«من با افتخار این را میگویم که از روزی که عضو انجمن نجات آلبانی شدم، حس جمع بودن و حس ایرانی بودن خودم را بهتر و بهتر پیدا کردم.»
به گزارش فراق، محمدرضا صدیق، عضو نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی در بیان روایتی از احساسات خود در جریان مسابقات جهانی کشتی در آلبانی نوشت: راستش را بخواهید، در جریان مسابقات کشتی که در کشور آلبانی و در پایتخت آن، یعنی تیرانا، برگزار شد، احساسات عجیبی داشتم. چرا که در ۲۰ سالی که در تشکیلات کثیف رجوی بودم، همیشه حسرت دیدن بازیهای تیم ملی را در دل داشتم؛ از فوتبال و والیبال گرفته تا بسکتبال و باارزشترین آنها، یعنی کشتی که یک ورزش ملی و قدیمی ایران است. تشکیلات کثیف رجوی، که خود مزدوری بیش نیست، تماماً در ذهن ما این را فرو کرده بود که این ورزشکاران مزدور حکومت هستند و ما با آنها مرز سرخ داریم، در حالی که اول و آخر مزدور خود مسعود و مریم هستند.
وقتی برای اولین بار وارد سالن ورزشی در تیرانا شدم تا کشتیگیران را تماشا کنم، احساس کردم در یک دنیای دیگر هستم. وقتی کشتیگیران ایرانی برای کشتی گرفتن روی تشک میآمدند، بیاختیار و بدون هیچ فرمانی، فقط با فرمان قلبم و حس وطنپرستی، آنها را تشویق میکردم. به خدا که این لحظات واقعاً لحظات ملی برای هر کس است. لعنت خدا بر مسعود و مریم که با لجنپراکنی بر روی این بچهها تلاش میکردند این کار ارزشمند و مدالآوران را کمرنگ نشان دهند.
ما وقتی درباره آزادی و زندگی آزاد صحبت میکنیم، یعنی در کشوری که مهمان یا پناهنده هستی، فرقی نمیکند. وقتی تیم ملی کشورت میآید و با افتخار مدال میآورد، حق است که بروی و آنها را تشویق کنی و مورد عنایت قرار دهی. در طی چند بار که به سالن ورزشی رفتم و تیم کشورم را تشویق کردم، به ندرت دیدم کسانی که اسم و رسم داشتند، حتی دو یا سه نفر هم برای تشویقشان نیامده بودند. مثلاً در تیرانا چینیها خیلی زیاد هستند و فامیل و خانواده دارند، اما در سالن کشتی فقط تیم خودشان بود؛ یعنی تیم کشتی چین. هیچ تشویقکنندهای از جامعه چینی ساکن آلبانی نیامده بود.
من با افتخار این را میگویم که از روزی که عضو انجمن نجات آلبانی شدم، حس جمع بودن و حس ایرانی بودن خودم را بهتر و بهتر پیدا کردم. برای من باعث افتخار بود که این لیاقت را داشتم که در کنار بچههای کشتیگیران عزیز کشورمان را تشویق کنم و برایشان آرزوی سلامتی و پیروزیهای هر چه بیشتر دارم.
انتهای پیام