تشکل «مادران، قربانیان فراموش شده فرقه رجوی» با انتشار بیانیه ای از کمیسیون حقوق بشر زنان سازمان ملل متحد خواست تا با تشکیل کمیته‌ای خاص برای رسیدگی به امور زنان فرقه رجوی و بازرسی از کمپ مخوف «اشرف ۳» در آلبانی اقدام نماید.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق در این بیانیه آمده است:
روز جهانی زن را در حالی گرامی می‌داریم که متأسفانه با فرقه خطرناکی روبرو هستیم، فرقه‌ای که البته مدعی آزادی و حقوق زنان هم هستند. سازمان مجاهدین خلق به گواهی صدها زن و مرد جدا شده از آن، سابقه ننگینی در زمینه حقوق بشر و بخصوص حقوق زنان در کارنامه خود دارد. زنان و دختران نگون‌بخت اسیر در فرقه رجوی از تمامی مواهب و حقوق عادی زندگی محروم هستند. چهار دهه است که به اعضا اجازه زندگی و فرزندآوری و ارتباط با جهان خارج و حتی تماس با خانواده‌هایشان را نمی‌دهند و این فشارها بخصوص در رابطه با زنان بسا بیشتر و طاقت‌فرساتر است. زنان مجبور به بیگاری و اطاعت محض از فرقه هستند. زنان نگون‌بخت اسیر، بدون دسترسی به مجامع بین‌المللی و حقوقی، بیشتر در میان‌سالی و به طرز مشکوکی می‌میرند.
این درحالی است که رهبری فرقه سالگرد ازدواجش با مریم رجوی را جشن می‌گیرد و توسط همین زن حرم‌سرای خودش را با عناوین ایدئولوژیک تشکیل داده است، عشق و ازدواج برای اعضا حرام شده و در این راستا زنان مجبور به عمل جراحی اجباری برداشتن رحم شده‌اند و خانواده مجبور به طلاق اجباری و رها کردن فرزندان خود می‌شوند.
این فرزندان رها شده یا به صورت کودک سرباز توسط فرقه به کار گرفته شده و یا در کشورهای مختلف مورد انواع و اقسام سوءاستفاده‌ها قرار گرفته و یا دچار مشکلات روحی و روانی شده‌اند.
متأسفانه، این فرقه پر از نکبت و نحسی دم از حقوق زنان و دختران نیز می زند. بر اساس اطلاع و مشاهدات ما بسیاری از زنان فرقه که هم اکنون در سنین ۶۰ تا ۷۰ سالگی هستند از صبح تا شب مجبور به کار اجباری هستند و بعد هم در جلسات مورد انواع دشنام و انتقادات قرار می‌گیرند. زنان بیمار و رنجور متهم به تمارض شده و به دردها و امراض آنها رسیدگی نمی‌شود؛ لذا در اثر مرگ زودرس و ابتلا به انواع سرطان از بین می‌روند.
زنان ناراضی را هم مستقیماً به قتل می‌رسانند. در چند سال گذشته بیش از ۵۰ تن از زنان فرقه بر اثر بیماری در میان‌سالی مرده‌اند. در شرایطی که به‌راحتی می‌توانستند از مرگ آنان جلوگیری کنند. زنان درون فرقه رجوی بعد از گذشت چهل، پنجاه سال از عمر این تشکیلات حتی اجازه داشتن یک خط تلفن شخصی هم ندارند. بدون اجازه فرقه نمی‌توانند نفس هم بکشند. از ارتباط با دنیای بیرون، خانواده و تحصیل و در یک‌کلام از زندگی محروم هستند. آنها ربات‌هایی هستند که فقط برای فرقه به‌مانند یک برده در یک سیستم برده داری نوین محکوم به کار طاقت‌فرسای فرمایشی هستند. حجاب اجباری با نوع پوشش و رنگ دستوری از طرف رهبری فرقه، مشکلات روحی و روانی و بیماری‌های جسمی ناشی از فشارها مثل افسردگی و غیره، ترویج خشونت توسط زنان، سوءاستفاده از آنان برای برگزاری جلسات و کار اجباری و شهادت دروغ و صدها مورد دیگر از عملکرد‌های ضد زن در این فرقه هست که به طور روزمره جریان دارد.
از این فرصت استفاده می‌کنیم و خطاب به سرکردگان خیانت‌کار فرقه می‌گوییم: ما خانواده‌ها و تشکل مادران تا روزی که نفس داریم در راستای افشای حقیقت تلاش خواهیم کرد و دست از کوشش برای نجات و رهایی فرزندان خود بر نمی‌داریم.
از همه مجامع حقوق بشری و بین‌المللی می‌خواهیم در این زمینه یاری گر ما باشند. از کمیسیون حقوق بشر زنان سازمان ملل متحد درخواست تشکیل کمیته‌ای خاص برای رسیدگی به امور زنان فرقه رجوی و بازرسی از کمپ مخوف اشرف ۳ در آلبانی را داریم. از آنها می‌خواهیم جلسه‌ای ترتیب داده و به سخنان زنان جدا شده از فرقه و مادران و خانواده‌ها گوش فرا دهند. از صلیب سرخ می‌خواهیم به وظایف خویش عمل نموده و شرایط ملاقات خانواده‌ها را با اعضا فرقه فراهم نماید.
به امید رهایی همه زنان اسیر در فرقه رجوی
انتهای پیام / فراق
