در طول۴۰ سال گذشته یکی از اهداف رجوی و سرسپرده هایش بر این موضوع سوار بود که با تمام توان، تبلیغات و هزینه های نجومی، به اعضا، دولت های غربی و خارجه نشینان هژمونی خویش را بچپاند.
مسعود رجوی در سال ۱۳۷۲ پس از آن که با حقه بازی در شورای خود ساخته اش مریم قجر را به عنوان رئیس جمهور مادام العمر معرفی کرد چندی بعد به او دستور داد بار و بنه اش را ببندد و راهی اروپا شود، شاید به این امید تا به مدد انبوه پول های آورده از نفت عراق و تبلیغات سر سام آور بتواند خودش و او را به عنوان اپوزوسیون ایران جا بیندازد.
عجوزه دربار رجوی چهار سال در اروپا پول پاشی کرد. او با سفر به برخی کشورها از جمله آلمان و سوئد و هلند ضمن خوش گذرانی، کنسرت های رقص و آواز برپا می کرد و تعدادی خواننده آواره را هم جذب کرد تا خود و سازمان تروریستی رجوی را طرفدار دمکراسی و تجدد نمایش دهد. همان زمان نیز با لابی های پولی، نزد اروپایی ها و پارلمانتر ها مدره نمایی و گروهش را تنها اپوزوسیون گسترده و مشروع ایران معرفی می کرد.
اما بعد از چهار سال دست از پا درازتر در حالی که بسیاری از همراهانش هم فرصت را غنیمت شمرده و فرار کردند به عراق فرا خوانده شد. رجوی دوباره فرمان عملیات تروریستی داد و اثبات کرد توبه گرگ مرگ است.
در دهه ۷۰ و ۸۰ فشار بر اعضا در کمپ های فرقه دوچندان بود. همه روزه افراد ساعت ها در جلسات آموزش های مغزشویی شرکت داشتند، رجوی اعضا را مجاب می کرد قید هرچه زندگی است باید بزنند و به دستور او روانه عملیات های انتحاری شوند. هر چه گفت را بدون چون و چرا بپذیرند. فشار ها هر ساله بیشتر می شد تا آن حد که در سال‌های آخر افراد حتی به خاطر آنچه که فقط در اذهان شان می گذشت و بدان عمل نکرده بودند نیز تنبیه و سرزنش می شدند. کنترل بر اذهان و رفتار و کردار به طور مستمر شدیدتر می شد.
این بود که رفته رفته افراد از حالت عادی به ربات های متحرک تبدیل شدند و هرکس فکر می کرد در کنارش گزارش دهنده ها و کنترل‌گرهایی دارد. سایه وحشت در همه جا حاکم بود. ارتباط با دنیای بیرون قطع، خانواده ها متلاشی، از زن و زندگی فرزند و خانواده و از همه مهم تر از امید خبری نبود.
با سقوط صدام رجوی از ترس جانش فراری شد. کمی اوضاع چرخید و تعداد بسیاری توانستند با فرصت پیش آمده فرار کند. در طی دهه ۸۰ تا ۹۰ بسیاری از نارضیان پای به دنیای بیرون گذاشته و از حقایق سر به مهر تشکیلات فرقه رمزگشایی نمودند.
با افشاگری های به موقع جدا شدگان و بر ملاشدن حقایق درون تشکیلات عمق مرام و منش فرقه و نقض فاحش حقوق انسانی درون کمپ های رجوی هر چه بیشتر برملا می‌شد. علی رغم اینکه پارلمانترهای پولی و اجاره ای و برخی دول به خاطر منافع شان چشم خود را بر حقایق درون تشکیلات می بندند.اما دولت ها و پناهندگان خارج کشور از وضعیت این فرقه خیانتکار مطلع می شدند.
رجوی به دلیل حجم افشاگری ها از نقض گسترده حقوق زنان و مردان سازمانش به مدت دو دهه خود را پنهان کرده است. حتی سرکردگان او جرئت ظاهر شدن در برابر هیچ خبرنگار و دیالوگی را ندارند. ارتباط فرقه رجوی بارسانه ها به صورت یک طرفه جریان دارد که راوی همواره خود آنها هستند.
اجازه نمی دهند یک خانواده، خبرنگار یا یک محقق از کمپ های سربسته بازدید کند و گفت وگویی با اعضایی که مدعی حضور داوطلبانه شان هستند داشته باشد. تمام جدا شدگان و منتقدین خود را مزدور می خوانند. سایر گروه ها را هم سر تا به پا به فحش و ناسزا می کشند و تمام کارهای خود را به صورت غیرقانونی و با پول پیش می برند.
این همه اعمال خودسرانه و خلاف عرف و قوانین بین المللی و مخصوصا خلاف منشور حقوق بین الملل و حقوق بشر بالاخره نتیجه خود را نمایان کرد.
در اغتشاشات سه ماه اخیر تنها گروهی که همه منفور می خواندند رجوی ها بودند. ایرانیان خارج کشور هم از این گروه بیزارند و آنها را از تظاهرات و راهپیمایی های خود بیرون می کردند. ان ها الان مجبور شدند بدون پرچم و شعار خاص خود در برنامه های سایر گروه های دیگر نفوذ کنند. در برنامه های اختصاصی خود نیز اغلب دیده ایم تعداد پلاکاردها و عکس هایی که با خود می برند حداقل ده برابر شرکت کنندگان است و هیچگاه عدد آنها حتی در زمان های بسیج با تمام قوا، از صدها تن تجاوز نمی کند. البته در تظاهرات های همیشگی و مرسوم افراد اجاره ای شان، تعداد شرکت کنندگان به بیست نفر هم نمی رسد.
حالا عواقب کار خود و حاصل خویش را درو می کنند. از همه جا رانده شده و کسی آنها را قبول ندارد. این نتیجه ظلم ها و خیانت های آشکار گروهی است که حتی به اعضای خویش رحم نکرد. سال ها از خروج آنان جلوگیری کرد. بسیاری از ناراضیان را کشت و یا به خودکشی وادار کرد و باعث به شهادت رسیدن هزاران هموطن خود شد.
گزارش از: مرتضی حیدرزاده
انتهای پیام / فراق
