خبر درگذشت پدر فریدون ندایی را از رسانه ها شنیدم و اندوه بسیار فراگیر تمام وجودم را در نوردید. بسیار سخت می شد باور کرد که یک پدر دیگر از میان ما پر کشید و دیگر کسی توان دیدن مجدد او را نخواهد داشت، به ویژه فرزند دلبندش که در مقر فرقه رجوی گرفتار می باشد.
آن طور که من در رابطه با این فرقه مطالعه داشتم و پرس و جو نموده ام عملکرد آنان در چنین مواقعی این گونه است که خبر های مربوط به خانواده افراد را به فرزندانشان نمی دهند. این موضوع بسیار برایم عجیب و باور نکردنی بوده و هست.
حتی در بدترین زندان های جهان که نمونه اش را در طول تاریخ مرور می کنیم این گونه با زندانیان عمل نکرده اند. حتی اگر زندانی ممنوع الملاقات باشد، برای مدتی کم است و نه همیشگی و ابدی. در عصر حاضر به دلیل دادن مجوزهایی برای زندانیان شرایط یک فرد زندانی خیلی تغییر کرده است؛ به خصوص زندانیانی که دارای خانواده و زن و فرزند باشند.
آنقدر شرایط زندانیان متحول شده که زندانیان دارای شرایط به مرخصی می روند، تماس مستمر با خانواده دارند، می خواهم این را خدمت شما خوانندگان عزیز بگویم که دیگر روزگار عوض شده است. فرد زندانی علیرغم اینکه زندانی است ولی هر لحظه از خانواده خود باخبر بوده و در تماس می باشد. اما چگونه است که این امکانات برای افرادی که نزد فرقه رجوی گرفتار هستند وجود ندارد.
خیلی مسخره است که بعضا مریم رجوی با این عبارت خود و همسرش را تبرئه می کند: «آنان خودشان انتخاب کرده اند!»
یعنی چی؟ خودشان مگر دچار آلزایمر شده اند، مگر خودشان تهی از عواطف خانوادگی شده اند؟ مگر تبدیل به ربات شده اند؟
باور کنید آنقدر فهم این موضوع برایم پیچیده شده است که در باورهایم نمی گنجد. یعنی چه که فردی از اوضاع خانواده اش بی خبر باشد و امکان تماس نداشته باشد؟
در عصری که زندگی می کنیم و به نام عصر ارتباطات نام گرفته است باورش خیلی مشکل می باشد که تعدادی انسان امکان ارتباط با خانواده هایشان را نداشته باشند. وقتی خودم را جای آن افراد به ویژه زنان قرار می دهم دچار یک فشار روحی و عصبی می شوم که بسیار استرس آفرین می شود. من مطمئن هستم که گفته مریم رجوی صحت ندارد و کسی انتخاب نکرده است که خودش را در زندان هایی که برایشان ساخته شده محبوس نماید. این مزخرف ترین جمله ای است که شنیده ام.
خداوند به تمام درگذشتگان، رحمت های خاص خود را عنایت نماید به ویژه پدران و مادرانی که حسرت دوباره دیدن فرزندانشان را با خود به آن دنیا بردند.
یادداشت از: شهلا رضایی
انتهای پیام / فراق
