جنگ اعضای فرقه رجوی با خانواده هایشان، حکایتی است که دل هر انسانی را به درد می آورد و با زخم و اندوه همراه می کند.
آهای انسان هایی که تماشاگر این صحنه ها هستید. با شما هستم، با شما که شب و روز می خواهید انسانیت را ترویج کنید و از علاقه و مهر و عشق و عاطفه می گویید.
آهای شماهایی که از حقوق بشر و حقوق از دست رفته انسان ها حرف می زنید. با شما هستم تا بگویم که حقوق بشر فقط در قبرستان ها گم نشده، زندگان را دریابیم و برای احقاق حقوق آنها تلاش کنیم.
برای حقوق بشر پیرزنی تلاش کنیم که با اشک و حسرت بعد از ۲۸ سال رفت دم درب پایگاه فرقه تا پسر و دخترش رو ببینه. ولی سنگ و چوب فرقه را خورد و دل شکسته تر برگشت.
برای حقوق بشر دختری تلاش کنیم که پدرش رو ۲۰ و اندی سال ندیده بود. رفت دم درب پایگاه فرقه ولی دست خالی برگشت.
برای احقاق حقوق بشر این همه اعضای خانواده اسیران تلاش کنیم که بعد از ۲۲ سال دوری، رفتند درب خانه مجاهدین را دق و الباب کردند، اما جز سنگ پرانی و فحش و ناسزا از اعضای فرقه نشنیدند و ناامید به خانه های خود برگشتند و اکنون پس از گذشت ۳۷ سال هنوز چشم انتظار و چشم براه فرزندانشان هستند.
حقوق بشر را در قبرستان ها جستجو نکنیم و به آنانکه زنده هستند بپردازیم.
موضوع خانواده های اسیران یکی از غم انگیز ترین مسائلی است که تا کنون از زوایای متفاوت به آن پرداخته شده، اما دستآورد زیادی بهمراه نداشته است. چرا که هنوز چند هزار خانواده طالب ارتباط یا ملاقات با فرزندانشان در مجاهدین وجود دارند که رهبری سازمان مانع از هر گونه ارتباط آنان شده اند.
پدران، مادران، خواهران و برادرانی که از سال ۱۳۶۰ تا کنون، نتوانسته اند حتی یک ارتباط چند دقیقه ای با فرزندانشان داشته باشند. مهمتر اینکه بسیاری از این خانواده ها حتی از سرنوشت فرزندانشان اطلاع ندارند.
برای بررسی دقیق مسئله خانواده ها، این موضوع را به دو قسمت تاریخی تقسیم می کنیم:
۱.بین سال های ۱۳۶۰ تا ۱۳۸۲ یعنی قبل از سقوط صدام حسین…
۲.پس از سقوط صدام حسین یعنی از سال ۱۳۸۲ تا کنون…
تراژدی خانواده ها، زمانی بسیار قوت گرفت که مسعود رجوی مستقیما وارد این موضوع شد و با تهیه نوار ویدیویی و کتابی تحت عنوان «خانواده مجاهدین یا مزدوران ارتجاع ؟» که در بهمن ماه ۱۳۸۸ منتشر شده بود، دیدار مجاهدین با خانواده هایشان را خیانت به سازمان عنوان کرده بود.
مسعود رجوی در این کتاب و نوار ویدیویی، خانواده های اعضای اسیر را مزدوران و سگ های زنجیری در مقابل پادگان اشرف خطاب کرده بود.
در این نوار ویدیویی، مسعود رجوی تلاش می کند موضع گیری خود در برابر خانواده های اسیران را با فاکت های ایدئولوژیک و استناد به روایاتی از انجیل و قرآن توجیه نموده و افرادی که پذیرای چنین ایده ای نباشند را به مرگ محکوم نماید. تا آنجا که با مزدور و جاسوس قلمداد نمودن خانواده ها و اعضای جداشده، قتل آنان توسط دیگر اعضا را واجب می داند…
رفتارهای به غایت ضد انسانی اسیران با خانواده هایشان از سال ۱۳۶۰ تا کنون، تداوم درس هایی است که مسعود رجوی در بهمن ماه ۱۳۸۸ شمسی به اعضای خود داد و پیش از آن نیز در سال ۱۳۶۸ تحت عنوان انقلاب ایدئولوژیک تمامی خانواده های اعضا را متلاشی نمود. و امروز که اسیران به اروپا منتقل شده اند، همه پیوندهای خانوادگی و انسانی را گسسته اند و برده داری تشکیلاتی اعضای انتقال یافته به آلبانی را، بدون ترس از قوانین بین المللی، که در ناسازگاری با جوامع بشری و قوانین کشورهای میزبان می باشد، به شکلی نوین در اروپا تداوم می بخشند.
به راستی جرم خانواده هایی که در ۳۷ سال گذشته هیچ رد و نشانی از عزیزانشان ندارند، چیست؟
یادداشت از جواد فیروزمند
عضو سابق شورای مرکزی فرقه رجوی
انتهای پیام
