رجوی‌ها دو نوع جمع آوری کمک داشتند، یک نوع که عمومی بود و در خیابان ها انجام می شد و یک نوع دیگر هم بود که به خانه افرادی که مایل به کمک رسانی بودند می رفتند، با این کار سعی می کردند افرادی را پیدا کنند که به صورت ماهانه به آنها کمک مالی می کنند.
به گزارش فراق، عضو سابق فرقه رجوی مقیم بریتانیا در بخشی از مستند ایران اید (خیریه اشرف)اظهار داشت: در اوایل و اواسط دهه ۸۰ بخاطر شیوه های خشونت بار درخواست کمک های مردمی، آمار شکایت ها از ایران اید به شدت بالا رفت. به همین دلیل کمیسیون خیریه ها شروع به بازرسی موضوع کرد، اما کارشان به جایی نمی رسید، چرا که فرقه رجوی بهانه و دلایل بسیاری می آورد و قول می داد که دیگر کارهایی که بخاطرش از آنها شکایت شده را تکرار نکنند و افراد متولی شان را عوض خواهند کرد. در آن زمان من از فرقه (مجاهدین خلق) جدا شده بودم و با همسرم مسعود ازدواج کرده بودم، هر دو با هم تصمیم به افشاگری درباره ایران اید گرفتیم، چون به نظرمان خیلی غیر منصفانه بود که مردم عادی داشتند فریب می خوردند و برخی از آنها هزینه های هنگفتی را به این خیریه اهدا می کردند و نمی دانستند در حال کمک به یک سازمان نظامی کمک می کنند. ما با پلیس تماس گرفتیم و به آنها گفتیم که کی هستیم. برای سازمان خیریه ها نامه نوشتیم و گفتیم ما درباره ایران اید اطلاعاتی داریم و آنها بخشی از منافقین (مجاهدین خلق)هستند. فکر کنم پس از آن بود که همه چیز خیلی عوض شد. چون قبلا هیچ کسی آن قدر مستقیم با آنها تماس نگرفته بود تا ماهیت ایران اید را افشا کند. این کار باعث شد که کمیسیون خیریه ها ملزم بشود موضوع را جدی تر بگیرد و بازرسی هایش را افزایش بدهد.
همسر مسعود خدابنده در ادامه گفت: معمولا روش فرقه برای جمع آوری اطلاعات این بود که در خیابان با کسی صحبت می کردند و از اوکمک مالی می گرفتند و بعد می گفتند می توانم اطلاعات تماس شما را داشته باشم؟ یک نفر با شما تماس می گیرد تا به شما اطلاعات بیشتری بدهد و اگر دوست داشته باشید می توانید یک کودک را تحت سرپرستی بگیرید. اگر کسی این اشتباه را می کرد و اطلاعاتش را به آنها می داد، این اطلاعات در بخش جداگانه ای بایگانی می شد، بعدها افراد ایران اید به خانه های این اشخاص می رفتند و سعی می کردند اطلاعات بیشتری درباره هویت و شغل آنها در بیاورند، به همین دلیل دو نوع جمع آوری کمک داشتند، یک نوع که عمومی بود و در خیابان ها انجام می شد و یک نوع دیگر هم بود که به خانه افرادی که مایل به کمک رسانی بودند می رفتند. با این کار سعی می کردند افرادی را پیدا کنند که به صورت ماهانه به آنها کمک مالی می کنند. فراموش نکنید که سال های سال و هر روزه و در همه جای کشور این کار را انجام می دادند. در بین این افراد کسانی هم بودند که بیوه بودند یا خانواده ای نداشتند و برای ایران اید هرچقدر فرد آسیب پذیرتر بود بهتر بود. به این افراد آسیب پذیر می گفتند شما که خانواده ای ندارید چرا نمی آیید این کودک را تحت سرپرستی بگیرید؟ همانطور که گفتم خیلی جسورانه این کار را می کردند. نه را قبول نمی کردند و از هر کسی که می توانستند کمک مالی می گرفتند.
آن سینگلتون گفت: عوامل رجوی بعضی وقت ها پس از اینکه از صبح تا شب در خیابان کمک مالی جمع می کردند، اگر در محله های ثروتمند یا باکلاسی مثل آکسفورد یا کمبریج بودند، قبل از اینکه شب به لندن برگردند، می رفتند دم درب خانه های مردم، مثلا برنامه ریزی می کردند و می گفتند این محله ثروتمند را هفته پیش رفتیم، حالا امشب بیایید برویم سراغ خانه های این خیابان. همانطور که گفتم من خودم خیلی در این زمینه استعداد و یا اعتماد به نفس نداشتم برای همین همراه یک نفر دیگر به درب منازل می رفتم. یادم هست یکبار درب یک خانه ای را زدیم، صاحبخانه از ما عذرخواهی کرد و گفت ببخشید ما الان وسط یک مراسم ختم هستیم! من در درونم برایشان ناراحت شدم و فکر کردم دیگر بهتر است برویم، اما شخصی که همراهم بود گفت عه مراسم ختم دارید؟ می توانیم ما هم بیاییم داخل؟ خیلی جا خوردم! گفتم اینها دارند برای کسی عزاداری می کنند و تو می خواهی بروی و از آنها پول بگیری؟ اصلا از هیچ کاری خجالت نمی کشیدند و هیچ شرمی نداشتند.
انتهای پیام
