چرا و به چه جرمی سران مجاهدین خلق ما را زجر میدهند؟
نامه آقای کهیار دهدشت نیا به فرزندش بیژن (تحت اسارت فرقه رجوی در لیبرتی، عراق)
چهارمین نامه اعضای خانواده در پنج ماه گذشته
بیژن عزیزم با سلامی پر از انتظار و دیدار
نمیدانم با چه کلمه و جمله ای دلتنگیم را بیان کنم. چشمم سالهاست که برای دیدنت به درمانده است (وقتی که رفتی یک جوان ۱۸ساله بودی والان یک مرد ۳۹ساله ای).
۲۱سال است که من منتظر آمدنت هستم … قلبم شکسته مگر چقدر میتوانم دوریت را تحمل کنم؟
بخدا سوگند اگر بدانم که سران مجاهدین اجازه دیدارت را میدهند بیابانها را پیاده طی میکنم تا تورا ببینم. نمیدانم حال و احوالت چگونه است حتی نمیدانم چه شکلی شده ای؟ آرزوی دیدنت را دارم. آرزوی بوییدن و بوسیدنت را…
چرا و به چه جرمی سران مجاهدین خلق ما را زجر میدهند؟ تو را رودرروی خانواده ات گذاشته اند؟ توحتی اجازه نداری خواب ما را ببینی یا بازگو کنی…؟
در هرکجای دنیا اگر جنگی باشد در جیب هر سرباز یک قطعه عکس ازخانواده اش می باشد، آیا تو اجازه چنین کاری را داری؟؟ چرا ما را از دیدار هم منع میکنند؟ مگرما با هم دشمنیم!
