فرقه بی هویت رجوی درادامه مزخرف بافی و در منتهای ناتوانی و ورشکستگی تشکیلاتی و بن بست سیاسی یک بار دیگر عمق سوزش خود را از افشاگری های علی هاجری یکی دیگر از اعضای از بند رسته، در سایت رسوای رجوی (ایران افشاگر) به نمایش گذاشت.
این سایت در مطلبی تحت عنوان علی هاجری اسیر جنگی سابق و از شبکه مزدوران اطلاعات در آلبانی نوشته است: «علی هاجری از اسیران جنگی اردوگاه اسرای جنگ ۸ ساله ایران وعراق که توسط سازمان آزاد شده و در سال ۱۹۹۲ بعد از ثبت در لیست کال صلیب سرخ به ارتش آزادیبخش پیوست. او بعد از ورود به آلبانی توان ماندن در مسیر مبارزه را نداشت و با وصل به سفارت ایران مسیرخیانت را برگزید.»
این مطالب کپی برداری شده البته از نوع ناشیانه اش از دیگر مطالبی است که در مورد دیگر اعضای جداشده به کار گرفته شده است.
سوالی که در اینجا مطرح است اینکه علی هاجری نزدیک به یکسال است که از این فرقه جداشده است ولی چرا و اینقدر با تاخیر سرکردگان فرقه از رابطه او با سفارت اطلاع پیدا کرده اند؟ واقعیت این است که عضو جداشده تا زمانی که بعد از جدایی سیاست سکوت و مماشات را اتخاذ می کند و چشم بر روی تمامی خیانت های سران و واقعیت های درون تشکیلات می بندد، گرد مزدوری بر او نمی نشیند و حتی با دادن کمک های مالی تشویق به جاسوسی و خبرچینی در میان دیگر جداشدگان می گردد.
ولی از نقطه ای که وجدان و ضمیر خفته او بیدار می شود و دیگر سکوت و مماشات در قبال خیانت های سران فرقه را برنمی تابد و حاضر نیست زیر پرچم و چتر حمایتی جنایتکارانی همانند جان بولتن و جلادان آدم کش سعودی به حیات خفیف خائنانه ادامه دهد، به یکباره مزدور می شود.
به راستی چند نفر در مقر اشرف سه هستند که در حال و شرایط دگردیسی وعبور از پروسه مجاهد مریمی به بریده مزدوری هستند. خانم مریم رجوی می تواند شفاف اعلام کند درمقر اشرف سه، چندنفر بریده مزدور نیستند؟ و چند نفر دیگر درشرف بریده مزدور شدن هستند؟ آخر یک بار تکلیف خودتان را مشخص کنید.
روزگاری مارک بریده مزدوری به اعضای کم سابقه اعلام می شد اکنون دامنه آن به اعضایی باسابقه ۲۸سال به بالا رسیده است. شک نکنید اگر این روند ادامه پیدا کند در آینده ای نزدیک نوبت به بریده مزدورانی از قبیل مهدی ابریشم چی، عباس داوری و مهدی براعی هم خواهد رسید.
نکته چندش آور در این اطلاعیه ها موضوع اسیرجنگی است که برای تحقیر این اعضای جداشده به کار گرفته شود. مریم رجوی وقاحت و بی شرمی را از حد گذرانده است. اسیرجنگی بودن نشانه تحقیر نیست بلکه تماما افتخار و شرف است. انسانهایی که درعنفوان جوانی و در منتهای غیرت و شرف برای دفاع از ناموس خاک و وطن سلاح به دست گرفتند تا خاک وطن را از لوث وجود دشمن پاک کنند درست در زمانی که رجوی درجبهه مقابل و درصف ارتش صدام برعلیه مردمش می جنگید و دستش به خون مردم ایران و سربازان دلیرش آغشته بود. مزدور دشمن باید شرم کند واحساس حقارت کند نه اسیراز جان گذشته.
ترفند دجالانه دیگری که رجوی صفتان دراین بیانیه ها بکارگرفته اند منت گذاشتن برسر اعضایی است که قبلا در اردوگاههای صدام بوده اند و گویی آنها را از این اسارتگاه ها آزاد کرده اند درحالی که واقعیت این است که آنها با مراجعه به اردوگاهها به اسیران جنگ قول داده بودند که انها را بعد از انتقال از اردوگاه به ایران و اروپا اعزام می کنند و بدین وسیله شرایط اسارت آنها را درپادگان اشرف فراهم کردند.
یعنی آنها را از چاله به چاه انداختند. در اردوگاه اسیران حداقل این حق را داشتند که هراز چند گاهی برای خانواده هایشان نامه ای بفرستند واحوال آنها را جویا شوند و یا بامقامات صلیب سرخ دیدار کنند و از رفتار زندانبانان اردوگاه گله وشکایتی داشته باشند ولی دراسارتگاه اشرف که از تمامی آزادی های اجتماعی محروم شدند و حق هرگونه انتخابی از آنها سلب گردید. به این می گویید آزادی؟ واقعیت این است که با گذشت سالیان وهرچه بارزترشدن مناسبات فرقه ای مجاهدین خلق و خروج دهها نفر از اعضای سابق به دنیای آزاد و لمس واقعیت ها دیگر کسی پشیزی برای این مزخرفات ارزش قائل نیست و استفاده ابزاری و تکراری و بی محتوا هرچه بیشتر رجوی ها را در انظار خوار و بی ارزش می سازد.
سوال اساسی هرناظر بی طرف از سرکردگان این فرقه و مشخصا مریم رجوی این است که دراین سازمان چند نفر مزدور نیستند؟
یادداشت از علی اکرامی
انتهای پیام
