خانم عاصمه جهانگیر
نماینده محترم حقوق بشر
سلام
ما خانواده رضا حسن زاده هستیم. نمی دانیم این چندمین نامه است که می نویسیم. اما باز هم می نویسیم چون امیدواریم که شاید یک روزی موفق شویم و حتی اگر شده یک بار رضای عزیزمان را در جمع خانواده ببینیم.
رضا و افرادی مثل او یک سرباز ساده بودند. بدون هیچ گونه وابستگی سیاسی به هیچ جناحی …
یک پسر جوان که برای دفاع از میهنش به جبهه های جنگ رفت و اسیر دست فرقه رجوی شد.
فرقه ای که مانع رسیدن خبر های بیرون از اردوگاه به اعضایش می شود تا افراد در بی خبری و ترس و یاس حرف های آنان را باور کنند. برای همین رضا و بسیاری از افراد فرقه فکر می کنند افراد خانواده آنها کشته شده اند. فکر میکنند شهر وکشورآنها خرابه ای ویران است و انگیزه ای برای بازگشت ندارند.
خانم عاصمه جهانگیرشما به عنوان یک زن حتما دلتنگی و انتظار یک خانواده برای دیدن فرزندش را درک میکنید. رضا کودک نیست تا ما برای بردن و زندگی کردنش در جایی تصمیم بگیریم اما مسئله این است که فرقه رجوی با تحریف و حذف واقعیت، ترس و توهم را در فکر افرادش حاکم می کند و اجازه تصمیم گیری آزادانه به آنها نمی دهد.
لطفا به سربازانی که فکر و احساس شان در اردوگاه های فرقه رجوی شکنجه و کشته میشود کمک کنید.
لطفا به خانواده هایی ک سی و چند سال است منتظر دیدن فرزندانشان هستند کمک کنید. یک تماس تلفنی با دیدار افراد خانواده امکانی است ک حتی در زندان ها برای مجرمین فراهم میشود.
چرا فرزندان ما محروم اند؟! به دستور چه کسی؟
به نفع چه کسی در محرومیت و بی خبری مانده اند؟! چرا؟
عکسی که مشاهده میکنید سروکله ی شکسته وخونین من است که درمقابل کمپ مضمحل شده اشرف بتوسط گماشته های رجوی بجای دیداربا برادراسیرم اعمال کرده اند!!
آیا موارد فوق ازمصادیق نقض حقوق بشردرفرقه رجوی موسوم به فرقه رجوی نیست !؟
