سالیان سال است که رجوی با نام دین و اسلام، انسان ها را به بردگی کشانده و همه چیز را در پوشش دین به اعضای خود تحمیل می کند.
کسانی که در فرقه رجوی بودند به خوبی می دانند که ماه رمضان ماه اجبار و ماهی عذاب آور برای آنها بود چرا که باید به اجبار روزه گرفته و در نشست های طولانی و بی سر و ته رجوی می نشستند.
نشست هایی که بیش از ۱۲ ساعت طول می کشید اما توجه من روی شب های قدر است. شب هایی که به گفته رجوی هر مجاهد باید به اجبار نقشه مسیرش را برای مبارزه ، وصل به رهبری و حضرت علی (ع) بنویسد و هر کس نمی نوشت بد شده و جالب اینجا بود که در این برگه باید به تمجید و تعریف رجوی می پرداختیم.
شبی که مسؤولین می گفتند برادر(رجوی) ما را به امیر المومنین(ع) وصل می کند و اوست که به پیامبران نزدیک است چون پاک است.همه ما گناه کارانی بودیم که به این علت، رجوی به قدرت نرسیده بود و باید تاوان پس می دادیم.
یک بار من مایل به نوشتن این متن نبودم و از آنها خواستم که برای استراحت بروم ولی به من اجازه این کار را ندادند و گفتند اگر ننویسی مجاهد نیستی و اعضایی را فرستادند که با من صحبت کنند. تا ساعت ۵ صبح این موضوع ادامه داشت و من هم فقط فرمی را نوشته و تحویل دادم تا بتوانم استراحت کنم.
جالب این جا بود بعد از نوشتن، فردای آن روز به من گفته شد بهتر بود در نقطه وصلت به برادر و خواهر اشاره می کردی.
زمانی که قرآن بر سر می گرفتیم تمام دعاها برای مسعود و مریم بود که آنها حفظ شده و به قدرت برسند.
اگر قرآن روی سر نمی گذاشتی تذکر می دادند، یک بار من به عمد قرآن بر سر نگذاشتم و به من تذکر دادند و گفتند نگاه کن وقتی خواهر مریم بر سر می گذارد ما هم باید این کار را بکنیم.
رجوی همیشه می گفت که مهم ظاهر است نه محتوا و این امر برای رجوی لازم بود.
رها آزادی
انتهای پیام / فراق
