رجوی در نشست‌های عمومی می‌گفت: «حتی اگر من مردم و زنده نبودم، وصیت می‌کنم تک‌تک اعضای جداشده را بکشید و نگران نباشید، زندان‌های اروپا مانند هتل است.»
به گزارش فراق، حکایت مضحک این روزهای فرقه رجوی خواندنی است. ایادی این فرقه که به مانند سرکرده سردرگم خود، مشاعر خویش را از دست داده‌اند، از حجم تناقض‌گویی و چپ و راست زدن آدم را شگفت‌زده می‌کنند. آن‌ها همواره به دنبال بهانه‌های مختلف و هیاهو به پا کردن هستند. حال به بهانه روز ساختگی به اصطلاح «نه به اعدام» هوچی‌گری‌های معمول خود را به راه انداخته و در مطلبی نوشتند: «احکام اعدام برای عبرت و ترساندن سایرین است…» نه پس! برای چیست؟ اگر احکام قصاص و قانون و رسیدگی به اعمال مجرمانه نبود، مگر امنیتی شکل می‌گرفت؟
به راستی باید گفت آخر کدام حرف و گفتار این فرقه خدانشناس را می‌توان باور کرد؟ حکم اعدام دادن رجوی، افتخار به عملیات‌های ترور و بمب‌گذاری در چند دهه گذشته، آرم و شعار مبارزه مسلحانه، تبریکات چپ و راست به گروه جیش‌العادل بابت گروگان‌گیری و کشتن سربازان و مردم، یا جار و جنجال‌های نمایش دفاع از «نه به اعدام»، کدام یک از این‌ها قابل قبول است؟
آن‌ها خودشان که یک گروه کوچک هستند، زندان و شکنجه و اعدام دارند. محاکمه می‌کنند و سخت‌ترین قوانین محدودکننده را اجرا می‌کنند. در حالی که روزانه صدها تن از مردم بیگناه فلسطین و لبنان با بمباران‌های وحشتناک اسرائیل و آمریکا کشته می‌شوند، در برابر آن همه کشتار خفقان گرفته و سکوت می‌کنند و اعمال مجرمانه خود علیه اعضا را مخفی می‌کنند. سپس رجز حقوق بشر می‌خوانند.
رجوی در نشست‌های عمومی سال ۱۳۷۴ فرقه، حدود پنج هزار عضو را مجبور به امضای برگه‌هایی نمود که یکی از محورهای آن پذیرفتن حکم اعدام در قبال یک سری جرائم، از جمله اعلام جدایی از سازمان بود. او بارها در نشست‌های متعدد عمومی تکرار کرد که فرد فراری و بریده، خائن است و حکمش اعدام. و دستور داد هر جا آن‌ها را پیدا کردید، بگیرید و بکشید. او بارها تکرار کرد: «حتی اگر من مردم و زنده نبودم، وصیت می‌کنم تک‌تک اعضای جداشده را بکشید و نگران نباشید، زندان‌های اروپا مانند هتل است.» این مردک حتی برای پس از مرگ خودش هم حکم اعدام و ترور صادر می‌کرد.
مسعود رجوی در جلسات سال ۸۰ که خودش محاکمه‌کننده بود، باز هم حکم اعدام برای ناراضیان صادر کرد و سپس بسیاری از زنان و مردان فراری و معترض را کشت. حالا سلفش مریم رجوی باز هم ریاکارانه دست‌های آلوده به انواع جنایت خود را پنهان می‌کند و در جلسات حقوق بشری شرکت کرده و خود را طرفدار «نه به اعدام» جا می‌زند.
واقعیت این است که آن‌ها می‌گویند: «ما می‌زنیم، می‌کشیم، ترور می‌کنیم، آتش می‌زنیم و جاسوسی می‌کنیم، ولی شما حق ندارید مجرمان را دستگیر کنید.» به زبان ساده یعنی هر غلطی خواستیم بکنیم، اما زندان و عقوبت نباید برای وحشی‌گری‌های ما باشد.
وحیده پیمان
انتهای پیام
