این روزها، باقی مانده های مسعود رجوی دست به اقداماتی می زنند که گویی جنگ عراق را با خود به آلبانی آورده اند و کارهای پلیسی هم می کنند. اینها از چه می ترسند؟ به راستی آن دوستی مریم و اون ملعون گور به گور شده کجا رفت؟ دم از مردم می زنند و به اسم مردم بر طبل جنگ می کوبند چه شده است؟ این روزها فقط تعداد معدودی به دنبال مریم و حرفهای تو خالی اون می داند تا شاید نانی به دستشان برسد. دیگر خبری از هوادار و غیره نیست واقعا چه شده است؟
اما حرف اصلیم این سؤال است که تا کی باید دروغ گفت؟ تا کی باید با گناهکار جلوه دادن افراد و مرتبط نمودن همه چیز به فردیت و جنسیت همه را سرکوب کرد؟ آن ملعون این همه به مردم ایران و مردم عراق و حتی نفرات خودش زجر داد و این همه مردم را داغ دار کرد و حالا هم دست خانواده ها را از عزیزانشان دور نگه می دارد. مسعود رجوی، کجای کار هستی؟ اگر کسی گوهر بی بدیل و انقلاب کرده و انقلابی باشد و عمری زیر دست او تعلیم دیده باشد مگر با حرف خانواده دست از مبارزه می کشد؟ تو از بس در خصوص خانواده ها اراجیف تحویل داده ای، حتی نفړات داخل مناسبات تشکیلات خودت هم دیگر تاب و تحمل شنیدن حرفهایت را ندارند. محکم ترین نفرات فرقه نمی خواهند مزخرفات سازمان را بشنوند و در داخل مناسبات دروغین رجوی بمانند. هر کدام از این افراد چندین سال با وعده کذب سرنگونی زجر کشیدند و با وجودی که می دانستید هرگز در این خصوص چیزی نگفتید که سرنگونی میسر نبوده و نیست. پس چرا بیخودی بر طبل جنگ در نقاط دیگر هم می کوبید.
چرا شما باید حتی حقوق پناهندگی این نفرات در بیرون از سازمان را به دست بگیرید؟ خودتان خوب می دانید این کار خلاف مقررات کمیساریا و سازمان ملل است. شما فقط به دنبال به بردگی کشاندن نفرات هستید. آن ملعون می دانست که چکار بکند که نفراتی که بیرون رفته اند را در دام بیندازد و به بند بکشد. محکمترین اعضای تشکیلات شما که برایتان کار می کنند از شما متنفرند ولی به خاطر گرفتن پول و دریافت حداقل زندگی می بایست آن برگه مزخرف هواداری را برایتان پر بکنند و سپاس مسعود بگوید. پس چه فرقی با سپاس استالین یا سپاس شاهنشاه دارد؟
دور نیست که حق به حقدار برسد و خوب می دانید که شما باید در برابر خانوادها، این به بند کشیده شده ها، چه حسابی پس بدهید. چندان دور نیست که رفاقت شما برای کسانی که سالیان عمرشان را برای به قدرت رسیدن مسعود و مریم رجوی گذاشتند. حتی خواب آن را هم نخواهید دید. به قول معروف شتر در خواب بیند پنبه دانه گهی لوپ لپ خورد گه دانه دانه. پس به همین خیال باشید که بتوانید مردم ایران را هم به بند بکشید.
یادداشت از مجید آتش افروز
