در سلسله نوشته های پیش رو با نگاهی به بندهای فرمان ۱۰ ماده ای مریم رجوی، خوانندگان عزیز و خانواده های گرامی را با ابعاد فریب کاری و دوگانگی فرقه رجوی آشنا خواهیم کرد.
به گزارش فراق، در ماده اول این طرح آمده است: «زنان از هر قومیت مذهب و طبقه اجتماعی در هر سنی که هستند و در هر کجا سکونت دارند. شهر و روستا باید از حقوق برابر با مردان در همه زمینه های اقتصادی اجتماعی سیاسی برخوردار باشند. تبعیض نسبت به زنان در تمام اشکال ان باید محو شود. زنان در انتخاب محل سکونت، نوع شغل و تحصیل آزادند و از حق انتخاب آزادانه همسر حق انتخاب پوشش، حق مسافرت آزادانه، حق خروج ازکشور، حق کسب تابعیت، حق تفویض تابعیت به فرزند، حق طلاق حق حضانت و حق ولایت بر فرزند برخوردارند. اعتقاد به دین و مذهب و عقیده معینی نباید موجب تحقیر هیچ زنی یا منع آنها از دسترسی به فرصت های شغلی، امکانات آموزشی یا دادخواهی شود.»
جملات فوق صرفا مفاهیمی است که مریم رجوی طی سالیان از آن به عنوان حربه ای در جهت فریب و تبلیغات و پیش برد مقاصد شوم خویش از جمله جذب پناهندگان و هوادار بیشتر در کشورهای خارجی سواستفاده می‌کند.
حالا شما خوانندگان محترم می توانید قضاوت کنید درون مناسبات فرقه رجوی کدامیک از نکات فوق اجرا می شود.
۹۰۰ زن اسیر درون قلعه مانز در آلبانی، اجازه یک سفربه کشور یا شهر دیگر و حتی خروج از کمپ را ندارند. فرقه رجوی تمام اعضایش را از به دست آوردن هویت انفرادی محروم نموده است. در طی ۱۰ سال بعد از سقوط صدام و دهه دوم در کشور آلبانی در تمام ملاقات ها و برنامه های حقوقی که به اجبار نمایندگان کمیساریا برگزار می شد، افراد اجازه ملاقات حضوری مستقیم جهت تعیین وضعیت و هویت مستقل و دریافت مدارک پناهندگی شخصی را نداشته اند.
زنان در فرقه رجوی اجازه انتخاب همسر، ازدواج، داشتن فرزند، حق انتخاب پوشش آزادانه، رنگ لباس، نوع لباس حتی در شرایطی که درون خوابگاه ها و در تعطیلی کار هستند را ندارند.
بسیاری از زنان کردی که درون مناسبات بودند به خاطر نژادشان مورد تحقیر و توهین های فراوانی قرار می گرفتند. حدود ۴۰ دختر و پسر کُرد از شهر رمادی عراق توسط سرکردگان رجوی درحوالی سال 1375 به کمپ اشرف منتقل و دختران در کارهای سختی چون امور تاسیسات و ترابری و آشپزخانه به کار گرفته شدند. پس از ۱۰ سال سابقه حتی آنها را سرتیم نمی گذاشتند. سارا نظری، گیسیا و لیدا نظری، پروانه حیدری، مرضیه قبادی، شکریه و صبریه شفابین، سمن، سوسن، فریده قبادی و مهتاب محمودی بخشی از این دختران کرد هستند که در مناسبات فرقه رجوی به شدت مورد توهین و آزار و اذیت های فراوانی بودند.
با آنکه خانواده هایشان در شهر رمادی عراق سکونت داشتند به راحتی می توانستند برای ملاقات فرزندانشان اقدام کنند ولی آنها را ممنوع الملاقات کرده بودند. فریده قبادی بر اثر فشارهای فزاینده فرقه و سو تغذیه به سرطان مبتلا شد و در سنین جوانی فوت کرد. پس از اخراج فرقه به آلبانی سرانجام تعدادی از این دختران از جمله گیسیا و لیدا نظری و مرضیه قبادی توانستند از چنگال فرقه رها شوند. باقیمانده ها در سخت ترین شرایط فرقه مورد تبعیض نژادی و قومی قرار دارند.
حق حضانت بر فرزند
پس از انتقال ۸۰۰ کودک به سایر کشورها مریم رجوی اعلام کرد آنها را با مسئولیت خودش به کشور های خارجی منتقل کرده، پس حال باید پرسید کدام حضانت مادر و پدر را برفرزند قبول دارند.
