مادر بودن و مادر شدن، آرزویی است که هر زنی دارد. حس زیبای مادری را شاید با هیچ حسی نتوان قیاس کرد. همانطور که حس زیبای پدر بودن را، اما در فرقه رجوی زنان از این حق محروم هستند. علت آن هم این است که همه زنان در فرقه بایستی مسعود را دوست داشته باشند و حق ازدواج ندارند. حتی آن عده ای که پیش از انقلاب درونی فرقه ازدواج کرده بودند و مادر شده بودند، حق حتی فکر کردن به فرزندانشان راهم نداشتند. آنها بایستی تمام ذهن و ضمیر خود را و تمام عواطف و احساسات خودشان را معطوف به مسعود کنند و فقط و فقط او را دوست داشته باشند و و به او فکر کنند.
این واقعیت تلخ و تقریبا غیر قابل باور در فرقه رجوی است که اتفاقا آنچنان با دجالگری داعیه روز مادر و احترام به پدر و مادر دارد که نهایت ندارد.
زنان در فرقه رجوی به صورت دوبله مورد ستم قرار می گیرند. آنها تحت شدیدترین کنترل های فکری و ذهنی هستند. آنها حتی اجازه نداشتند که آزادانه برای خودشان در پارکی یا در خیابان همان قرارگاه های بی آب و علف عراق، قدم بزنند. آنها حق ورزش کردن و حق تحصیل و هیچ حقی ندارند. هرچه غیر از این در تبلیغات فرقه گفته می شود دروغ محض است.
حتی در دوران قبل از انقلاب مزخرف درونی فرقه هم زنان اجازه نداشتند با آن کسی که دوستش دارند ازدواج کنند. از سوی مسئولین فرقه و به صورت کاملا تشکیلاتی دستور داده می شد که بایستی با فلان شخص ازدواج کنی و آنها محکوم به اجرا بودند. به یاد داریم در پروسه سالهای ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۰ که بحث طلاق به صورت عمومی در فرقه مطرح شده بود، بودند افرادی که مثلا حتی چند هفته قبلش تازه ازدواج کرده بودند. آن هم ازدواج تشکیلاتی ، اما به یکباره دستور آمد که همه بایستی طلاق بگیرند و این بزرگترین ضربه به شخصیت و روح و روان این افراد بود.
در فرقه رجوی نه روز زن معنی دارد و نه روز مرد و نه اساسا انسان دارای هویت و شخصیت است. همه چیز فقط به مسعود ومریم ختم می شود و این ظلم بزرگ درحق افراد فرقه است.
نوشته الف عباسی
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز فارس
