مصاحبه با فرهاد پورمشکی عضو سابق مجاهدین ـ قسمت اول
نیم نگاه :
آقای فرهاد پورمشکی با تشکر از شما که دعوت ما را برای گفتگو پذیرفتید. شما مدتی در قرارگاههای مجاهدین درعراق بودید اما هیچ سابقه فعالیت سیاسی در ایران نداشتید و اصولا فردی با گرایشات سیاسی نبودید چطور شد که به مجاهدین پیوستید؟
فرهاد پورمشکی :
واقعیت این بود که به دلیل مشکلات خانوادگی در سال ۷۴ به تریاک معتاد شدم تا پنجم ابتدایی درس خوانده بودم. ما در روستای حاچه سوی شاهین دژ زندگی می کردیم شش برادر و یک خواهر بودیم. پدرم کارگر ساده بود و وضعیت اقتصادی چندان مناسبی نداشتیم. تا اینکه در اول فروردین سال ۸۱ برای پیدا کردن کار روانه چابهار شدم. در حالی که بیست هزار تومان پول داشتم و هیچگونه شناختی از فرقه رجوی نداشتم یکی، دو بار نام آنها را شنیده بودم و نمی دانستم که آنها ایرانی هستند یا نه ، روز دوم فروردین به بندر چابهار رسیدم در آنجا با چند نفر از همشهری هایم آشنا شدم که آنان نیز جهت کارگری به چاه بهار آمده بودند منزلی را اجاره کرده و به کار ساختمانی و نقاشی مشغول شدیم. هفت ماه در آنجا کار کردم تا اینکه به دلیل سردی هوا و اتمام کار به شاهین دژ برگشتم. به علت اینکه معتاد به تریاک بودم و نمی توانستم مصرف روزانه ام را تهیه کنم مادرم که نسبت به حال و روزم تاسف می خورد و نگرانم بود تنها گردنبند طلایش را که در آن روز به مبلغ ۱۱۰ هزار تومان قیمت داشت ، فروخت و به من داد تا برای پیدا کردن کار به تهران بروم در ترمینال تهران به علت اینکه قیافه ام تابلو بود مامورین به من شک کرده و هنگام بازرسی بدنی مقداری تریاک پیدا کردند به این خاطر روانه دادگاه شدم پس از انگشت نگاری و ده روز اقامت در زندان قزل حصار آزاد شده و پول گردنبند مادرم را نیز در زندان خرج کردم و با دوهزار تومان پول دوباره به شاهین دژ برگشتم اینبار مادرم گوشواره های طلایش را به مبلغ ۲۷ هزارتومان فروخت و به من داد و من مجددا به چابهار بازگشتم پس از دو روز به جرم اعتیاد به مواد مخدر دستگیر شدم. ۲۰روز را در زندان سپری کردم تا اینکه مورخه ۵/۱۰/۸۱ از زندان آزاد شدم ۷ دی ماه به میدان کارگری رفتم وضعیت میدان کارگری خیلی خراب بود کارگر سر کار نمی بردند من هم تازه از زندان آزاد شده بودم بی پول و بی سرپناه و آواره در خیابان پرسه میزدم همیشه در این فکر بودم عاقبت من چه می شود بالاخره در ساعت ۱۰ صبح در میدان ایستاده بودم که یکی از رابط های سازمان به اسم نوربخش که بچه ایرانشهر بود مرا صدا زد و گفت با تو کمی کار دارم و پرسید دنبال کار هستی؟ گفتم بله ، او گفت : من می توانم شما را جهت کار به پاکستان ببرم در آنجا شما را مشغول به کار کنم مثلا رانندگی ، من که دو روز بود غذا نخورده بودم و گرسنه بودم با توجه به شرایط بسیار سختی که در آن زندگی می کردم و احتمال میدادم که شاید او دروغ می گوید و اینکه چرا باید به یک معتاد کمک کند ولی چاره ای نداشتم پیشنهادش را قبول کردم. خطر را به جان خریده و همزمان چهار نفر دیگر که یکی از ٱنها علی مظلومی نام داشت و اهل قم بود و سه نفر دیگر که با او بودند و هر چهار تا معتاد ، به همراه ماشین وانت به طرف مرز رهسپار شدیم. پس از گذشتن از مرز یکی از افراد ترسید و پا به فرار گذاشت اما ما از طریق کوه و راه بیراهه به حرکت ادامه دادیم فردای آن روز ساعت ۹ صبح به شهر مندبلوی پاکستان رسیدیم.
اندیشمندان و پژوهشگران علوم سیاسی معتقدند ، ساختار فرقه گرایانه و ماهیت تروریستی فرقه رجوی انکار ناپذیر است
به قهوه خانه ای وارد شدیم پس از لحظاتی استراحت ، نوربخش با آلمان تماس گرفت تا برایش پول بفرستند. ما هنوز نمی دانستیم که او رابط مجاهدین است از طریق صاحب ترمینال به او پول دادند. شب را در یکی از اتاق های ترمینال سپری کردیم فردای آن روز ساعت ده صبح سوار اتوبوس شده و به کراچی رفتیم در طی مسیر تا کراچی نوربخش برایمان تریاک و هروئین می خرید و ما مصرف میکردیم.
