فراق: سلام به همه دوستان جدیدم در پایگاه خبری-تحلیلی فراق. دومین مقاله خودم را اختصاص می دهم به خانواده هایی که بی مهابا در تلاش هستند تا عزیزانشان که در فرقه رجوی گرفتار هستند را نجات بدهند، بی وقفه در تمام صحنه ها حضور دارند و برای رسیدن به عزیزانشان که در کمپ سازمان خلق در آلبانی اسیر می باشند، از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند.
من همیشه در زندگیم آدم امیدواری بودم و دوست دارم به اطرافیانم نیز امیدواری بدهم. دادن امیدواری به هم نوعان حس خوبی را در انسان به وجود می آورد که وصف کردنش کار راحتی نیست بنابراین از فرصت پیش آمده حسن استفاده را می کنم و به همه خانواده ها عرض می کنم که امیدوار باشید، همچنانکه تا الان و بعد از این همه سال امید خود را از دست نداده اید. در پیروزی شما تردید نمی شود کرد به خاطر اینکه مگر می شود انسان های با انگیزه و پویان را از مسیر پیروزی و موفقیت باز داشت؟ نه هرگز، نمی شود با هیچ ترفندی و حقه و کلکی انسان های با انگیزه و با امید را از مسیر درست و حقیقی شان باز ایستاد. همین حس را من در همسرم به کرات می بینم، او هنگام صحبت کردن از خانواده ها بسیار مشتاقانه صحبت می کند، بسیار امیدوار است، به من هم مستمر امید می دهد و می گوید که مسیر خانواده ها مسیر درست و حقی است و در پیروزی این مسیر درخشان نباید تردید نمود.
بسیار طبیعی است که مثل هر مسیر و یا هر مبداء به مقصدی مشکلات بسیار فراوانی وجود داشته باشد. اما نباید مشکلات و مسائل بغرنج را به رسمیت شناخت منظورم این نیست که وجود ندارند و یا نادیده بگیریم، نه، اتفاقا مشکلات هستند و واقعی هم هستند ولی مهم این است که با این چالش ها رودرو شد و آنها را همانند سال های قبل شکست داد.
آرزوی موفقیت و بهروزی برای همه شما پدران و مادران و خواهران و برادرانم دارم. امیدوارم که در فرصت های آینده بتوانم با شما دیدار داشته باشم. خیلی مشتاق دیدنتان هستم. خدا به همراه همگی شما باد.
یادداشت از: ش. رضایی
انتهای پیام / فراق
