فرزندان غیور ایران، شب گذشته در رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی جهان، شب رویایی به نام پرافتخار ایران رقم زدند.
به گزارش فراق، شب یکشنبه ۱۱ مهر ۱۴۰۰ شاهد رقابت کشتی گیران نام آور کشورمان در مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان در دور فینال چهار وزن نخست بودیم که در نهایت با افتخارآفرینی آنان، نیمی از طلاهای این رده به ایران تعلق گرفت و موجب افتخار و شادمانی ایرانیان در هر کجای جهان گردید.
اما در این میان وقتی فرزندان ایران زمین در میادین ورزشی مدال آفرین می شوند و برای این خاک و مردم می جنگند تا نام ایران را بر سر زبان های دنیا بیاندازند، سکوت وحشتناکی تار و پود فرقه بد نام رجوی را در بر می گیرد.
این موضوع به قدری واضح است که هر آدمی را دچار شک و ابهام می کند که اگر عناصر سازمان مجاهدین این قدر در تبلیغاتشان مدعی وطن پرستی هستند و به قول خودشان از همه چیز به خاطر ایران و خلق قهرمانش گذشته اند، پس چرا در این گونه مواقع که همه ایرانی ها ابراز شادی می کنند، این افراد دچار افسردگی و پریشان حالی می گردند و بر عکس هر زمان که در میادین ورزشی فرزندان ایران زمین مسابقات خود را به حریف واگذار می کنند این عناصر خود فروخته با طبل و دُهل وارد معرکه شده و با جیغ های بنفش شکست قهرمانان ایران را بیشتر از حریف برنده در بوق و کرنا می کنند.
این خود فروخته ها به زعم خودشان در مواقعی که قهرمانان ایران زمین می بازند گویی احساس آرامش کرده و به یکی از اهداف تاکتیکی خود رسیده اند. آیا بعد از این همه دون مایگی می شود مدعی شد که این افراد وطن پرست می باشند؟
قهرمانانی که تمام تلاششان آوردن یک لبخند و حس شادی بر لبان هموطنانشان می باشد، قهرمانانی که مدال های خود را تقدیم این این مرز و بوم می کنند چگونه می شود نادیده گرفت؟ تمام این حالت ها فارغ از هر ایدئولوژی و مناقشات سیاسی می باشد. حتی در این چند روزه که مناقشه ای در مرزهای ایران، آذربایجان و ارمنستان صورت گرفته بود، نظامیان ایران تمام قد وارد صحنه شده و اجازه گسترش تجاوز گرایانه را به احدی ندادند. اجازه ندادند که آمریکا و اسرائیل به نقشه های پلید خودشان برسند ولی فرقه رجوی را نگاه کنید که چگونه در محافل خبری و مجازی خود نسبت به این موضوع ابراز خوشحالی کرد که علیه ایران برخی در حال جنگ افروزی می باشند.
اگر کسی این گونه حسی ندارد که به خاطر تلاش های قهرمانان وطنش خوشحال شود باید که دور ریخته شود و بی جهت نیست که این فرقه و عناصرش در نزد مردم ایران دیگر جایگاهی ندارند.
وقتی کسی به کشور خود و مردم خودش خیانت می کند یعنی که دیگر مرزهای وقاحت را در نوردیده و خیلی از ارزش های انسانی و معنوی را در درون خود کُشته است، دیگر برای این گونه افراد پیروزی قهرمانان میادین ورزشی هیچ معنایی ندارد و اتفاقا برعکس، آنها را آزار و اذیت خواهد کرد.
وقتی وطن فروشی از حد خود بگذرد دیگر مرزی نمی شناسد و باید فاتحه آنهایی را خواند که به این وادی افتاده و گرفتار گشته اند.
یادداشت از: حسین عیوضی‌آذر
انتهای پیام / فراق
