در هر مراسمی که در داخل تشکیلات مجاهدین خلق برگزار می‌گردد، تصاویری ثابت از چهره‌های تاریخی مانند ستارخان، باقرخان، دکتر مصدق، دکتر فاطمی و بنیانگذاران اولیه سازمان مجاهدین خلق (که همگی درگذشته‌اند) در کنار تصویر مسعود رجوی به نمایش گذاشته می‌شود. این موضوع در تازه‌ترین مراسم موسوم به «غروب جاویدان» نیز تکرار شد. اما این رویکرد، پرسش‌های جدی و تامل برانگیزی را به دنبال دارد که شایسته است اعضای وامانده درون تشکیلات، با شجاعت به آن بیندیشند تا خود را از آن جهنم نجات دهند.
چرا تصویر رجوی در کنار درگذشتگان نصب شده؟
در هیچ جامعه متعارفی، مرسوم نیست که تصاویر افراد زنده را در کنار درگذشتگان نصب کنند. این کار نه تنها خلاف عرف است، بلکه حاوی پیام‌های مختلفی نیز هست. آیا نصب عکس مسعود رجوی در کنار چهره‌های تاریخیِ فوت شده، به طور ناخودآگاه این پیام را نمی رساند که گویی او نیز در زمره درگذشتگان قرار دارند؟ آیا این نمادپردازی، ناخواسته به مرگ نمادین سرکرده مجاهدین اشاره ندارد؟
افزون بر این، چرا تشکیلات رجوی حاضر نیست درباره وضعیت واقعی مسعود رجوی شفافسازی کند؟ آیا پنهانکاری درباره سرنوشت او، خود گواهی بر این نیست که چیزی برای پنهان کردن وجود دارد؟
همچنین ستارخان، باقرخان، دکتر مصدق و دکتر فاطمی هیچگاه عضو سازمان مجاهدین خلق نبوده‌اند و حتی در دورانی می‌زیستند که چنین تشکیلاتی وجود نداشت. اگر وجه مشترک ادعایی، «وطن پرستی» است، آیا صِرف ادعای میهن دوستی، مجوزی برای مصادره این چهره‌ها توسط رجوی است؟
آیا مصدق، فاطمی، ستارخان یا باقرخان هرگز علیه منافع ملی ایران اقدام کردند؟ آیا مانند رجوی، به همکاری با دشمنان ایران متهم شدند؟ آیا مانند برخی سران مجاهدین، به فروش اطلاعات محرمانه کشور متوسل شدند؟ تردیدی نیست که اگر این افراد زنده بودند، نه تنها راضی به استفاده ابزاری از تصاویرشان نبودند، بلکه از بسیاری از مواضع و اقدامات مجاهدین خلق نیز برائت می‌جستند.
فرصتی برای بیداری
اعضای وامانده مجاهدین خلق! آیا زمان آن نرسیده که از خود بپرسید چرا تصویر رهبرتان در کنار مردگان نصب می‌شود؟ آیا این نمادها به طور ناخودآگاه، واقعیتی تلخ را فریاد نمی‌زنند؟ آیا نباید در مورد سرنوشت مسعود رجوی و انزوای مریم رجوی پرسشگری کنید؟
حقیقت این است که شما در یک تشکیلات بسته، تحت کنترل و دور از واقعیتهای جهان خارج نگه داشته شده‌اید. اما هیچ زنجیری آنقدر محکم نیست که اراده آزادیخواهانه انسان را برای همیشه در بند نگه دارد. به خود بیایید، پرسش کنید و راه رهایی از این زندگی جهنمی را بیابید.
سعید محمدپور، فراق
انتهای پیام