تمام مادران درون کمپ های منافقین ازارتباط و دیداربا کودکان خود از شیرخواره گرفته تا نوجوان ۱۳ ۱۴ساله شان محروم شدند. بسیاری از این کودکان گم شدند. بسیاری از آنها را به خانواده های خارجی فروختند. در اثر سال ها دوری آنها مادران و پدران خود را فراموش کردند. تعداد قابل توجهی از آنان را به کمپی در آلمان منتقل کردند و از آنها بهره برداری های سیاسی و سو استفاده های زیادی کردند. حقوق پناهدگی آنها به جیب سازمان منتقل می شد و از قِبل آنها خیریه های پولشویی تشکیل دادند. در عراق اگر مادری اظهار دلتنگی برای فرزنداش می کرد در جلسات جمعی مورد هجوم و لعن و نفرین قرار می گرفت تا از ترس جانش دیگر نامی ازفرزندش به میان نیاورد.
انتخاب شغل و محل کار
در تمام سال های حضور من و سایر جدا شدگان، شاهد بودیم که هیچ زن و مردی اجازه انتخاب شغل محل کار محل استقرار، نوع غذا و پوشش و حتی حق انتخاب چگونگی گذراندن یک ساعت تعطیلی اش را نداشته است. زنان و مردان عضو فرقه آن قدر بیچاره و بی اجازه بودند که برای روزهای تعطیلی آنها یعنی جمعه ها نیز برنامه ریزی می کردند.
صبح تا ظهر می بایست به امور نظافتی آسایشگاه بپردازند. بعد از ظهر در جلسه رسیدگی به امور آسایشگاه شرکت کنند و عصر تا شب هم به شستشوی لباس های نظامی و کارهای فردی برسند.
« مریم رجوی: تبعیض نسبت به زنان در هر حالت بایستی رفع شوند.»
رجوی با یک حقه بسیار کثیف زنان را به اصطلاح فرمانده امور کرد. در واقع تمام آزادی ها را سلب وآنها را به ابزاری برای رسیدن به اهداف تشکیلاتی خودش تبدیل کرد. او با تربیت زنان به عنوان فرماندهانی بی رحم و خشن، ضوابط و مقررات فرقه ای را اجرا و زنجیرهای اسارت مردان را محکمتر می کرد با فریب اعطای فرماندهی به زنان همه را از جامعه، خانواده شوهر و فرزند جدا کرد. زنان تحت اسارت مطلق رجوی به اطاعت کورکورانه از دستورات ملزم بودند.
اغلب زنانی که بر این رسوم شوریدند و خواستار جدایی بودند سربه نیست شدند، به قتل رسیدند و یا خودکشی کردند. مهری موسوی، مینو فتحعلی، نسرین احمدی، زهرا فیض بخش، مرجان اکبریان، پروین سریر، نغمه حکمی همار سرشار و آلان محمدی از جمله این زنان نگون بخت هستند. هر زمان که امکان بررسی و کالبد شکافی افراد فوق باشد بدون شک آشکار خواهد شد که مهری موسوی و مینو فتحعلی به اجبار، به دستور فرقه و با قرص سیانور به قتل رسیده اند. آن گاه مشخص می شود مرجان اکبریان خودکشی کرده و آلان محمدی با گلوله ای در مغزش به قتل رسیده است. درحالی که به دروغ نام آنان را جزو کشته های بمباران نیروهای آمریکایی اعلام کردند.
عجوزه فرقه در حالی لیستی بالا بلند از آزادی های زنان را درطرح تبلیغاتی اش اعلام می کند که در جلسات درونی سازمان می گفت، «هر نوع علاقه و احساس و عاطفه و عشقی جز به مسعود رجوی حرام است. تنها علاقه ای در سازمان مجاز است که به رهبری باشد.»
او به مادران می گفت، «برای خودتان ببُرید که بچه های شما در خارج بدکاره و معتاد شده اند و به شما هیچ ربطی ندارد!»
چگونه است که به زنان می گفت بایستی به مثابه مهره ای در دستان تشکیلات باشید که به راحتی و هر لحظه که مسئولین شما اراده کنند بتوانند شما را جابجا نمایند. کسی حق خروج از فرقه را ندارد و هر زنی به سرش بزند از سازمان خارج شود باید قرص سیانورش را میل کند و یا سر او را کنار باغچه گذاشته و می بریم!
مریم رجوی به آنها می گفت، «جسم، جان، مال، زندگی و نفس تان متعلق به رهبری است، شما نباید هویتی از خود داشته باشید و همه باید خود را در حیطه و حصار رهبری ببینید.»
زنان در فرقه رجوی ربات هایی هستند که فقط مجاز به اطاعت بدون سوال هستند.
… ادامه دارد
مرضیه رئیس‌الساداتی
انتهای پیام
