زندان ها و شکنجه گاههای

سازمان مجاهدین (فرقۀ رجوی)

در عراق!؟ قسمت دوم

 در همین جا اعلام می کنیم در رابطه با موضوع زندان ها ، شکنجه گاه ها ، افراد شکنجه شده ، کشته شدن نفرات بر اثر شدت شکنجه های وارده توسط شکنجه گران فرقه رجوی که به دستور خود رجوی اجرا شده در زندان های قراگاه سابق اشرف و زندان منصوری . تمامی دوستانی که خود شاهد بودند حاضر هستند در تمامی رسانه ها و شخصیت های سیاسی و سازمان های بین الملی و حقوق بشری شهادت بدهند که در این سیاه چال های بر اعضا معترض و مخالف تشکیلات فرقه رجوی چه گذشته است .

ج : زندان های داخل قرارگاه اشرف سابق

۱) زندان مهمانسرا (واقع در مقر معروف به پی جی ۱۱ – PJ مخفف پشتیبانی جبهه) در خیابان ۱۰۰ روبروی ستاد مرکزی مجاهدین بود یعنی ستادی که مسعود رجوی و مریم قجر عضدانلو بعد از ساختن پناهگاه ضد بمب در آنجا مستقر شدند. این اولین زندان فرقه در سال ۱۳۶۵ در داخل قراراگاه اشرف سابق بود. تمامی اعضا می دانستند که این محل بازداشتگاه افراد ناراضی است و با اکراه به آن نگاه می کردند و این زندان کاملا ایزوله بود و کسی حق ورود به آن را نداشت.

۲) زندان مجموعه اچ (H): در ضلع شرقی قرارگاه اشرف ۸ مجموعه مسکونی از قسمت معروف به اسکان برای استقرار افراد متأهل بود که پس از طلاقهای اجباری در حد فاصل بین سالهای ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۰ که خانواده ای در اشرف دیگر وجود نداشت این ۸ مجموعه از قسمت اسکان به بخش اطلاعات و ضد اطلاعت فرقه واگذار شد که بر حسب نیاز آنها را تبدیل به زندان می کردند. مجموعه اچ از همان روز اول زندان بود که آثار جنایت زیادی در آن وجود داشت و بعد از سقوط صدام حسین فرقه رجوی برای پاک کردن اثار جنایات خود خیلی از قسمت های این مجموعه را بکلی منهدم و صاف کرد.

۳) زندان ۴۹: در ستاد سابق ۴۹ بود واقع در خیابان ۴۰۰ روبروی شمع آب اشامیدنی که زندان اصلی فرقه شد. این زندان یکی از زندان های ثابت و دائمی فرقه و مخوفتر از زندان های قبلی بود. همه می دانستند که این محل، زندان سازمان است. این محل بعدها تبدیل به مقر ستاد اف ام یک شد.

۴) زندان قلعه: زندان اصلی موج دستگیریها و شکنجه های سال ۱۳۷۳ بود که در ضلع جنوب قرارگاه اشرف بعد از تعمیرگاه نیک پیمان، آخر خیابان ۴۰۰ قرار داشت. این زندان مجموعۀ بزرگی بود که قبلا محل استقرار ۲۰۰ نفر به نام تیپ حسین ابر (حسین ابریشمچی برادر مهدی ابریشمچی) بود. تعدادی از زنان هم در این زندان در بخشی دیگری از این مجموعه زندانی بودند. محل زاغه مهمات های این محل هم تبدیل به شکنجه گاه شده بود. دراین زندان که مجموعا و در زمانهای مختلف حدود پانصد نفر زندانی و شکنجه شدند دهها نفر در زیر شکنجه به قتل رسیدند.

۵) زندان زنان یا زندان عمومی : محل سابق تیپ جلیل در سمت جنوب قرارگاه اشرف، اول انبار مسقفات بود و مسیر تردد آن از طرف خیابان ۷۰۰ بود.

