هر گاه به گذشته ای که در آن همه سالیان جوانی و آرزوهایم را از دست دادم نگاه می کنم، می بینم که تا چه مقدار باید دروغ و کتمان حقیقت را می دیدیم و می شنیدم ولی امکانی برای افشا کردن نداشته باشم چون در همه جا سایه سرکوب به شیوه سفید وجود داشت و امکانی برای ارتباط با بیرون نداشتم که بخواهم از آن استفاده کنم.
برای ما تصویری وحشتناک از بیرون از فرقه ساخته بودند که جرات خارج شدن از این فرقه و قدرت تصمیم گیری و انتخابی برای آینده و داشتن هدفی برای زندگی را نداشتیم.
حد دروغ و نیرنگ این فرقه و مسئولینی که برای این کار گمارده اند به اندازه ای بود که قطعا گوبلز*هم متعجب می شد. با دروغ هایی از قبیل اینکه هر کس از این فرقه جدا شود خوار و ذلیل میشود و در هیچ کجا امنیت و آسایش نخواهد داشت. یا اینکه می گفتند ما هر کاری می کنیم در راستای سرنگونی است که البته درست بر عکس در جهت حفظ بقای مسعود رجوی بود چون دیگر بود و نبود فرقه در معادلات بین المللی و داخل کشور تاثیری ندارد. سمت و سوی فرقه رجوی چیزی جز مزدوری و خشونت و بی بند و باری نیست.
حال باید سوالاتی را در مقابل این فرقه ننگین گذاشت که چرا می خواهید به قیمت رنج و عذاب نیروها و مثل عصر برده داری از گرده آنها کار بکشید و روی دوش آنها بار بگذارید؟ برای شما کاخ های آنچنانی بسازند و قیمت آنهم از دست دادن سلامتی جسمی و فرسودگی آنان باشد.
*گوبلز وزیر تبلیغات هیتلر گفته بود که دروغ هرچه بزرگ تر باشد باور کردنش ساده تر می شود.
نوشته امیر افشار
انتهای پیام
