به دنبال انتشار مطلبی در فراق با عنوان «کودک سربازان سابق کمپ «اشرف»، شواهدی غیرقابل انکار»، فرقه بدنام رجوی، پدر یکی از کودک سربازان کمپ اشرف را به صحنه آورد تا برای این فرقه جان نثاری کند.
به گزارش فراق، بعد از ردیه نویسی‌های متداول فرقه رجوی علیه کودک سربازان سابق، حال نوبت اعضای اسیر و درمانده است که به دستور سرکردگان به صحنه بیایند و برای لاپوشانی جنایت و پایمال کردن حقوق انسانی کودکان از قول پدران و مادران، فجایع را ماستمالی کنند.
پدر آزاده ممقانی همانطور که خود در لجن‌نامه فرقه رجوی توضیح داده در دهه ۶۰ به مدت ۱۰ ماه در ایران زندانی بوده است. وی پس از مدت کوتاهی آزاد شده، تشکیل خانواده داده و دارای سه فرزند می‌شود.
اتفاقا همین خانواده یکی از دلایل متقن برای فریب بسیاری از خانواده‌ها توسط بخش داخله فرقه است که با انواع نیرنگ به عراق و کمپ اشرف کشانده می شدند. این افراد بدون آنکه بدانند چه سرنوشتی در انتظار آنهاست در راه بی‌بازگشت قرار می‌گرفتند. درست به مانند این خانواده می توانیم گزارشی از تار و مار شدن خانواده بزرگانفرد را یادآوری کنیم.
ایرج بزرگانفرد در دهه ۸۰ با تلاش و اصرار خواهر بزرگترش زهرا، فریب داشتن زندگی بهتری را خورد. او را با همه خانواده‌اش از جمله دو دخترش پس از فروش کلیه دارایی به عراق آوردند.
این دستوری بود که برای اغلب خانواده ها صادر می‌شد: «اموالتان را بفروشید و پول آن را به همراه خود برای ما بیاورید»
خانواده بزرگانفرد در مواجهه با وضعیت و مناسبات فرقه شوک زده و پس از مدتی از هم متلاشی شد که نتیجه آن نیز خودکشی دردناک دختر خردسال شان سمانه بزرگانفرد بود.
این خانواده را به هیچ عنوان از شرایط طلاق و اوضاع وخیم فرقه مطلع نکرده بودند. هنگامی که به عراق رفتند متوجه شدند بایستی طلاق بگیرند و در کمپ نظامی بدون ملاقات و زندگی خانوادگی باشند، ابتدا آنها به شدت مخالفت کردند و به شرایط فرقه و طلاق تن ندادند. اما به علت فروش اموال و از دست دادن خانه و کاشانه در ایران راه پس و بازگشت نداشتند. علیرغم یکی دوسال مقاومت نهایتا همین تنها خانواده کمپ اشرف نیز به دستور رجوی ازهم پاشید و دچار تنبیهات فراوانی شدند.
فکر می‌کنید آیا داستان اغلب خانواده‌ها و نوجوانانی که در دهه هفتاد و هشتاد با انواع ترفند ها به کمپ اشرف کشانده شدند متفاوت است؟ خیر.
متاسفانه اغلب با شیوه های مختلف اما با یک محتوای خیانت کارانه از زندگی های آرام خود از ایران یا اروپا کنده و با فریب به عراق می کشاندند که یکی پس از دیگری متلاشی شدند.
حال که اغلب پرده ها فرو ریخته صدها تن جدا شده و زندگی پر از نیرنگ و رنج کمپ های نظامی برملا شده، کودکان دیروز اکنون به سن بلوغ رسیدند و لب به سخن می گشایند، این بازی و دروغ ها و سخن از انتخاب آزادنه، چه کسی را می تواند فریب بدهد؟
چگونه است نامبردگان تا اواخر دهه هفتاد، در ایران یا اروپا در حال زندگی معمول خود بودند ولی یکباره یادشان آمد مبارز شوند؟
آنچه نمی توان انکار کرد ورود صدها نوجوان ۱۰ تا ۱۷سال در دهه هفتاد و هشتاد به عراق و کمپ اشرف است. آیا می توان انتقال این نوجوانان را اختیار و آگاهی نام نهاد؟
نوجوان دوازده ساله چگونه می تواند برای زندگی خویش تصمیم بگیرد؟ بدون تاثیر اطرافیان سلاح به دست بگیرد بجنگند و به اصطلاح جنگجو شود.
فراق منتشر می‌کند: کودک سربازان سابق کمپ «اشرف»، شواهدی غیرقابل انکار
حتی خانواده این کودکان و نوجوانان بر اساس قوانین حقوق بشر و کنوانسیون های حقوق بین الملل اجازه چنین کاری ندارند که فرزندان خود را تحت عضویت یک سازمان نظامی درآورند.
محمد ممقانی حتما آشنا به مباحث حقوقی هست و دقیقا می داند که بردن دختر و پسرش یعنی الناز (آزاده) و علی در سن ۱۴-۱۵ سالگی عملی غیر قانونی بوده است.
خوشبختانه در این زمینه ها بدیهیات و مستدلات فراوان، دهها نوجوان دیروز که هم اکنون مستقل و جدا شده اند موجود و شواهد بسیارند. همان قوانین و حقوق بشری که سازمان مجاهدین ریاکارانه مدعی آن است، به صراحت اعمال آنها را منع و غیر قانونی می داند.
به کارگیری کودکان زیر ۱۸سال، قطع ارتباط و جلوگیری از جدایی اعضا، ضبط اموال، طلاق های اجباری، جابجایی اجباری، اعتراف گیری، تفتیش عقاید، بیگاری کشیدن و ممانعت از تماس و دیدار اعضا با خانواده از مصادیق بارز جرم های فرقه رجوی است.
متاسفانه در کنار تمامی این جرم و خیانت های این فرقه تمام عیار، یکی دیگر از اعمال تنفرانگیزش تلاش مذبوحانه جهت ارعاب و خفه کردن صدای مخالفین و جداشدگان، فرافکنی و اعتراف گیری از اعضای نگون بخت اسیر است، که به خوبی دیکتاتوری و خوی وحشانیت آنها را به نمایش می گذارد.
انتهای پیام
