مدت ها بود که از «محمد اقبال» اَبَر بُریده رجوی و یکی از کاتبان دستگاه شیطان، خبری نبود. زیرا وی بدجوری به دامان بورژوازی شیرجه زده و دنبال تمایلات خودش رفته بود. تمایلاتی که سال ها رجوی آن را داخل شیشه کرده و محبوس نموده بود.
محمد اقبال با طلسم شکنی و آزادی خودش از دامان فرقه، همچون غولی که از توی شیشه بیرون زده باشد به مَهد بورژوازی و جایی که اقامت داشت یعنی فرانسه رفته و مدتی را به دور از چشم های مریم رجوی در حال پشت پا زدن به انقلاب ایدئولوژیک به سر می برد.
اقبال چند وقت پیش با عکس هایی که در آغوش یک خانم انداخته بود به رجوی دهن کجی کرده و بدون حرف می گفت که در حال عیش و نوش هستم، فارغ از اینکه دو پسرش در مناسبات فرقه رجوی در حال پوسیدن بودند. تردید نیست که هر دو پسر از اینکه گیر چه پدر ناخلفی افتاده اند دلخور و شاکی بودند! زیرا هر کسی که به جای آنان بود می گفت: خب، فلان فلان شده، اگر قرار بر عیش و نوش بود ما که در اروپا داشتیم زندگی مان را می کردیم، پس چرا ما رو کشاندی به عراق و بعدش به آلبانی و زندگی در خوک دونی رجوی؟
حالا از فرزندان بخت برگشته این بُریده مفلوک که بگذریم، سوال این جاست که چه شد بعد از مدت ها کیف و حال و آویزان کردن کفش های انقلابی گری، مجدد کفش های انقلابی گری را برداشته، یراق کرده و با یک فقره شکایت از محمد رضا روحانی، عضو سابق شورای به اصطلاح ملی مقاومت رجوی توپ و تَشَر رفته به جهت این که روحانی، در مصاحبه ای اعلام آمادگی کرده که حاضر است به ایران برگردد.
البته جواب این پرت و پلاهای جناب اقبال این است که، «تو رو سَنهَ نَه» یعنی به تو چه، آخر تو سر پیازی یا ته پیاز؟ چه شد که یک دفعه سر از آغوش آن دلبر جدا کرده و مجدد فیل جنابعالی هوای هندوستان کرده است؟
پاسخ خیلی واضح است، کفگیر وی در فرانسه به خاطر خوشگذرانی ها و شب نشینی ها به ته دیگ خورده و از سر ناچاری مجدد به دامان رجوی پناه آورده و برای غلط کردم گویی با یک مطلب در خصوص زندگی شخصی دیگران وارد معرکه شده است.
البته ما که وزیر و وکیل محمد رضا روحانی نیستیم، اتفاقا وی خود وکیل پایه یک دادگستری است و حتما با جملات و کلمات حقوقی به اقبال پاسخ خواهد داد ولی آنچه به ما بر می گردد زنده شدن یک مُرده ای است که مدت ها خبری از وی نبود و ناگهان سر و کله اش پیدا شده و ابراز وجود کرده است.
گزاش از: سهیلا ادیب زاده
انتهای پیام / فراق
