مهین توکلی، مادر رنج دیده احمد عبدی با حضور در دفتر انجمن نجات تهران، از سال ها چشم انتظاری سخن گفت.
به گزارش فراق، وی در این دیدار اظهار داشت: من مادر احمد عبدی هستم. احمد در سال ۱۳۵۹ از طریق واحد بسیج شهید چمران به جبهه اعزام گردید و بعد از دو ماه به اسارت نیروهای عراقی درآمد. بعد از اسارت، احمد با خانواده مکاتبه می کرد و عکس می فرستاد و تا سال ۱۳۶۷ ارتباط مکاتبه ای برقرار بود. اما بعد از آن به طور کامل از احمد بی خبر بودیم. این بی خبری موجب شد که خانواده با سازمان ملل متحد و مراجع بین المللی مکاتبه نمایند. سال ۱۳۸۰ از طریق جداشدگان و انجمن نجات مطلع شدیم که احمد در پادگان اشرف می باشد.
سال ۱۳۸۲ برای ملاقات با احمد به عراق رفتیم و به پادگان اشرف مراجعه کردیم. ملاقات با احمد تحت کنترل شدید مسئولین فرقه رجوی انجام شد به حدی که اجازه دیده بوسی با احمد به من داده نشد ولی پدرش با اصرار توانست احمد را درآغوش بگیرد و او را ببوسد. مأموران فرقه هدایایی که ما برای احمد برده بودیم را خودشان از ما تحویل گرفتند و بردند. از آن زمان تاکنون ارتباط ما با فرزندمان کاملاً قطع شده است. پدر احمد در فراق فرزند و چشم انتظار وی، فوت نمود. تنها آرزوی پدر احمد، ملاقات با فرزندش و رهایی او از اسارت فرقه رجوی بود.
این مادر رنج دیده در پایان، پیام خود به فرزندش را اینگونه ارسال کرد:«احمد جان، قربانت بروم. ما خیلی دوستت داریم. همه منتظرت هستیم. یادت می آید که حتی حیوانات را تیمار داری می کردی و دوستشان داشتی. چرا به فکر ما نیستی و یاد ما نمی کنی؟ مطمئن باش اگر بازگردی از همه نظر به لحاظ مادی و معنوی تو را تأمین خواهیم کرد. خود را نجات بده و با فرقه همکاری نکن. تو بهترین فرزند من بودی. چشم انتظار بازگشت تو هستیم. بچه های نادره و عباس چشم به راه تو می باشند. فرزندم بازگرد، قدمت روی چشم همه ما جای دارد.»
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز تهران
