ادبیات مریدان افراطی رجوی یاد آور حکایت سنگ پا است. بلی درست متوجه شدید، صحبت از عمله و اکره های فرقه رجوی است که حرف حساب و منطبق با واقعیات سرشان نمی شود.
آنها به دنبال مطالب زیادی که در مورد یک عضو درگذشته و مرید رجوی نوشته اند، ول کن معامله نبوده و باردیگر عمله ای دیگر دست به قلم برده و در ستایش از ارادت های این فرد بدنامی که عمرش را به پای توهمات و بوالهوسی های مسعود رجوی برباد داد، چنین نوشته اند: «آری مجاهد خلق حمید اسدیان عزیزمان هم به دیار رفیق اعلا پرکشید و به سایر جاودانه یادان، خواهران و برادران مجاهد شهید و صدیق خویش پیوست!
در طول این ۴۰ سال گذشته کسی از وابستگان رجوی جاودانگی را تجربه نکرده و اکثرا از هن ها سترده شده یا متناسب با میزان ارادتی که به رجوی نشان دادند نفرین خلق و مخصوصا لعنت خانواده های گرفتار را با خود به زیر خاک حمل کرده و مرگشان نیز مانند زندگی شان نفرت انگیز بود.
برجسته معرفی کردن این بنده مسعود رجوی به رویی مانند سنگ پای قزوین نیاز دارد که خوشبختانه از این روها در میان اصحاب رجوی به طور فراوان یافت می شود.
چگونه می توان تصور کرد که او یک نویسنده و شاعر بی بدیل بوده و آن هم متعلق به سرزمینی که نویسندگان، شاعران و هنرمندان مردمی همطراز با بزرگان جهانی و گاهی بالاتر از آنها دارد؟
ضمنا، در تمامی نوشته های مربوط به مرگ اسدیان و از جمله در این نوشته، لقب کبیر به او هم عطا گشته که این امر به منزله آن است که لقب کبیر معنای خود در مناسبات رجوی را ازدست داده و به طور بی رحمانه ای صغیر شده و این لقب تهی شده از مفهوم واقعی خود، به هر از راه رسیده ای داده می شود تا رجوی کماکان مقام اولوهیت خود را داشته باشد.
صابر تبریزی
انتهای پیام
