ریزش گسترده ساختار انسانی سازمان با حضور خانواده‌های اعضا در عراق
گروهک تروریستی منافقین از زمان ورود به عراق بالاخص پس از عملیات مرصاد که برنامه های روانی ای را تحت عنوان انقلاب ایدئولوژیک طراحی کردند تا همه زمینه هایی که احتمال تهییج نیروها برای جداشدن از سازمان را ایجاد می کند،از بین ببرند.
این رویه از جداکردن شیرخواره های اعضا گرفته تا گروگان‌گیری فرزندان برای مجبور کردن به انجام امور و طلاق اجباری … به وضوح مشخص شد.
در خصوص ارتباط اعضای سازمان با خانواده هایشان در ایران نیز همواره تلاش شده است تا جدای از قطع نگه داشتن کامل ارتباط،طرح هایی برای اعضا به نمایش بگذارند که فکر جدا شدن از سازمان هم نکنند،بعنوان مثال با سند سازی برای افراد نشان می دادند که خانواده های آنها در ایران توسط نیروهای به اصطلاح مذهبی کشته شده اند و یا مورد تعرض هایی قرار گرفته اند تا بگونه ای هم بهانه ای برای ماندن آنها جور نمایند و هم انگیزه آنها را برای اعمال تروریستی افزایش دهند،حتی برخی جداشده هایی که وارد ایران شدند باورشان نمی شود که خانواده ای برای آنها متصور باشد.
با این حال در سالهای اخیر حرکتی خودجوش از سوی خانواده های اعضای سازمان صورت گرفت که نهایتا موجب شد بیش از ۸۰۰ نفر از اعضای سازمان در سالهای اخیر فرار کرده و به ایران پناه بیاورند.
در هیچ برهه ای از تاریخ سازمان حتی در زمان حضور آمریکایی ها در عراق چنین ریزشی اینگونه ملموس نبوده است چرا که برخی خانواده ها برای نجات فرزندانشان حدود چهارسال پشت دیوار اشرف زندگی کردند.
در روزهای اخیر زمزمه هایی دال بر سفر دوباره برخی خانواده ها به عراق نگرانی گسترده ای را برای سازمان ایجاد کرده است تا جایی که سایت منافقین در مطالب گسترده ای اشاره می کنند:“حکومت از بهمن ماه ۸۸ تا دی ماه ۹۰ با اعزام گروهی از مزدورانش به عراق زیر عنوان خانواده ساکنان اشرف، و استقرار آنها در کنار اشرف با ۳۲۰ بلندگو به‌صورت شبانه روزی به شکنجه روانی ساکنان مشغول بود. این اقدام ضدبشری به کمک عوامل اطلاعاتی رژیم در سفارتش در بغداد صورت می‌گرفت.”
اعتراف سازمان به شکنجه روانی بودن حضور خانواده ها برای آنها خود گویای این مسئله است که چه لطماتی از این حیث به سازمان وارد می شود.
