خروج شرمگینانه از عراق

پس از سی و یک سال

در بد بینانه ترین احتمالات هرگز تصور نمی شد مجاهدین به رهبری مسعود و مریم رجوی چنین سرنوشتی برایشان رقم بخورد، به گونه ای که شرمگینانه در پیچ و خم اجبارات و تعهدات داده شده به آمریکا اینگونه خون به جگر و چه بسا با پر پر شدن هزاران آرزوی بر دل مانده و بی سرانجام بشکلی فله ای مجبور به ترک خاک عراق شوند.

همگان میدانند اگر امروز مجاهدین خاک عراق را ترک میکنند صد البته با شعار « چو اشرف نباشد تن من مباد» به خواست خودشان نبوده و نیست و به نظر میرسد در بازی شطرنج سیاسی منطقه بشکل ای اجتناب ناپذیر باز هم مهره دیگران بازی میکنند و خودشان اختیاری از خود ندارند ومجبور به انجام این حرکت شده اند.

این همان چیزی بود که سالها قبل ما میگفتیم که اگر ما در صحنه سیاسی ایران میخواهیم تاثیر گذار و اثرگذار باشیم نمی‌توانیم وابسته باشیم یا در خاک عراق مجری اوامر دیگران باشیم . اکنون که آن روزگار گذشته است خیلی واضح تر میشود صحنه پر گرد ودخاک سیاست را نظاره کرد.

بگذریم آنچه مشخص است و قابل تامل اینکه ، بخش بزرگی از کسانی که به هر صورت قربانی یک اندیشه و یک ایدئولوژی هستند اکنون از تیر رس گلوله های خمپاره و غیره ،خارج شده و این از نگاه صرفا انسانی قابل تقدیر و پر شادمانی است.

شاید گذر ایام فرصت دیگری را سر راه این آدم ها که اکنون از نیمه دوم عمر خود گذشته اند قرار دهد تا در جستجوی سراب حقیقت ، آنچه حقیقی و واقعی است را دریابند.

حتی شاید در یک مبارزه سیاسی و بدور از سلاح برای آینده خود و آنچه به آن معتقدند مثمر ثمر واقع شوند

اما سوالی که هرگز فراموش نشده و نمی شود اینکه بهای این اشتباه تاریخی و البته بی مانند در تاریخ سیاسی ایران از کیسه مردم ایران بسیار پر قیمت بود . هزاران جوان جویای آزادی و حقیقت در پی یک اندیشه و استراتژی که خود را « تئوری جنگ آزادیبخش » مینامید به صحراهای عراق کشانده شدند ولی اکنون پس از سی سال بی سر و صدا آنجا را ترک میکنند

گذر فیلم وار حوادث از جلوی چشمان ما که بخشی از این نسل بودیم و شاید فقط کمی زودتر حقیقت را دیدیم و بسرعت از گذشته خود که به اشتباه پیموده شده بود فاصله گرفتیم ، مجال نمیدهد بی سر و صدا از آنچه در شرف وقوع است بگذریم

مسئول اول و شخص مسعود رجوی که تئوری پرداز چنین نگاهی به مبارزه با جمهوری اسلامی بود در بطن حوادث نیست که پاسخگو باشد ، البته به باور من او بهترین پاسخ را سکوت بی انتها و عدم پاسخگویی برگزیده است و از آنجایی که خبرها دال بر این حکایت دارند که شاید عمرش به آین دنیا نبوده است، از زاویه پرنسیپ سیاسی و انسانی نمی توانم او را مورد لعنت و توهین و سوالات بسیار قرار دهم.

چرا که شخصا از چنین نگاهی به زندگی و شادمانی کردن بر مرگ و نبود دیگران تلاش کرده ام فاصله گرفته و جهان اختلافات و تفاوت های این جهان را بگونه دیگری ببینم .

اما به هر صورت صحنه حوادث سیاس ایران همچنان داغ است .

توافق شش کشور اروپایی و آمریکا با ایران و بخصوص عدم موفقیت عربستان و اسراییل برای متوقف کردن این قطار ،هر دو این کشورها را بشکل بی سابقه ای بیش از گذشته به یکدیگر نزدیک کرد.

عربستان در جهت یک اعتلاف منطقه ای علیه ایران صف آرایی کرده و میکند

اکنون حتی عربستان تصمیم گرفته که بشکل خیلی رسمی تر از مجاهدین و مریم رجوی حمایت خود را علنی تر کرده و فصل جدیدی را در مقابله با ایران بگشاید.

برای مجاهدین که مدت هاست از حمایت اجتماعی و ابتکار عمل سیاسی بازمانده و سرخورده شده و سیاست درازمدت خود را روی حمایت نیروی خارجی به هر اسم و به هر نام متمرکز کرده اند علایق وابستگی در ابعاد جدیدتری رخ می نمایاند

درست بی دلیل نیست که خروج سریع تر از عراق بواسطه حمایت های لجستیکی عربستان سعودی شتاب گرفته و قضایا پر ابهام تر از گذشته در گرد و غباری از دهها سوال بی پاسخ ادامه می یابد.

آنچه به فنا رفت جان هزاران انسانی بود که از هر دو طرف مادران و پدران داغدار بسیار برجا گذاشت و یاد این جمله که پدرم میگفت : پسرم گول نخور سیاست پدر و مادر ندارد ، همین وبس…. و من خیلی دیر بعد از سی سال چقدرمعنا و مفهوم این جمله را خوب می فهمم. آری سیاست پدر و مادر ندارد .