دیروز نوشته ی بلند بالایی را با امضای کرمی رجویست ومتاسفانه همولایتی ما ، در نکوهش حرکت خانواده ها درجهت قصد دیدار با فرزندان خود ملاحظه کرده وجواب محکم ومتینی را باین نوشته دادیم وتصور می کردیم که مسابقه ی توهین به خانواده ها که دردستگاه رجوی جریان دارد ، بااین اعتراض ما بپایان فروکش می کند!
این بار عارف شیرازی را به میدان آوردند که او نیز خودی نمایانده ودردستگاه جهنمی ، فریب و ریای رجوی، موقعیت بالاتری بدست آورد ویا ماموری بوده معذور!
نوشته ی این هموطن هم باندازه ی مطلب آقای کرمی بلند و خسته کننده است وما خواستیم برای رعایت حال خوانندگان خود، جواب کوتاهی باین نوشته ی عارف شیرازی بدهیم.
اوکه نوشته اش را ” عواطف خانوادگی آری، دست شستن از مبارزه برای آزادی هرگز ” ! نامگذاری کرده ، مانند دیگر مریدان رجوی ، به تکرار یاوه های آنها می پردازد:
” … ممانعت چندین ساله و مستمر مزدوران عراقی رژیم -به نیابت از آخوندهای مدعی ‘‘عواطف خانوادگی‘‘- از دیدار بستگان مجاهدین مستقر در رزمگاه لیبرتی که از خارج کشور برای آن اقدام کرده بودند نمونه دیگری از این به اصطلاح ‘‘عواطف‘‘ آخوندی می باشد. ممانعت و کارشکنی رذیلانه ای که سرانجام به نامه نوشتن ۴۰۰ تن از آنان -در هفته های اخیر- به آقای بانکیمون منجر شده و خواستار رسیدگی به این مسئله شدند. ..” .
همانطور که به همولایتی مان  آقای کرمی  ودیگران توصیه کرده بودیم ، این لیست خود را اعلام کنید تا کمک های ما را در تامین سفر آنها همراه خود داشته باشید واگر نکنید ، دروغ گفته ومیخواهید چهره ی خانواده ها را ملکوک نموده وبیکاره ها واراذل اوباشی را  با تطمیع جمع کرده وبرای نمایش قدرت به لیبرتی بیآورید!!
خواست خانواده های مقیم کشور ملاقات با فرزندانشان است ودراین میان بر عزم جزم خود- ونه روی عواطف آخوندی – حساب بازکرده اند.
درقسمتی دیگر ازاین نوشته ی عارف شیرازی آمده است:
” …آیا چه کسی می تواند رزمنده ای را مجبور به ماندن در زیر ‘‘تیر و تبر‘‘ و یا موشک و خمپاره و در شرایط محاصره غذائی و پزشکی نماید؟ این شیادی آخوندی پاسداری که گویا این خواهر رزمنده و دیگر مجاهدین رزمگاه لیبرتی توسط رهبران مجبور به ماندن در آنجا شده اند مرغ پخته در داخل شکم آخوندها را نیز به خنده وا می دارد. آیا این خواهر ۵۳ ساله مجاهد خلق کودک نو باوه ای است که سرد و گرم نچشیده و گول خورده است و یا علم کنندگان ‘‘عواطف خانوادگی‘‘ نرینه وحشی های رذلی هستند که میخواهند حق انتخاب را از یک زن مجاهد خلق بگیرند…” .
هر رزمنده ای را میتوان زیر فشار و تنبیه خرد کرد وحتی تاحدی تسلیم اش کرد که چنگ بر شخصیت خود بزند .
تنها کسانی دراین میان به قهرمان تبدیل میشوند که براثر کم تجربگی عامل ومامور تنبیه وتمشیت ، قسمت حساسی ازبدنشان لطمه ببیند و جان خود را ازدست بدهد وگرنه انسان ساخته شده از پوست، گوشت ، استخوان ومخصوصا تارهای عصبی ، برای مدت طولانی قادر به تحمل شکنجه های سخت نیست !
همه ی لیبرتی نشینان تحلیلی ازبیرون از آن چهارچوب تنگ وتاریک ندارند وبنابراین طبیعی است که ازفضای بیرونی بترسند و مجبور به ماندن درآنجا باشند وبخصوص که آب ونانشان نیز دردست رجوی ونزدیکانش بوده و حمایت غیبی دستانی درسیستم آمریکائی دارد که به مامورین سازمان ملل ذیربط هم دیکته هایی !!!
بنابراین ماندن این هموطنان درآنجا یک امر تحمیلی بوده وازروی اراده و… نمیباشد.
بخصوص اینکه تعداد بیشتری ازآنان ، به هوای انتقال به اروپا ، سنگینی این اقامت را بهتر تحمل میکنند!!
عارف شیرازی مینویسد:
” تقدم مبارزه بر خانواده و یا عکس آن – مجاهدین خلق اما با جمعبندی تجارب مبارزاتی گذشته به اولویت مطلق مسائل مبارزه نسبت به هر امر دیگری از جمله شغل و مقام و خانواده تأکید نموده و مقوله ‘‘مبارزه حرفه ای‘‘ آنهم در چارچوب یک تشکیلات انقلابی را نصب العین خود قرار داده اند و به اهمیت و ترجیح مطلق آن نسبت به هر چیز دیگری از جمله عواطف خانوادگی تأکید نموده اند. هر جا تضادی بین خانواده و آرمان آزادی و مبارزه پیش آید طبعاً مسائل مبارزاتی مقدم خواهند بود و باید آنرا دنبال نمود، عواطف خانوادگی برغم ارزشمند بودن آنها در پای ارزشهای والاتر یعنی تلاش برای آزادی و رهائی مردم قربانی شده و صرفنظر کردنی است… “.
بدی کار این است که افراد فرقه ی رجوی  وقتی پا به عراق گذاشتند، ازحق انتخاب محروم بوده اند ودیگر اینکه چیزی بنام مبارزه درزندگی نباتی وروزمرگی آنها وجود ندارد که بتوان آنرا به حساب مبارزه گذاشت وآنگاه وارد بحث اولویت خانواده برمبارزه وبرعکس آن شد!
تعدادی ازاین افراد بطمع پیدا کردن کار، تعدادی برای کسب قدرتی که سفیهانه اینقدر ساده میدانستند و جمع اندکی برای تحقق جامعه ی بی طبقه توحیدی که یک اتوپیای صرف است ، درچنگال رجوی اسیر شده اند و درحال حاضر وجه مشترک تمامی اینها این است که امکانات واراده ی کافی برای انتخاب آزاد ندارند وبا این وجود طرح اولویت ….، کشک وبی مایه است!
شما راهی جز صرفنظر کردن ازخانواده جلوی رویتان بازنشده وتلاش ما خانواده ها درایجاد راه های متعدد برای شماست که با اراده ی آزادانه، مسیر زندگی خود را انتخاب کرده و سررشته ی آن دردست خودتان باشد!

گروهی ازاعضای خانواده های ساکن لیبرتی وآلبانی

منبع: انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی