دادگاه ناعادلانه حمید نوری مدتی است که با خیمه شب بازی رجوی در جریان بوده و هم اکنون از استهکلم به آلبانی برای ادامه بازی کشانده شده است.
به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی فراق، در این یادداشت سعی شده نکاتی چند پیرامون این دادگاه مطرح شود:
– آن چیزی که به هیچ وجه در این دادگاه به چشم نمی خورد عدالت و دادخواهی بود.
-کسانی که به دنبال احیای حقوق بشر هستند کمترین حقوق انسانی را برای حمید نوری در نظر نگرفتند.
– هنوز هیچ جواب منطقی و قانع کننده ای از سوی حاکمان دادگاه به رسانه ها داده نشده است که علت واقعی و انتقال موقت دادگاه به آلبانی چه بود و چرا قاضی چنین تصمیمی گرفت؟
– حاکمان این بیدادگاه نشان دادند که به حقوق انسان و انسانیت ذره ای ارزش قائل نیستند؛ زیرا مشتی آدم بی هویت در این دادگاه حاضر شدند که اساسا معلوم نبود حرفهایشان بر چه اساسی است و چرا باید دادگاه حرف های این شهود و شاکیان را باور کند؟
-حقوق دانان می گویند اصل انتقال دادگاه به این شیوه از عهده قاضی خارج بوده و موازین و قوانین بین الملل نادیده گرفته شده است.
– وجدان و اخلاق حکم می کرد اروپائی ها که این همه مدعی حقوق بشر هستند در مقابل این رفتار فرقه موضع می گرفتند.
اما به نظر بنده مهمترین نکته ای که وجود دارد که شاید قاضی هم به این مهم توجه نمی کند حال به عمد و یا سهو که زمان اعدام های سال ۱۳۶۷ در زمانی انجام گرفت که ایران و عراق در حال جنگ بودند. در تاریخ هیچ کشوری وجود ندارد زمانی که جنگ با یک قدرت خارجی واقع می شود، از داخل یک گروهی مدعی حکومت باشد و در زندان ها آشوب بپا نماید و یا خواستار سرنگونی دولت در حال جنگ باشد، آن هم با کشور و دولتی که تجاوز گری آن برای عموم جهانیان روشن بود و برای کسی ابهامی وجود نداشت که صدام حسین به قصد اشغال، تجاوز و بهره کشی هر چه بیشتر به ایران حمله ور شده بود. هر کسی در این زمان بخواهد امنیت کشور را به هم بریزد خائن محسوب می شود. این موضوع مهم هیچ استثنائی ندارد و در همه کشورهایی که مدعی جمهوریت و دمکراسی هستند نیز وجود دارد. اگر تاریخ را نگاه کنید موارد بسیاری خواهید یافت که در زمان جنگ کسانی که خواسته اند با امنیت کشور بازی کنند ستون پنجم دشمن تلقی شده و با آنان به شدید ترین وجه ممکن برخورد گردیده است. حتی در جنگ جهانی دوم انگلستان و فرانسه قوانینی داشتند که با دزد ها در سطح شهر به مثابه موارد امنیتی و ستون پنجم دشمن برخورد می کردند و مجازات اعدام برای آنان به کار بسته می شد زیرا اعتقاد بر این بود که این کار شاید در ظاهر دزدی ساده است ولی ایجاد ناامنی اجتماعی می‌کند و دقیقا آب به آسیاب دشمن ریختن است.
چرا دادگاه به این نمی پردازد که محکومین در چه شرایطی علیه کشور بودند؟ چرا به این پرداخته نمی شود که رجوی در سخنرانی هایش بارها به همین کسانی که اکنون آمده و شهادت می دهند گفته بود که شما خائن هستید، شماها همگی باید کشته می شدید، زنده ماندن شما لگه ننگی بر پیشانیتان است. چرا این افراد در دادگاه از این حرف ها نمی زنند؟ به نظر من به قدری در این ماجرا تناقض وجود دارد که دادگاه را به آش شعله قلمکار تبدیل کرده است که حتما در آینده شاهد ماجراهای عجیب و غریبی خواهیم بود.
البته هستند کسانی که حاضرند در همین دادگاه شهادت بدهند که شهادت شاکیان و یا شهود به دور از واقعیت های موجود می باشد ولی متاسفانه همانطور که عرض کردم بیشتر این یک بیدادگاه است تا دادگاه.
یادداشت از: بخشعلی علیزاده
عضو جداشده از فرقه رجوی
انتهای پیام / فراق
