که بر اساس آن مریم قجر عضدانلو با کمک آن انتخاب شود یعنی این گونه نبود که چند نفر کاندیدا شوند و سپس ساکنان اشرف بتوانند از بین چند رقیب قدرت انتخاب داشته و در نهایت مریم قجر را انتخاب کنند. حتی سازوکاری های سوری چنین عملی هم طی نشد و در حقیقت این عنوان از سوی مسعود رجوی به همسرش هدیه داده شد.

کارنامه ی مریم رجوی نه تنها دست آوردی در خود ندارد ، بلکه سیر قهقرایی فرقه ی رجوی را به لحاظ ساختاری ، کمی و کیفی به نمایش می گذارد.

حملات تروریستی سال های آخر دهه ی هفتاد در خاک ایران ، از جمله ترور صیاد شیرازی و حتی ترور مردم بی گناه کوچه و خیابان در سال های آغازین ریاست جمهوری مریم رخ داد که کینه و نفرت مردم ایران را از مجاهدین؛ همدستان صدام دوچندان کرد.پس از حمله ی امریکا به عراق و امضای تفاهم نامه میان مجاهدین خلق و نیروهای امریکایی و تسلیم سلاح ها به امریکایی ها، نقصان عظیمی به نیروهای مجاهدین خلق وارد شد که باعث سردرگمی اعضا شد. سلاح که ناموسشان بود از دست رفت و آن ها ماندند و یک عمر تلف شده بر سر مبارزه ی مسلحانه ..

بدین ترتیب ، روند جدا شدن از فرقه ی رجوی ناگهان شدت گرفت. اعضا دیگر آرمان های خود را، در این فرقه ی بی سامان و بی اسلحه و بی حامی مالی و نظامی ، دست یافتنی نمی دیدند. در سال ۲۰۰۳ مریم رجوی به جرم پول شویی و برنامه ریزی برای حملات تروریستی در مقر خود در فرانسه دستگیر شد و به دنبال آن پرونده های قضایی علیه سازمان به جریان افتاد. ده ها تن از هواداران در پی تبلیغات مغزشویی سازمان در اعتراض به دستگیری رجوی،خود را به آتش کشیدند. این وقایع تلخ نه تنها دست آورد نبودند بلکه برگ سیاه دیگری به تاریخ خشونت های سازمان مجاهدین خلق افزود.

همچنین،با روی کار آمدن حکومت تازه ی عراق،پس از دیکتاتوری صدام،بقای فرقه ی رجوی روز به روز متزلزل تر شد.کمپ اشرف که چون مباد تن مجاهد هم مباد ، تعطیل شد. اعضا به قرارگاه موقت لیبرتی منتقل شدند و از آن جا به صورت گروه گروه به آلبانی انتقال داده شدند – کشوری در اروپای دمکراتیک که روند جداشدن اعضا و فرار از ساز و کار فرقه را تسهیل می کند. نهایتاً امروز مسعود رجوی غایب و مریم رجوی رئیس جمهور فرمایشی شاهد قلع و قمع شدن کیش شخصیتی شان هستند..
و در آخر باید گفت بسیار مسخره است که جمعیت ایران بالغ بر ۸۰ میلیون نفر تخمین زده می شود و یک فرقه چهار هزار نفری که نزدیک به ۳۴۰۰ نفر آن به زور و اجبار طرفدار باقی مانده اند سخن از رئیس جمهور برگذیده می کنند! این حرف ها تنها با توهم سیاسی و روان پریشی قابل درک است.