«مسعود رجوی» کجا زندگی می کند؟ / خبرنگاری که تمام رشته های فرقه رجوی را پنبه کرد

همانگونه که مطلع هستید خبرنگار نیویورک تایمز (پاتریک کینگ سلی) بعد از مدت ها پیگیری و سماجت برای ورود به کمپ اشرف ۳ که دست کمی از زندان گوانتانامو ندارد توانست وارد کمپ شود و دیدار دو ساعته ای طی دو روز متوالی داشته باشد.

جالب اینجاست که این خبرنگار دیدارش را به دیدار یک خبرنگار دیگر در سال  2003 در عراق و در کمپ موسوم به «اشرف» ارجاع داده است. وی قصد داشت مصاحبه هایی را با افراد مورد دلخواه خودش انجام بدهد  ولی در آن دوره (در مقطع ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵) به کسانی که  اسم آورده  برای مصاحبه خصوصی با خبرنگار را اجازه دیدار نداده بودند. وی معتقد است فرقه رجوی می خواست  با این دیدار آن خاطره بد را از سابقه خود شسته و یک چهره کاریزما از خودش نشان بدهد، لذا چند عضو را آماده کرده بودند که به طور خصوصی با خبرنگار دیدار و گفتگو نماید.

اما خنده دارترین موضوع  و در واقع مهم ترین سوالی که در این دیدار می شود این بوده که:

«مسعود رجوی کجا زندگی می کند؟» آیا او زنده است یا نه (یعنی به درک واصل شده است؟)

از طرف سوال شوندگان، سکوت و سکوت و باز هم سکوت! فقط به خبرنگار گفته می شود که نمی توانیم در این مورد صحبت بکنیم.

برای خبرنگار قابل هضم نیست، البته برایش جالب است کسی که مدعی رهبری یک جنبشی دارد برای سالیان متمادی از ترس جانش از نظرها پنهان شده و آن وقت می خواهد نقش رهبری کننده یک جنبش را ایفا نماید.

در گزارش خبرنگار نیویورک تایمز آمده است: دو حامی آمریکایی این فرقه یعنی رودی جولیانی و جان بولتون با گرفتن ده ها هزار دلار سخنرانی های چند دقیقه ای برای تجمعات فرقه رجوی در آمریکا و اروپا انجام داده اند. دقت بفرمائید، ده ها هزار دلار.

این موضوع را یکی از معروف ترین خبرنگارهای جهان در حال گفتن است که بسیار حائز اهمیت است. حرف هایش بی دلیل و بی مدرک نیست تا اعتبار روزنامه اش زیر سوال برود و اتفاقا هیچگاه هم از طرف فرقه رجوی این موضوع تکذیب و یا تائید نشده است ولی اگر که دروغ بود تا الان صد بار اصلاعیه شورای ملی مقاومتشان گوش فلک را کر کرده بود.

اما در هر مقطعی عناصر و سران فرقه رجوی به شکل مسخره آمیزی  مدعی شده اند که این افراد معروف سیاسی  که برای فرقه رجوی می آیند و سخنرانی های بعضا آتشین می کنند از حامیان رجوی و راه و آرمان تروریستی اش می باشند.

در حالی که اگر یک بار و فقط یک بار پول این افراد داده نشود امکان ندارد که آنان به نفع فرقه رجوی کلامی بگویند چه برسد که حمایت کرده و بخواهند در اثبات آنان قدمی بردارند.

یک جای دیگر از گزارش این خبرنگار مربوط می شود به سوت و کور بودن محلی زندگی افراد فرقه که به شدت خلوت و خالی از سکنه برایش تداعی شده است. وی می گوید که در طی دو دیدار متوالی از این کمپ کمتر از دویست نفر را دیده است در حالی که عناصر فرقه مدعی بوده اند که تعدادی بالغ بر ۲۵۰۰ نفر در این کمپ زندگی می کنند.

خب جناب خبرنگار نمی شود که پوشک پوشان را جلوی دوربین آورد و جلوی انظار جهانیان گذاشت، این را به چه زبانی باید به شما گفت؟

اما جالب اینجاست که طبق گفته خبرنگار نیویورک تایمز، فرقه رجوی چند تن از افسران سابق ارتش آمریکا را که در عراق سابقا با عناصر فرقه حشر و نشر داشتند و ظاهر قضیه هواخواه این فرقه بوده اند خواستار مصاحبه با این خبرنگار در آمریکا شده اند.

طبق معمول دلارها به حساب بانکی آن افراد سرازیر شده بود  ولی خبرنگار از دیدار با آنها سر باز زده و خواسته بود با افسری  که خودش تشخیص می داد صحبت کند ، لذا رفته سراغ فردی به نام «کاپیتان متیو وودساید»  یکی از افسران سابق نیروی دریایی آمریکا که در بین سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ ناظر بر نیروهای آمریکایی مستقر در کمپ اشرف بوده است. این سروان سابق نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا به خبرنگار می گوید: « در زمانی که من در کمپ اشرف حضور داشتم سران، بعد از چندین ساعت و یا چند روز اجازه دیدار خانوادگی به افرادش را می دادند که از جاهای مختلف به عراق می آمدند و می خواستند که با عزیزانشان دیدار کنند اما با تاخیرهای بسیار زیاد و سنگین اجازه صادر می شد، همین افسر سابق نیروی دریایی آمریکا می گوید: شرایط طوری بود که افراد فرار می کردند، شرایط به خصوص برای زنان بسیار سخت تر بود و او شاهد فرار دو تن از زنانی بوده که در آن زمان از این کمپ جهنمی فرار کرده بودند. کاپیتان وودساید، در بیان بسیار جالبی که نشان دهنده حقیقت محض این فرقه تروریستی و آدم کش و جنایتکار است ، اینگونه بیان می کند: «من آن سازمان را کاملا سرکوبگر می دانم ، من متعجب هستم که آنها در آلبانی حضور دارند.»

