خرداد یکی از ماه های سرنوشت ساز برای فرقه رجوی است. اعدام محمد حنیف نژاد، سعید محسن و علی اصصغر بدیع زادگان بنیانگذاران و همچنین رسول مشکین فام و محمود عسکرزاده از اعضای مرکزیت سازمان در ۴ خرداد ماه سال ۵۱ را می توان مهمترین این اتفاقات دانست. یک نفر از این اعدام ها جان سالم به در برد که اگر آن روز به جوخه اعدام سپرده شده بود قطعا مسیر تاریخ هم به گونه دیگری رقم می خورد.
مسعود رجوی، فردی که طبق اسناد ساواک و گفته های ماموران اداره اطلاعات و امنیت رژیم شاه نقش به سزایی در افشای نام اعضای سازمان و محل اختفای آنان برعهده داشته است. به جملات زیر دقت کنید: «همین مسعود رجوی را با ماشین گشت می‌بردم تو خیابان که آدرس نشان بدهد. خانه محمد حنیف‌نژاد رهبر مجاهدین به اتفاق محمد حیاتی که الان در لیبرتی است را او لو داد. من رنگ در خانه دقیق یادم هست. من در دستگیری حنیف نژاد شرکت داشتم. به خاطر همین همکاری‌ها بود که با تلاش مسئولان ساواک، رجوی تخفیف مجازات گرفت».
اینها گفته های پرویز معتمد عضو فراری ساواک است که در مصاحبه با ایرج مصداقی بیان کرده است.
این اولین خیانت مسعود رجوی به سازمان و دوستانش بود اما آخرین آن نبود.
مسعود رجوی فرد قدرت طلبی است که مبارزه را بهانه و و سیله ای برای دستیابی به قدرت می دانست و البته هنوز هم می داند. هرکس و هرچیزی که برای قدرت او خطر ایجاد کند محکوم به نابودی است. اصلا قدرت در شخصیت آدمهاست، مسعود رجوی از موش نیز ضعیف تر است. او قدرت را در سرکوب دیگران دنبال می کند و کسانی را که نتواند لگام بزند از میان بر می دارد.
برای مسعود افراد تاریخ مصرف دارند . انسان ها زمانی مفید هستند که برای قدرت طلبی او خطری و یا حتی شبه ای ایجاد نکنند تا کی تاریخ مصرف ساکنان فعلی اشرف در تیرانا تمام شود.
یادداشت از: محمود آسمان پناه
انتهای پیام / انجمن نجات مرکز کرمان
