بغض های عاشقانه فرهاد ربیعی برای پدر
بابا برات، مرا جز لطف نگاهت مرهم نیست
سلام گرم خدمت بابا برات عزیزم
نمی دانی چقدر دوست داشتم به چشمانت نگاه کنم، بگویم بابا برات و شما مرا بغل گرفته و محکم به سینه فشار می دادی تا تمام غم و غصه های ۳۱ ساله از تنم خارج شود.
ولی چه فایده که شما را اهریمن سنگ دل در چنگال خود گرفته و از اولین حق بشریت که دیدار فرزند و پدر می باشد، محروم کرده است.
خیلی دلم برای آن نیم ساعت آخرین دیدارمان در سال ۱۳۸۲ تنگ شده است. حاضرم تمام هستی و دارایی خود را بدهم و باز مزه آن نیم ساعت را بچشم.
بابا برات امیدوارم حالا که به آلبانی رفتی فکری آزاد داشته باشی و راحت تر بتوانی برای برگشتن تصمیم بگیری.همان طور که بیشتر دوستانت برگشتن و در ایران زندگی خوبی در کنار همسرانشان دارن و حتی بعضی هاشون مجدد صاحب فرزند شدن. اینجا همه با جان و دل چشم به دیدار شما دارن. مادرم. مادر یزرگ عمه ها، همسرم و نوه ات.
داشت یادم می رفت درست خواندی نوه ات
در نامه های قبلی که بیش از ۱۰۰ نامه می شد و نمی دانم به دستتان رسیده یا نه گفته بودم که صاحب عروس شدی و الان درست سه ماه است که صاحب یک نوه دختر خوشگل به اسم رها (آزاد شده) شدی.
رها همزمان با عید سعید عید قربان به دنیا آمد و به شور و عشق آزادی شما ازبند اهریمن این نام را برایش انتخاب کردیم.
حالا که به هر دلیلی نتوانستی بزرگ شدن من را ببینی ولی برگرد و بزرگ شدن نوه خودت را ببین. بابا برات درد مرا جز لطف نگاه تو مرهم نیست.
دوست دارم دخترم زیر دست های پدر‌بزرگش رشد کند.
شبها برای او لالایی بخوانی و قصه بگویی. می خواهم رهای من در بغل شما بزرگ شود.
بابا برات عزیزم، من اگر نصف روز دخترم را نبینم از غصه دق می کنم شما چطور ۳۱ سال دوری من را تحمل کردی.
بابا برات دلم برات تنگ شده ، التماس می کنم برگرد و بگذار خانواده گرمای وجودت را در بالای سرش احساس کند.
پدر عزیزتر از جانم هر وقت خواستم برای شما نامه بنویسم بغض گلویم را پاره کرد و چشمانم از اشک پر شد و دیگر نتوانستم که بنویسم…
من هر سال، هر ماه و هر روز چشمانم به در است که الان بابایم می آید.
شما را به خدا عید امسال بیا و در کنار نوه ات تحویل کن.
امیدوارم این نامه حداقل به دستت برسد و بدانی چقدر چشم انتظارت هستیم.
دوستت دارم بابا برات