بله خوانندگان محترم سایت فراق ، همانگونه که می بینید خبرنگار معروف نیویورک تایمز یک لگد محکمی به فرقه تروریستی رجوی زده و آنان را از بالای آبشار به پائین پرتاب کرده است.

اما عزیزان خواننده  خدمت شما به صورت بسیار فشرده از داخل این فرقه جهنمی بگویم زمانی که خبرنگار و یا مثلا یک چهره نسبتا سرشناس قرار است از مقر آنان دیدار و احیانا مصاحبه ای انجام دهد؛ چون این چیزها برنامه ریزی شده هستند، بنابراین آماده سازی های زیاد و بعضا سنگینی دارند. از تمیز و مرتب کردن محل های احتمالی دیدارها گرفته تا اینکه  تعدادی را مشخص می کنند که آماده صحبت و مصاحبه  باشند به ویژه افرادی که از آمریکا آمده و یا در آمریکا خانواده و یا فامیل درجه یک دارند ، و تعدادی مکان های دیگر مثل از اروپا آمده ها که همگی جهت نمایش و خیمه شب بازی است تا  نشان بدهند خیلی مدره بوده و انسان های متمدن و به روزی می باشند.

اگر واقعا کسی مثل این خبرنگار بدون هیچ مسئله ای و بدون هیچ جانبداری و بدون هیچ خصومت و هیچ نشانی از عداوت و کینه  وارد کمپ فرقه رجوی گردد، در همان قدم های اول به واقعیت اصلی و اساسی فرقه رجوی پی می برد و آن اینکه مقر و مکانی که واردش شده  بیشتر شبیه زندان و اسارتگاه پیچیده است و کسانی که در درون این مکان زندگی می کنند بیشتر شبیه به اسرای جنگی هستند تا تعدادی که ظاهرا دنبال اهداف صلح طلبانه باشند.

در خاتمه باید عرض کنم طبق تجربه چندین ساله ای که در مناسبات فرقه داشته ام و از نزدیک مشاهده کرده ام معمولا اینگونه مصاحبه ها و دیدارهای خبرنگاران از مراکز استقرار فرقه رجوی از نتیجه خوب و خوشی برخوردار نمی شود ، لذا اصلا واردش نمی شوند و استقبالی هم از حضور خبرنگاران نمی شود مگر افرادی مثل این خبرنگار که سماجت نمایند و بخواهند دیدار از داخل کمپ داشته و با افراد حاضر در کمپ صحبت های خصوصی انجام بدهند. یعنی در یک کلام این گونه خبرنگاران دردسرهای بزرگی هستند برای این فرقه منحوس و تروریستی.

یکی از اقدام های جالب این خبرنگار دیدار با افراد جداشده از فرقه رجوی بود که در آلبانی مستقر هستند و زندگی سختی را می گذرانند. افراد جداشده برای این خبرنگار روشنگری های بسیار جالبی کرده بودند که خبرنگار نیویورک تایمز نتوانسته بود از کنار آنان بی خیال عبور نماید و در گزارشش به آنان نپردازد.

کاری که این خبرنگار طی دیدارش از کمپ نگهداری اسرای ایرانی در آلبانی  کرد این بود که تمام رشته های فرقه رجوی را پنبه کرده  و آنان را در این مقطع مهم زمانی مفتضح نمود. زیرا رجوی و عناصرش در این مقطع مهم نیاز مبرم به نشان دادن چهره ای مثبت از خود داشتند  که به جامعه آلبانی در قدم نخست و سپس در جامعه اروپا و بعد در آمریکا نشان بدهند که بسیار چهره متمدنانه ای داشته و از حقوق بشر به شدت حمایت و پشتیبانی می نمایند اما ناگهان با دیدار و گزارش این خبرنگار نقشه های پلید آنان نقش بر آب شده و چهره ضد بشری آنان برملا می گردد.

خطاب به سران ضد بشری سازمان مجاهدین خلق می گویم اگر حقوق بشر خوب است و لازم وضروری، چرا مانع از دیدار خانواده ها با فرزندانشان می شوید؟ مگر این کمتری و پایه ای ترین حقوق شهروندی یک انسان در جامعه جهانی نیست؟ از چه چیز واهمه دارید که مانع از دیدار پدر و مادرهای پیر می شوید؟ یعنی اینقدر بزدل و ترسو هستید که جرات نگاه کردن به صورت مادران و پدران پشت شکسته را ندارید؟ تحمل دیدار مادر و فرزندش را ندارید؟

گزارش از: بخشعلی علیزاده

انتهای پیام / فراق