خانه و خانواده در تشکیلات استبدادی مجاهدین خلق، به عنوان تهدیدی علیه کنترل مطلق رجوی تلقی می‌شد.
به گزارش فراق، مسعود رجوی در سال ۱۳۶۸، با صدور فرمانی درون‌سازمانی، تمامی اعضای متأهل را مجبور به طلاق اجباری کرد. این اقدام که بعدها به «انقلاب ایدئولوژیک چهارم» معروف شد، برای نابودی استقلال فکری و عاطفی اعضا طراحی شده بود.
دلیل اصلی این فرمان، ترس از فضای خصوصی اعضا بود؛ جایی که زن و شوهر می‌توانستند آزادانه درباره سیاست‌های سازمان گفت‌وگو کنند و حتی به اشتباهات رهبری پی ببرند. این ارتباطات خارج از نظارت، به‌عنوان عاملی برای «انحراف» و خروج احتمالی اعضا از تشکیلات قلمداد می‌شد.
رجوی خانواده را «انگشت ششم» و زائده‌ای بی‌فایده توصیف کرده بود که باید حذف می‌شد. این نگاه غیرانسانی نشان می‌داد که در این تشکیلات، کوچک‌ترین پیوندهای عاطفی نیز در برابر اهداف قدرت‌طلبانه بی‌ارزش شمرده می‌شد.
یکی دیگر از اهداف شوم این فرمان، جلوگیری از فرار زوج‌ها به صورت مشترک بود. با جدا کردن اعضای متأهل، احتمال خروج همزمان آن‌ها کاهش می‌یافت و هر فرد مجبور بود به تنهایی در برابر فشارهای روانی تشکیلات تصمیم بگیرد. این سیاست، نمونه‌ای بارز از مکانیسم‌های سرکوب در یک ساختار فرقه‌ای بود که کوچک‌ترین مقاومت را در نطفه خفه می‌کرد.
این اقدام ضداخلاقی، نه تنها نهاد خانواده را ویران کرد، بلکه ثابت کرد که در این تشکیلات، هیچ حد و مرزی برای رسیدن به اهداف قدرت‌طلبانه وجود ندارد. سرکوب عواطف انسانی و نابودی کانون گرم خانواده، تنها بخشی از جنایات این گروه ضدبشری بود که هرگونه ارزش انسانی را زیر پا گذاشت.
انتهای پیام
