پس از اعلام مبارزه مسلحانه از سوی سازمان مجاهدین خلق (منافقین) در خرداد ۱۳۶۰ و به دنبال تحلیل‌های فرقه رجوی مبنی بر افزایش هزینه‌ها به نظام جمهوری اسلامی، عملیات‌هایی در قالب «کشتار دسته جمعی» و «قتل عام همه» توسط بخش ویژه فرقه کلید خورد. در این عملیات‌ها، فقط افرادی مورد هدف قرار گرفتند که غیر مسلح بودند.[۱]
به گزارش فراق، به نقل از پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ در این قبیل عملیات فقط هدف انجام ترور بود و این که قربانی ترور چه فرد یا شخصی باشد اهمیتی نداشت. از این رو عمده اهداف این ترورهای کور مردم عادی، شهروندان بی‌دفاع، رهگذران، مسافران وسایل حمل و نقل عمومی و … بودند. فرقه منافقین بدون پرده‌پوشی، موارد و نمونه‌هایی از ترورهای شهروندان عادی را در ارگان خود ذکر و از این عملیات تروریستی با عناوینی مثل «اعدام انقلابی» و «آتش قهر خلق» یاد می‌کرد.[۲]
در راستای همین عملیات‌ها، روز شنبه ۲۵ مهرماه ۱۳۶۰، مصادف با روز عید غدیر خم، سازمان مجاهدین خلق (منافقین) جنایت دیگری در پرونده خود ثبت کرد. منافقین که سابقه کودک‌کشی را در کارنامه خود داشتند بار دیگر با منفجر کردن یک اتوبوس که حامل مردم عادی در شیراز بود، دو کودک را به شهادت رسانده و عده‌ای دیگر را به شدت مجروح کردند.
روزنامه کیهان در ۲۶ مهرماه طی گزارشی درباره این جنایت منافقین نوشت: «اتوبوس خط یک شرکت واحد شیراز هنگامی که در روز عید غدیر، مقارن ساعت ۴ بعد از ظهر با بیش از ۳۰ مسافر از پل الله‌وردی خان به سمت میدان شهدا در حرکت بود، در میدان جمهوری اسلامی توسط دو دختر منافق سرنشین اتوبوس به آتش کشیده شد. در جریان این آتش‌سوزی بیش از ۱۵ مسافر اتوبوس مجروح شدند و دو کودک خردسال نیز به شهادت رسیدند. یکی از شهدا به نام لیلا نوربخش بود و از شهید دیگر تنها قطعه ذغالی به جا مانده است.»[۳]
روزنامه اطلاعات به نقل از راننده اتوبوس که شاهد این جنایت بود نوشت: «من اتوبوس را در کنار خیابان نگه داشته بودم که دو نفر دختر در لحظات اولیه از اتوبوس پیاده شدند و شیئی را به وسط اتوبوس انداختند که بر اثر انفجار آن چند زن و بچه که قادر به خارج شدن از اتوبوس نبودند دچار آتش‌سوزی شدند.»[۴]
این گزارش در ادامه به واکنش مردم شیراز به این جنایت اشاره کرده و افزوده بود: «بلافاصله پس از این حادثه، مردم مسلمان و متعهد شیراز در محل حضور یافته و با شعارهای “مرگ بر امریکا” و “مرگ بر منافقین” از مقامات مسئول خواستار قصاص این قبیل جنایتکاران دد صفت شدند.»[۵]
این قبیل اقدامات و ترورهای کور از سوی واحدهای ترور فرقه اغلب با هدف ترساندن مردم و مطرح کردن نام فرقه در تیتر اخبار صورت می‌گرفت.
پی‌نوشت‌ها:
-۱عملیات مهندسی، تهران: موسسه فرهنگی هنری مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص ۲۰۱
۲- تبار ترور، تهران: موسسه فرهنگی هنری مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص ۲۴۳
۳- روزنامه کیهان، ۲۶ مهر ۱۳۶۰، ص ۲
۴- روزنامه اطلاعات، ۲۶ مهر ۱۳۶۰، ص ۲
۵- روزنامه جمهوری اسلامی، ۲۶ مهر ۱۳۶۰، ص
انتهای پیام
