به چه کسی وکجا نامه بنویسم. نه اهل ذوق وهنرم که دلتنگیم را با سرودن غم نامه و یا با تصویر کشیدن نشان دهم و نه اینکه می توانم خودم را آرام کنم.

همین می دانم که حدود سی سال ‌پیش که مدت کمی نیست گل سر سبد زندگیم ، نهال به بار نشسته ام که می خواستم در سایه اش بنشینم به خدمت مقدس سربازی اعزام شد.

وقتی که نامه هایش را مرور می کنم که نوشته من نهایت سه روز ازشما دورم قلبم آتش می گیرد .

با خودم فکر می کنم چنین آدمی چگونه می تواند سی سال دور ازخانواده باشد.

وقتی که قصد ادامه تحصیل درخارج از کشور را داشت و ما هم راضی بودیم می گفت من تحمل دوری شما را ندارم . پس چراعلی من تا این حد سنگ دل شده . دلتنگم از اینکه پدرش توان تحمل فراق را نداشت و چشم به راه عزیز سفر رفته چشم ازدنیا فروبست.

دلتنگم که پا و توان رفتن ندارم . آرزو دارم کسی که مسبب آوارگی و درماندگی افرادی چون من شده که این چنین مستاصل وآواره اشرف ، لیبر تی وحالا هم البانی شدند در دو دنیا مجازات شود. ضمن پوزش از اینکه نتوانستم درست ادای مطلب کنم از خواهران وبرادران عزیز که درکمپین خانواده ها هستند خواهش می کنم این دل نوشته ناقص حقیر را به گوش دیگر خانواده های هم درد برسانید.

باتشکر
مهرانگیز رضایی مادرعلی فاتحی