سالی که گذشت سراسر شکست و خفت برای فرقه رجوی بود. آنها در تمامی زمینه ها با بن بست و سوال چه کنم؟! مواجه بودند و نتوانستند به قول ها و وعده هایی که حتی به نیروهای خود داده بودند عمل نمایند. اوضاع تشکیلات فرقه رجوی از هر زمان دیگر وخیم تر شده است.
طبق گزارشاتی که از درون فرقه به بیرون درز می کند، مسئولین رده بالای سازمان و مشخصا شخص مریم به صورت روزانه مجبور به سرو کله زدن و جنگ و دعوا با نیروها برای نگاه داشتنشان در درون تشکیلات فرقه هستند. آنها که روی حرف جان بولتون خیلی حساب کرده بودند، فکر می کردند که کار حکومت تا ۲۲ بهمن تمام است و فرش قرمز برایشان پهن شده است لذا هرکس که ابراز نارضایتی داشت و قصد ترک فرقه را می نمود، با هر جنگولک بازی سعی داشتند که وی را تا سرفصل ۲۲ بهمن نگه دارند و اجازه خروج به او را ندهند.
زمانی که مسعود رجوی فریاد می زد که ما به هیچ قدرتی تکیه نکرده ا یم و پشتمان به هیچ ابرقدرتی بجز انقلاب مریم گرم نیست، شاید فکرش را هم نمی کرد که روزی اینگونه با خفت زیر سایه کثیف و شوم قدرتهایی باشند که برای نابود کردن ایران و مردم ایران هم قسم شده اند. روزی مسعود رجوی شعار می داد «کس نخارد پشت من جز ناخون انگشت من» و هی این را تو سر نیروها میکوبید که شما هم باید اینگونه فکر کنید و نگاه تان فقط به درون سازمان باشد و از خودتان و انقلاب مریم قدرتی تولید کنید که از پس سرنگونی بر آید، اما الان را می بینیم که حتی برای نگه داشتن چند نیروی خسته و از دور خارجش در آلبانی استناد به حرف های بولتون و جولیانی دارند و دیگر حتی اسمی هم از انقلاب پوشالی و مسخره مریم در میان نیست. به هر روی سال ۱۳۹۷ به پایان رسید و باز شاهد بودیم که تمامی تحلیل های سازمان در تمامی زمینه ها اشتباه از آب درآمد و هیچ کدامشان به واقعیت نینجامید.
اما سال ۱۳۹۸ را در شرایطی آغاز کرده ایم که سیل ویرانگر کام مردم ایران را تلخ کرده است. مردم برخی استانها، عزیزانشان را از دست دادند و این بدترین خبر برای ایران است. جا دارد که یکبار دیگر تسلیت صمیمانه خودمان را به خانواده جان باختگان و عموم مردم شریف ایران تقدیم کنیم. خیلی ها خانه هاشان آسیب های کم و زیاد دیده، برخی خودروهایشان از بین رفته و در کل شرایط سختی برای مردم برخی استان های کشورمان بوجود آمده است. اما به هر شکلی که هست این روزها هم مثل خیلی روزهای سخت دیگر، تمام می شود و بقول معروف زندگی جریان دارد و می گذرد. باز مشاهده کردیم که در شرایط حیاتی این مردم ایران بودند که اولین نفر و قبل از هر ارگان نظامی و دولتی، به صحنه آمدند و به کمک دیگر هم وطنان شتافتند. هیچکس از هیچ چیز دریغ نمی کرد و هر آنچه داشت را برای کمک به وسط می آورد. و باز دیدیم که دار و دسته رجوی مثل همیشه فقط و فقط به سوء استفاده از شرایط بوجود آمده پرداختند و مثل همیشه نمک به زخم مردمی پاشیدند که احتیاج به آرامش و کمک دارند! آنها که فقط باز در تحلیل های غلط خود به دنبال این هستند که مردم را عصبانی کنند و با تهییج آنها و به خیابانها کشاندنشان، تجمعات اعتراضی راه اندازی کنند و باز این قضیه را به سود خودشان مصادره کنند! درصورتی که همین آمریکایی از فرقه رجوی حمایت می کند، اجازه ورود کمک های بشردوستانه و صلیب سرخ جهانی را گرفته و همین امر باعث ناراحتی بیشتر مردم ایران شده است. مریم رجوی از یک سو با دجالگری پیام می دهد که ای جوانان ایران زمین به کمک مردم سیل زده بروید، از سوی دیگر خودش میلیون ها دلار خرج می کند و با دادن رشوه و انواع پول های رومیزی و زیر میزی، عامل ایجاد تحریم های بیشتر علیه مردم ایران شده است.
اما سال ۱۳۹۸، سالی پر از اتفاقات برای فرقه رجوی است. آنها دیگر بایستی تکلیف دو هزار تن آدمی که اکنون سالیان سال است که در اسارت نگاه داشته اند را معین کنند! تشکیلات فرسوده فرقه مجاهدین، نخ نماتر از آنی شده است که بتواند یک سال دیگر خودش را نگاه دارد. نیروها ، دیگر تاب تحمل شرایط سخت و قرون وسطایی حاکم بر فرقه را ندارند! افشاگری های جداشدگان مستقر در آلبانی قطعا ادامه دار خواهد بود و این خود افکار عمومی مشخصا کشور آلبانی را با این سوال مواجه می کند که حقیقتا پشت دیوارهای بلندی که مجاهدین در کشورشان برای خود ساخته اند، چه می گذرد؟ همین دو هزار نفری که مجاهدین به هزار دوز و کلک پیش خود نگاه داشته اند، تنها حرف قابل گفتن برای مجاهدین، جلوی امریکایی ها هستند. آنها که فکر می کنند که اگر این حکومت نباشد، اداره کشور نیاز به یک تشکیلات برای اداره امور و عبور از مرحله گذار دارد، خیلی زیاد روی این افراد حساب کرده اند. درصورتی که مجاهدین به اصلی ترین چیزی که توجه ندارند و اگر هم دارند ترجیح می دهند که به روی خودشان نی آورند، مردم ایران هستند که که نه تنها جایی در بینشان ندارند که عموم مردم از آنها نفرت بی حد و اندازه ای دارند.
امیدوارم که سال جدید سالی پر از اتفاقات خوب برای عموم مردم ایران باشد و همچنین سالی باشد که نیروهای سازمان به دور از هر تهدید و اجباری، بتوانند برای خود آزادانه تصمیم بگیرند و پی زندگی خود بروند.
الف عباسی
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز فارس
