قطار خسته و قدیمی فرقه رجوی، آهسته و لنگ لنگان به فرجام بی فرجام خود نزدیک می شود. قطار رجوی ها ، با سال ها شکنجه و رنج وزندان واسارت برای اسیران فرقه ، بی هیچ بهره ای ، به دره عدم و نیستی ، در حال سقوط است .
راه که غلط و راهبر که نادان ، ظالم ، فاسد و مزدور باشد ، نتیجه ای جز خسران و تباهی برای دیگران به بار نخواهد آورد. البته روشن بود و کمتر موردی در تاریخ سراغ داریم که دیکتاتورها و ظالمان موفق شدند بساط جنایت های خود را تا به ابد پابرجا نگه دارند و به قلع و قمع اعضای خود ادامه دهند.
شورای تک محور و دیکتاتور رجوی هم ، در ضعیف ترین وضعیت خود به سر می برد و تنها تر از همیشه است.
در آلبانی چندی پیش در دیدار تنی چند از جداشدگان و وکیل نامبردگان با یک مقام مسئول در وزارت کشور دولت آلبانی در خصوص شرایط خانواده ها و اعضای درون فرقه رجوی و همچنین نجات یافتگان، اظهار داشت که هم اکنون حدود ۲۴۰ نفر از اعضای فرقه جدا از این فرقه در تیرانا ساکن هستند که پلیس و وزارت کشور با آنان در ارتباط می باشند و حرف های آنان را شنیده اند و از آنجایی که تعداد آنان رو به افزایش است نگرانی هایی در دولت آلبانی بوجود آمده است.
او گفت که آلبانی از ابتدا قویا مخالف انتقال این ها از عراق به آلبانی بود و دولت مطلع است که هیچ کشوری حاضر به پذیرش آنان نشد، اما دولت وقت آمریکا به دولت وقت آلبانی تضمین داد که حضور آنان در کشور به هیچ عنوان مشکلی برای آلبانی بوجود نخواهد آورد، اما به نظر می رسد که مشکلات بیشتر همچنان در راه است.
در طول مذاکرات، مسئول مربوطه که مسئول جابجایی اعضای فرقه از عراق به آلبانی بود، نکاتی را برای وکیل و سایرین روشن ساخت. او توضیح داد که کمیساریا به فرقه کمک نموده است تا در آلبانی مستقر شوند تا آنان را از تهدیداتی که در عراق متوجه آنان بود مصون نگاه دارد. کمیساریا به اعضای فرقه در عراق مستمری می پرداخت . او گفت که فرقه بودجه خودشان را در این خصوص دارند و فرقه توافقی با دولت آلبانی دارد که هزینه تمامی نفرات اعم از عضو یا جداشده را به یک میزان بپردازد، چرا که این یکی از نکاتی مورد تفاهم با فرقه، آمریکایی ها، و دولت آلبانی بود که در زمان انتقال به آلبانی صورت گرفت.
پس روشن شد که مریم رجوی هم در عراق و هم امروز در آلبانی از بابت حضور هر نفر از کمیساریا و دولت آلبانی پول می گیرد و به کیسه خود می ریزد . پولی که متعلق به هر «فرد » است و باید در اختیار اعضاء قرار گیرد ، اما رجوی این حق و حقوق ها را مثل سایر موارد می بلعد .
در طول مذاکرات، فرد جداشده از فرقه به کمیساریا شکایت نمود که فرقه اعضا را در آلبانی تحت فشار قرار می دهند، تهمت می زنند، تهدید می کنند، آنان را به بردگی گرفته اند، و از فشارهای روانی علیه آنان استفاده می کنند. جداشده مربوطه توضیح داد که فرقه یک شبکه جاسوسی در تیرانا، علیه اعضای خود که گروه گروه جدا می شوند بوجود آورده اند. او شاکی بود که فرقه اعضای خود را در ایزولاسیون کامل نگاه داشته و آنان را از ارتباط با خانواده های خود در ایران و کل جهان محروم ساخته اند و اگر ارتباط یک عضو با خانواده اش یا با یک جداشده لو برود او فورا تحت بازخواست قرار می گیرد و به همکاری با ایران متهم می شود.
جداشده مربوطه فاش ساخت که چگونه فرقه بسیاری از اعضای خود را طی ۳۰ سال گذشته به بردگی گرفته اند، و حال که آنان در آلبانی زندگی می کنند، این فرقه همچنان به تهدید و تهمت علیه آنان مشغول است و به آنان اجازه نمی دهد تا از آزادی و دموکراسی و زندگی شهروندی بهره مند شوند.
سران رجوی در چنین اوهامی به سر می برند که انگار باز هم نفرات جداشده ، اسیران زرخرید آنان تا به ابد هستند و بعد از جدائی هم دست از سر جداشدگان بر نمی دارند. همین اواخر شاهد بودیم که آقای کوروش شریف زاده را به شدت تحت فشار قرار دادند تا افشاگری های خود با سیامک نادری را تکذیب کرده و حرف های خود را نفی کند.
وکیل به مقامات کمیساریا گفت که این ادعاها از جانب بسیاری از جداشدگان دیگر که در شرایط ترس و وحشت به سر می برند و مدام از جانب سازمانی که مدعی است دموکراسی را به ایران خواهد آورد تهدید می شوند ، ارائه شده است. او از نمایندگان کمیساریا پرسید که آیا از تهدیدات و فشارهای فرقه حتی نسبت به خانواده های اعضا که به آلبانی برای دیدار با عزیزانشان آمدند مطلع هستند؟
وکیل خاطرنشان ساخت که توافق بین فرقه و دولت آلبانی علنی نشده و برای بررسی تحویل نگردیده است و لذا هیچ کس نمی داند که واقعا چه چیزی مورد توافق قرار گرفته است. آنچه روشن است این است که با توجه به شرایط موجود این توافق در تعارض با قواعد کمیساریا و اعلامیه جهانی حقوق بشر است زیرا که به روشنی نه اعضای فرقه و نه جداشدگان از این فرقه و نه خانواده های آنان به حقوق شهروندی و انسانی خود دست نیافته اند.
با همه این واقعیت ها و نمونه ها ، به خوبی روشن است که سازمان در انزوای مطلق سیاسی ، در تاریکی دهشتناک فرقه ای ، به دنبال راه نجاتی می گردد که دیکتاتوری پوسیده خود را از منجلاب فنا و نیستی ، بیرون بکشد و افسار اسارت اعضاء را همچنان در دست داشته باشد.
یادداشت از فرید
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز آذربایجان شرقی
