خونخواری و کشته سازی از اصلی ترین خصوصیات مسعود رجوی است. مسعود رجوی کسی است که جوانان را پیر و پیران را به فنا می دهد. چند روز پیش خبر مرگ و ایست قلبی صمد ساجدیان در رسانه های رجوی پخش و ویژه برنامه هائی حول آن شکل داده شد. چرا بعضی حرفها هرگز درباره فرقه رجوی گفته نمی شود؟
از شکنجه ها، از زندان ها، از حبس ها، از قرنطینه ها، از نشست های دیگ، از فحش کاری ها، از نشست های تفتیش
عقاید، از چرائی تجرد های اجباری، از نشست های عملیات جاری، از نشست های غسل روزانه، از ریزش های گسترده ی نیروئی، از فرارها، از مرگ های مشکوک در
فرقه، از غرق شدن ناجیان غریق در رودخانه ها و سد ها، از شلیک های خود به خودی در اشرف از ناگفته ها
چرا نمی گویند.
مهدی ابریشمچی را به
سیمای کذابین آورده و از این پیرمرد که کشته شده صحبت می
کند. راستی چرا از صحنه های آخر مرگ این اسیر، فیلم نشان داده نمی شود؟ از کجا معلوم که
در قرنطینه با ضربات
شکنجه گران کشته نشده است؟ از کجا بدانیم که او را سران
شکنجه گر سازمان نکشته اند؟ کدام گواهی پزشکی قانونی صحت
گفته های سازمان در مورد ایست قلبی او را تائید کرده است ؟
بزرگترین هنر مسعود رجوی ،
کشته سازی و سپس بهره برداری سیاسی از کشته هاست. از دجالیت رجوی همین بس که وقتی کسی زنده است به
سراغش نمی رود، به محض اینکه فرد به کشتن داده شد، او را حلوا حلوا کرده و روی دست بلند می کنند.
نمونه ی بارز این دجالیت مسعود رجوی ، مهدی افتخاری بود. همه در سازمان او را
می شناختیم ، آنقدر
سیگار کشیده بود که سیبیل ها ، دندان ها و حتی پوست و
گوشتش به رنگ سیگار در آمده بود. زمانی او فرمانده بزرگ
پرواز و فرار زبونانه
ی مسعود از تهران به پاریس بود. اما وقتی ذره ای به مخالفت با مسعود رجوی و سیاست های سرکوبگرانه اش
برخاست ، رجوی او را به خاک مذلت نشاند. باغبانی و سبزی چینی بزرگترین مسئولیتی بود که به او سپرده می
شد. بارها اقدام به فرار کرد و درخواست به جدائی نوشته بود. اما مسعود رجوی
گفته بود ، فقط با مرگت
از مجاهدین آزاد خواهی شد.
از کجا معلوم که صمد ساجدیان چنین نبود؟
من ۱۰ سال در فرقه دراسارت بودم ، الان هم با اشراف کامل
به جنایات سالیان
رهبران فرقه رجوی به اعضای در اسارت ، ایمان دارم که هرگز این اسیران به میل خود در شرایط سرکوب و خفقان فرقه
نمانده اند. مسعود رجوی و مریم رجوی اگر راست می گویند ، یک روز نگهبانان سرتا پا مسلح و به قول
خودشان «سکوریتی
های امنیتی» را از جلو درب اشرف ۳ بردارند ، تا ببینند که یک مجاهد خلق! هم ندارند. دراردوگاه مخوف اشرف ۳
در آلبانی که وضعیت عراق حاکم نیست، آن همه نگهبان مسلح به سلاح های خودکار و نیمه خودکار، برای چیست
؟ برای چه کسانی است
؟
ریختن خود بیگناهان در دهکده مانز و
اردوگاه وزندان اشرف ۳ ، بیش از این جایز نیست. اجازه
بازدید از زندان های خود در اشرف ۳ را به هیات های حقوق بشری بدهید و اجازه بدهید اسرای
فرقه آزاد شوند ، دست از
این اسرای نگون بخت بردارید، زندگی حق مسلم
همه آن اسراء است .
یادداشت از: فرید
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی
