به مناسبت هشتم مارس، روز جهانی زنان خوب است اشاره ای کنم به فرقه ای بدنام به نام فرقه رجوی که یک موجود قرون وسطایی همچون مریم قجر را پرچم دار زنان می داند و دم از آزادی و برابری زن و مرد می زند.
آری به راستی همه زنانی که در فرقه رجوی گرفتار بودند، خواسته و یا ناخواسته باید موجود بدنامی به نام مریم قجر را الگوی خود قرار می دادند و از او به عنوان رهبر عقیدتی تبعیت می کردند که از همسر خود جدا شد و برای رسیدن به قدرت به عقد مسعود رجوی در آمد تا بتواند به مرتبه عالی از کیش شخصیتی برسد و همین موضوع را در میان زنان گرفتار و اسیر شده در فرقه بد نام رجوی تا به امروز به چالش بکشاند.
مریم رجوی مدعی هست که زنان در فرقه رجوی از بالا ترین و والاترین مقام انسانی برخوردار هستند در صورتی که هرگز به این شکل نبوده و نیست.
-زنان در فرقه رجوی همچون کالای دست چندم دست به دست می شوند و از آنها برای اهداف شوم فرقه ای استفاده می شده و می‌شود.
-زنان حق انتخاب در فرقه رجوی را نداشتند و این مسعود و مریم بودند که برای آنها همه چیز را به صورت دیکته شده به آنها ابلاغ میکردند.
-تا قبل از سال ۱۳۶۸ زنان در فرقه رجوی حق ازدواج و انتخاب همسر نداشتند و این تشکیلات فرقه ای بود که برای آنها دستور صادر می‌کرد با چه کسی باید ازدواج کنند. بعد از این تاریخ نیز با توسل به زور و تحمیل انقلاب درونی مسعود و مریم دستور طلاق همگانی در تشکیلات صادر شد.
– زنان حق باردار شدن و بچه دار شدن ندارند.
– زنان حق و حقوق اعمال و رفتارشخصی خود را ندارند و همه باید از طریق تشکیلات فرقه ای و از کانال مسئول فرد عبور داده شوند.
– زنان باید به دستور مسعود و مریم رجوی از مردان طلاق می گرفتند و همین زنان باید به دستور مریم در برابر مسعود رقص رهایی و همبستر شدن با وی را تجربه می کردند.
– زنان در فرقه رجوی باید برای گرفتن پست و مقام تشکیلاتی رحم هایشان را در می آوردند تا بتوانند مسئولیت پذیر باشند.
– زنان در فرقه رجوی باید از جگرگوشه های خودشان دل می کندند و بچه های شیرخوار خود را با اشک و ناله روانه خارج از کمپ فرقه به نا کجا آباد می فرستادند. تعدادی از این کودکان معصوم بزرگ شدند و در دام هیولای جنسیت افتادند و بسیاری در گوشه و کنار این کره خاکی خودکشی کردند. حتی در کمپ اشرف چندین نفر از این نو جوانان خود کشی کردند، چون هیچ راه برگشتی نداشتند چرا که فرقه رجوی به آنها رکب زده بود و آنها را از اروپا و آمریکا به عراق برای دیدار با پدر و مادران شان کشانده بود و بعد راه خروج را بر آنها بسته بود و در نهایت آنها با سلاح گرم دست به خودکشی زدند.
حال مریم قجر در روز هشت مارس پیام های آن چنانی ارسال می‌کند و از تریبون فرقه پخش می‌کند، فقط مریم قجر هست که بلندگوی صدای زنان سرکوب شده و تحت ستم در اقصی نقاط دنیا می‌باشد.
در اینجا لازم می دانم به مریم قجر بگویم در این جهان زنان به هیچ عنوان نیاز به این ندارند که تو حامی و پشتیبانشان باشی و امروزه زنان همه به خوبی می دانند که تو و دستگاه فرقه گرایانه مسعود رجوی به چه شکل زیرکانه ای از زنان در تشکیلات مخوف فرقه ای سوء استفاده کرده ای و می‌کنی.
چرا زنان در فرقه رجوی باید فقط به شکل موجودات جنسی و شهوانی دیده شوند؟ چرا باید در پشت حصار های ذهنی و فیزیکی که تو مریم قجر برایشان در نظر گرفته ای روزگارشان را سپری کنند؟ چرا زنان حق صحبت کردن با مردان را ندارند؟ چرا زنان حق صحبت کردن با فرزندان خودرا نداشته و ندارند و هزاران فاکت دیگر که فقط و فقط از دستگاه زن ستیزانه و قرون وسطایی فرقه ای رجوی ساری و جاری می‌شوند.
دست از این اعمال و فشار های نگین خود بردارید و حصارهای ذهنی و فیزیکی زنان در کمپ های فرقه را از بین ببرید و اجازه دهید زنان به آزادی ها و حق انتخاب و از همه مهمتر به ارزش‌های انسانی خود برسند.
در روز جهانی زن را به همه بانوان و زنان رها شده از تشکیلات فرقه رجوی تبریک و تهنیت می گویم.
یادداشت از: سید امیر موثقی
انتهای پیام
