همیشه در داخل فرقه رجوی جایی و کسی بود که خاطراتی برای دیگران بازگو شود. نفراتی در درون تشکیلات بودند که دل و جرات بالایی داشتند و خاطرات خوب و بدشان را با طرف مقابل که البته قابل اعتماد تشخیص داده می شد در میان می گذاشتند.
یکی از این خاطرات که خیلی ذهن مرا درگیر کرد و باعث شد تا نفرتم از مسعود رجوی چندین برابر شود مرگ های مشکوک در داخل فرقه بود. یادم هست که به قبرستان اشرف میرفتم و برای خودم پرسه میزدم و در گوشه و کنار که زیاد در دید نبود سنگ قبرهایی بود که اسم نداشت یا اینکه اسم داشت و می شناختم ولی تعجب می کردم که چرا مرگ آنان اطلاع داده نشد.
اگر کسی در فرقه فوت می کرد یا کشته میشد همه با خبر میشدند ولی چرا بعضی ها را اعلام نمی کردند؟ آن نفرات کسانی بودند که زیر فشارهای جسمی و روحی این فرقه و بعد از نشستهای مغزشویی خودکشی کرده بودند یا اینکه خود فرقه کسانی که تهدید به حساب می آمدند را سر به نیست کرده بود.
خبردار شدم که افرادی در جاهایی دفن شده اند که حتی سنگ قبر هم ندارند. آنها نفراتی بودند که به رجوی ها نه گفتند و در برابر آنان مقاومت کردند و دیگر اثری از آثار آنان پیدا نیست.
بعضا از مسئولم می پرسیدم که چرا برخی سنگ قبرها اسم ندارند؟ این ها چه کسانی هستند؟ او هم نمی دانست. یا سؤال میکردم که فلان فرد فوت کرد اما چرا کسی خبردار نشد؟ یک بار مسئولم به من اعتماد کرد و گفت که به تو میگویم ولی بین خودمان باشد. من هم آدم رازداری بودم. گفتم خیالت راحت باشد. گفت اینها خودکشی کرده اند.
یاد صحبت های نفراتی افتادم که میگفتند خودمان دیدیم برخی افراد مخالف سر به نیست شدند یا زیر شکنجه جان دادند. حرف این افراد درست بود. آنجا بود که لعنت فرستادم به باعث و بانی همه اینها یعنی مسعود و مریم رجوی.
رجوی ها میگفتند که ما تا به حال کسی را نکشتیم و نخواهیم کشت. مسعود رجوی میگفت حتی در حملات به ایران یکی از مرز سرخهای من این است که به افراد میگویم افراد غیر نظامی را نکشید که دروغ می گفت و خیلی ها می گویند که تأکید میکرد که کسی را زنده پشت سر نگذارید.
رجوی نفر سرسپرده خودش را براحتی می کشد، آدم عادی آنطرف مرز که جای خود دارد. افراد داخل تشکیلات حرفهای زیادی از مرگ های مشکوک در داخل فرقه دارند که روزی تماما بازگو خواهد شد.
زینال شهیدی-نجات یافته از فرقه رجوی در آلبانی
انتهای پیام