۶) زندان مروارید: واقع در جنوب غربی قرارگاه اشرف ، مقر ۸۶ سابق ( بشا گرد) دومین زندان عمومی مردان بود که بیشترین شکنجه ها درون این زندان انجام شد . در این زندان ۴ تن از افراد معترض زیر شکنجه جان خود را باختن .ستاد پرسنلی بعد محل کار خود را به نزد این زندان انتقال داد.

ج : زندان های فرقه رجوی در دیگر شهرهای عراق:

علاوه بر زندانهای فوق، زندانهای دیگری نیز در قرارگاههای فرقۀ رجوی در دیگر شهر های عراق مانند کرکوک، بصره، جلولا، کوت و العماره وجود داشت…

جدا از این زندان ها در هر قرارگاه یا ستادی ، بنگالی یا اتاقی برای زندانی کردن موقت (البته بعضاً تا چند ماه سر می کشید) یا بنگالی کردن نفرات وجود داشت .

درون فرقه مجاهدین در دو سرفصل تعداد خیلی زیادی از اعضای معترض را زندانی کردند.

بار اول در سال ۱۳۶۳ بود یعنی بعد از انتصاب مریم قجر عضدانلو به سمت همردیف مسئول اول فرقه. خیلی از افراد معترض و مخالف این انتصاب بودند، در همین رابطه نشست های زیادی برگذار کردند که بتوانند معترضین را قانع کنند. اما به هیچ وجه نتوانستند با نشست و زور تشکیلاتی افراد را ساکت کنند که روی به سرکوب ودرست کردن فضای خفقان آوردند.

افراد مخالف و معترض را با دوز وکلک و دروغ به سمت پایگاهی که تبدیل به زندان شده بود بردند . تا زمانی که فرد به این پایگاه که تبدیل به زندان شده بود نمی رفت نمی دانست که چه چیزی در جریان هست، همه فکر می کردند مانند سابق پایگاه معمولی است، والا صورت مسله فرقه می کرد .بعد از ورود افرادبه زندان ها در دخمه وسیاه چال های که درست کردند به بند می کشیدند.

دقیقاً بعداز ۱۰ سال یعنی در اواخر سال ۱۳۷۳ دومین سرفصل زندان های مخفوف فرقه رجوی برقرار شد . این بار هم باز داستان معترضین ومخالفینی بود که نصبت به انقلاب ایدئولوژی فرقه بخصوص شخص مریم و دیگر زنان حرمسرای رجوی اعتراض داشتند.

زمانی که نتوانستند به قول خودشان در نشست های جمعی بخصوص نشست های جمعی که مسعود رجوی برگذرا میکرد نفرات را خاموش کنند.به دستور شخص مسعود رجوی دستگیر وزندانی کردند. با این تفاوت که در سال ۱۳۶۳ به دلیل وجود پایگاههای مختلف و پراکنده کمتر کسی متوجه زندان ها شد . اما این بار همه در قرارگاه اشرف سابق بودند ، اما این بار با رکب و دروغ که نفرات را برای دیدن یک دوره اموزش خاص برای عملیات های نا منظم می برند به زندان برده شدند. در این رابطه بعضی از مناطق قرارگاه اشرف ممنوع تردد شده بود و کسی حق نداشت به ان سمت ها برود .

از آنجائی که فرقه رجوی قبلا زندان های رژیم پهلوی را تجربه کرده بودند ، تجربیات زندان های جمهوری اسلامی را هم داشتند .از سوئی آموزش های شکنجه و اعتراف گیری و بازجوئی را دولت عراق یعنی صدام حسین هم فراگرفته بودند. خودشان هم به اصطلاح یک نیروی انقلابی می دانستند. تمام این تجارب را جمع بندی کرده بودند و بر اساس آن چکیده تمام این تجارب زندان های خودر را بنا نهاده بودند. البته این بدان معنا نیست که در بقیه سال های فرقه رجوی زندان نداشت در تمام سال ها یعنی از سال ۱۳۶۲ تا سال ۱۳۸۲ که صدام سقوط کرد در فرقه رجوی زندان و شکنجه وجود داشت .واما شرایط زندانهای رجوی ….

ادامه دارد