زیر پوست آمریکا

باند رجوی، بیشترین تلاش خود را برروی تبلیغ تهدیدات ترامپ که برعلیه ایران وهرکجای جهان انجام میدهد ، متمرکز کرده وبا این کار خواسته است که یک جنگ روانی تمام عیار برعلیه مردم ایران به راه انداخته وآنها را ازترامپ بترساند و به همراه آن القا کند که مشکلات ایران غیر قابل حل ازسویی وقدرت ترامپ بی نهایت است.
هدف دیگر این جنجال سازی، فریب اسرای رجوی است که اینک فعالتر ازگذشته قصد ترک صفوف جهنمی این باند مافیایی ودشمن ملک وملت را دارند، تا آنها را قانع کند که بیشر ازاین دراسارت رجوی بمانند.

پایه ی این تبلیغات بر روی نا آرامی های هفته ی دوم دیماه سال جاری درتعدادی از شهرهای ایران بود که البته معترضین مجموعا کم برخوردار از نعمات زندگی ، قادر به میدان آوردن طبقه ی متوسط نشدند.
اینک متن خبر وتفسیری که ازاینترنت گرفته شده است :

شب های بی خانمانی درمحلات ثروتمند امریکا – در پس ظاهر پرزرق و برق » سیلیکون ولی» در امریکاست. بحران مسکن بطور مداوم در حال افزایش است. اینجا هرسال مردم بیشتری بی خانمان می شوند. بحران مسکن بیشتر و بیشتر می شود و حتی در بسیاری از موارد گریبانگیر افراد شاغل از طبقه متوسط نیز می گردد.
ناگفته نماند که بسیاری از کسانی که دچار بی خانمانی می گردند امریکائی هستند، امریکائی هائی که گرچه صاحب چند شغل نیز هستند معهذا قادر به پرداخت اجاره مسکن خود نیستند. این نوع تازه ای از خرده فرهنگ است که تا چند دهه پیش ناشناخته بود: با وجود آن که کار داری، سرپناه نداری.
مشکل رو به رشد بی خانمانی در ایالات متحده الزاما با «سیلیکون ولی» که یکی از مراکز تحقیق و توسعه پیشرو جهان است، ارتباط ندارد. طبق طبقه بندی موسسه فوربس از صد موسسه برجسته امریکا یک دوجین آن در همین » سیلیکون ولی» مستقرند از جمله » اپل» » آلفابت ( گوگل) «هیلوت پاکارد» و «اوراکل»، یک سوم از سرمایه گذاری های امریکا در»سیلیکون ولی» متمرکز است. با این همه، درست در این منطقه، بیخانمانی یک مسئله بزرگ است.
انسان متعجب می شود وقتی که می بیند فروشندگان، معلمان، کارگران تعمیر کار، لوله کش ها و بسیاری از کارکنان بخش خدمات، در حال حاضر باید در اتومبیل و کاروان خود در توقفگاههای عمومی اتومبیلها به سر برند چون از عهده پرداخت اجاره سرپناه خود بر نمی آیند.
خبرگزاری فرانسه اخیرا در رپوتاژی در باره این موضوع گزارش داد که : میانگین اجاره در منطقه مترو سن خوزه ۳۵۰۰ دلار در ماه است، اما میانگین حقوق ماهانه ۱۲ دلار در ساعت در صنعت مهمان داری (رستوران داری و اغذیه فروشی و مشابهات آن) و ۱۹ دلار در ساعت در بخش مراقبت های بهداشتی است. مبلغی که حتی هزینه های مسکن را پوشش نمی دهد «
این گزارش در توصیف وضع «آلن ترا» استاد ۵۴ ساله دانشگاه ایالتی سن خوزه چنین می نویسد: او سالی ۲۸ هزار دلار برای تدریس در چهار کلاس انگلیسی دریافت می کند و باید ۱۴۳ هزار دلار برای باز پرداخت وام دانشجوئی خود بپردازد. به اوراق تمرین شاگردها نمره می دهد و درسی را که باید فردا در Volvo بدهد آماده می سازد. شب در صندلی راننده خودرو به عقب تکیه می کند و خود را آماده خواب می سازد، با «هانک» یکی از دوسگی که در کنارش هستند. «جیم»، همسرش، بلند قد است و اتومبیلشان کوچک، ناچار باید شب را بیرون از اتومبیل در چادری بسربرد ، همراه با » بادی» سگ دومشان.
در «ماونتن وی یو» (Mountain View)، شهری با ۸۰ هزار جمعیت، ۳۰۰ خودرو در شهر پراکنده اند،که فضائی تنگ برای زندگی افراد یا خانواده ها هستند.
با هجوم رو به رشد مردم بی خانمان، مقامات، زیرفشاری فزاینده قراردارند، و برای مقابله با این معضل تمام امکانات موجودرا، تا جائی که ممکن باشد، بکار می گیرند.
پس از دریافت یک سلسله شکایات از ساکنان منطقه Palo Alto که در همآن نزدیکی قرار دارد، مقامات مجبور شدند به صاحبان اتومبیل های کاروانی که در کنار خیابان پارک کرده بودند ضرب الاجل بدهند که طی ۷۲ ساعت آن محل را ترک کنند.
بسیار پیش می آید که بی خانمان ها مورد سرزنش قرار می گیرند که مقصر خود آنها هستند که به این وضع دچار شده اند. با این استدلال که چرا با بار و بندیلشان به محل دیگری کوچ نمی کنند که ثروتمند نشین نباشد و قیمت ها سر به فلک نزده باشد. ولی کار به این آسانی نیست که گفته میشود، بخصوص برای چنین کسانی. بی خانمانی در تمام امریکا ، بویژه در کالیفرنیا مسئله ای لاینحل بنظر می رسد. وزارت مسکن و توسعه شهری ایالات متحده امریکا چهار شهر( لس آنجلس، سان دیگو، سن فرانسیسکو و سن خوزه) را از میان ده شهر بر تر را مورد پژوهش قرار داد.
کمی بالاتر از ساحل غربی آمریکا نیزمقاماتِ اداریِ دیگری، ، تلاش کردند تا راه حلی برای این مشکل بیابند:
«من بیکاری اقتصادی در شهر ندارم، ولی با هزاران نفر از مردم بی خانمان روبرو هستم که گرچه واقعا کار می کنند، خیلی صاف و ساده بگویم، قادر به پرداخت اجاره یک آپارتمان نیستند». این ها سخنان » مایک اُوبراین» (Mike O’Brien) شهردار شهر «سه آتل » است که در مصاحبه با واشنگتن پست بیان داشته و بدنبال آن گفته است:« این افراد به هیچ جای دیگر هم نمی توانند نقل مکان کنند .»

انتهای پیام / انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی