الان شرایط بسا بیشتر برای کسانی که قصد جدا شدن دارند سخت تر و غیر انسانی تر شده است. شرایط داخلی فرقه همینطوری غیر قابل تحمل هست که با پدیده سلول انفرادی به مراتب بدتر هم می شود.
یه روز گفتن که دیگه مثل قبل نیست که هر کس میخواد بره بیرون از این جهنم باید توی نشست جمعی بگه که میخوام برم بیرون. این مثلا نشست جمعی، چیزی نبود جز زیر فشار بردن نفرات و ترسوندن کسانی که حتی فکر بیرون اومدن از اون جهنم توی سرشونه.
تازه توی اون مثلا نشست، طرف رو زیر ماکزیمم فشار عصبی و روحی میبرن که شاید کوتاه بیاد. الان اون سازمان جهنمی حتی دیگه به همین هم راضی نیست. از نظر رجوی این هم هنوز کمه چون باید طرف رو برسونن به مرز جنون و خودکشی تا دست برداره.
این بود که فرقه رجوی دوباره به اصطلاح قرنطینه رو راه انداخت که تازه دو ماه بعد از اون نشست کذایی نفرات برن سلول انفرادی که برای کمترین چیزی التماس کنن. شما فکرشو بکنید برای چی آدمها فرار میکنن از توی فرقه.
اگر خیلی گل و بلبل بود که کسی نمیومد فرار کنه. اگه حتی لااقل شرایط الان کمی انسانی بود (گرچه تنها چیزی که توی فرقه ازش بویی نبرده اند انسانیت است)، افراد راحت میومدند بیرون و نیازی به فرار نبود.
الان به خدا روزهایی یادم میاد مثل ۱۹ فروردین یا ۶ و ۷ مرداد. با اینکه عراقی ها داشتند میکشند حرف دل بالای ۹۰% نفرات این بود که می گفتند “بمیریم از این وضعیت بهتر است”. روزایی رو یادم میاد که پشت سیاج اشرف قدم میزدیم و حرف این بود که “خدایا کی میشه این لعنتی ها برداشته بشن”؟
تو رو خدا دیگه به اشرف بعدی تن ندید که ایندفعه بدتر از عراق به سرتون میارن
مگه نبود موقع موشک باران لیبرتی. خودم و نفرات میگفتیم “بخوره به سنگر ما راحت بشیم”
جان عزیزه، با عرض پوزش از دوستانم که هنوز در چنگال ضحاک اسیرن، حتی گوسفند هم وقتی میفهمه که میخوان بکشنش یه تقلایی میکنه، اما ما حاضر بودیم بمیریم.
آهای مسلمون ها! آیا شنونده ای هست که به داد این آدمها برسه؟
باور کنید حاضر بودیم بمیریم از اون وضعیت راحت بشیم.
از خوانندگان محترم درخواست دارم یا از مسئولین محترم بنیاد خانواده سحر که قسمت‌هایی از حمله ۶ و ۷ مرداد رو بگذارید اگر امکانش هست که خوانندگان محترم ببینند که چطوری آدمها میرفتند جلو که با میله گرد به فرق سرشون بزنن که شاید راحت بشن از اون وضعیت.
این ایدئولوژی فرقه نبود که نفرات بخواهند “به خاطر یک مشت خاک یا چهار تا درخت” (داخل گیومه عین حرف مسعود رجوی بعد از تخلیه اشرف بود) بخواهند عزیزترین چیزشون رو یعنی جونشون رو بدهند.
نه عزیزان من، فقط و فقط برای این بود که از اون مثلا زندگی که به همه چیز شباهت داشت جز زندگی که در خور هیچ انسانی نیست پایان بدهند.
سخنی چند با دوستان در بندم
اینجا عراق نیست که فرقه بتونه ترکتازی کنه. اگر پای شما به اون اشرف برسه، چون دوباره به قول خودش چهار دیواری اختیاری، بدتر از اون بلاها سرتون میاد. پس زنجیرها را از ذهن و دست و پا پاره کنید. بیابید بیرون از اون جهنم که اگر برید توی اون اشرف بعدی باز بلایی از بلایی بدتر به سرتون میارن.
یادداشت از اکبر حسنی اسیر آزاد شده از فرقه رجوی در آلبانی
