رجوی هیچ وقت یک کلمه از استقلال نمی گوید، اصلی ترین اختلاف بنده هم با مسعود و مریم رجوی در همین رابطه بود. از اشتباهات خودم که بارها نوشته و مسئولیت آن را هر بار به عهده گرفته ام رفتن به عراق بود. چرا اشتباه، چون فرد ایران‌گرایی بودم. استقلال مهمترین موضوع و مسئله در تفکر ایران‌گرایی است وقتی در تفکر نباشد و یا برخلاف عمل شود صد درصد وابستگی را همراه خود دارد و نمی شود چنین افرادی را وطن پرست نامید. با خروج از کشور و رفتن به عراق وابستگی خود را مُهر کردم و ضدیت با وطن را به نمایش گذاشتم. سرزمین بر انسان هایی که در آن زندگی می کنند اولویت دارد. سرزمین محل زندگی است. اگر سرزمین به تاراج برود هیچ زندگی درستی در آن قابل تصور نیست. کشورهای افغانستان، عراق، سوریه، لیبی و یمن را نگاه کنید چه کسی مدعی است که توانسته اند در ۲۰ سال گذشته زندگی درستی داشته باشد یا چرا ما برای سرزمین جان خود را می دهیم. چرا مسعود و مریم رجوی مدعی هستند که برای مردم و کشور جان خود را داده اند؟ کلمه سرزمین یعنی استقلال و استقلال یعنی منافع ملی و منافع ملی یعنی زندگی در امنیت و آرامش. بدون استقلال زندگی متصور نیست.
سوالی مهمی که مطرح است این که چرا رجوی هیچ وقت دم از استقلال نمی زند و یک کلمه نمی گوید ولی شب و روز بر شیپور آزادی می دمد؟
دو دلیل بیشتر ندارد یکی این که اگر از استقلال دم بزند باید از قدرت پرستی و رسیدن به قدرت دست بردارد و این امر با توجه به اوضاع فکری و ایدئولوژیک رجوی امکان پذیر نیست زیرا مرگ خود را امضا کرده است.
دوم، اگر از استقلال دم بزند نمی تواند آویزان دشمنان کشور و آدمخواران با نحله های فکری متفاوت شود تا به قدرت برسد. دیگر پولی و حمایتی در کار نیست.
مسعود رجوی دنبال روی جهانگرایی یا بهتر است بگویم بی وطنی است. او طرفدار نولیبرالیسم های وحشی و ضد انسانی است و اوامر آنها را به نام انقلابی اجرا می کند.
یادداشت از: علی شیرزاد
انتهای پیام / فراق
