مقدمه اول : مریم رجوی مدعی است در ایران «رژیم ناتوان»، «جامعه لبریز نارضایتی» و «جامعه بین‌المللی به این واقعیت نزدیک شده که مماشات با رژیم خطاست.» بر اساس همین ادعا نتیجه می‌گیرد، «سرنگونی ضرورت دارد و در دسترس است» و «یک آلترناتیو سازمان یافته برای به‌زیر کشیدن رژیم وجود دارد.»
سپس توضیح می دهد که مرادش از هرکدام از این گزاره ها چیست؟
بر اساس تحلیل و دیدگاه وی حکومت ایران که نه اصلاحی شدنی است، نه تغییر رفتار می دهد و نه امکان مهار آن وجود دارد، باید سرنگون شود. سرنگونی نیز در دسترس است زیرا حکومت ایران «با نارضایتی گسترده اجتماعی محاصره شده است.» یک نیروی جایگزین( مجاهدین) هم وجود دارد که «قدرتش در این است که شرایط بحرانی را به‌سرنگونی رژیم بالغ می‌کند. در سال ۸۸ هسته اصلی قیام‌ها را تشکیل داد و شعارها را از «رأی من کو» به مرگ بر اصل ولایت فقیه رسانید.»
مقدمه دوم : مریم رجوی این جایگزین را قابل اعتماد و به عنوان یک سرمایه و عامل هدایت‌کننده و تعیین‌کننده‌یی که در زمان شاه وجود نداشت. معرفی می‌کند و جامعه جهانی را به توجه به آن فرا می‌خواند.
نتیجه :مریم رجوی براین اساس از ملل متحد، اتحادیه اروپا و آمریکا و کشورهای منطقه می خواهد: «مجاهدین را به‌رسمیت بشناسند و رژیم را از ملل متحد و سازمان همکاری اسلامی طرد کنند. سپاه پاسداران را در لیست گروه‌های تروریستی بگذارید و آن را از سراسر منطقه اخراج کنید، سران رژیم را به‌خاطر نقض حقوق بشر در مقابل عدالت قرار دهید.»
با چنین مقدمه چینی و نتیجه گیری باید پرسید اگر حاکمیت در ایران در محاصره نارضایتی عمومی و ناتوانی از پاسخگویی به نیازهای جامعه است و قرار است که قیام از آنجا آغاز شود، چرا مخاطب مریم رجوی دولتهای غربی است؟
سناتور رابرت توریسلی در نشست مجاهدین در آمریکا آنچه که از ادعاهای دار و دسته رجوی می فهمد را بدون آن که به تناقض آن با سخنان مریم رجوی توجه کند، ضمن رد گزینه نظامی یا مداخله خارجی علیه ایران، بیان می کند که: «محتمل‌ترین مسیر در پیش رو این است که در یک نقطه، وضعیت در داخل به نقطه انفجار خواهد رسید. چون با وضعیت سیاسی، انسانی، اقتصادی غیرقابل دوامی مواجهیم».
آیا آنچه مریم رجوی از غرب می خواهد مداخله خارجی علیه ایران نیست؟
آیا به رسمیت شناخت فرقه رجوی، گرفتن کرسی ایران در سازمان ملل و تکرار اتهامات مجاهدین علیه سران حکومت ایران مداخله خارجی در امور داخلی کشور نیست؟
و آیا هدف آن نیست که کشورهای غربی را تحریک به مداخله چه از نوع سیاسی و چه از نوع نظامی‌اش در ایران بکنند؟
وانگهی این تغییر چه زمانی خواهد بود؟ بیش از سه دهه است که مجاهدین وعده چنین تغییری را می‌دهند؟
توریسلی خیال منافقین و مخاطبین را یکجا راحت می کند و می گوید: «تغییر در ایران غیرقابل اجتناب دانست و تصریح کرد که کار ما این نیست که زمان این تغییر را مشخص کنیم؛ بلکه این مربوط به تاریخ است، کار ما این است که تضمین کنیم وقتی آن روز فرا برسد، یک ساختار آماده برای برخاستن وجود داشته باشد. این مسئولیت خانم رجوی، سازمان مجاهدین و ما به‌عنوان حامیان (آنها) است.»
قضیه کمی بودار است، منافقین و حامیانشان به این نتیجه رسیده اند که توان سرنگونی ندارند و از قیام مردمی هم خبری نیست، آنها فقط می خواهند یک حاشیه امن برای زندگی رهبری گروه تروریستی مجاهدین فراهم کنند که آخر عمری بدون هراس از تحت تعقیب قرار گرفتن و بدون آن که کسی از آنها راجع به ادعاهای آن سؤال کند چند صباح دیگری را در غرب زندگی کنند!
وانگهی مریم رجوی تصریح می کند که در ایران اعتراضات مدنی و حداقلی است و به عنوان نمونه به سال ۸۸ اشاره می کند که شعار مردم « رأی من کو؟» اما مجاهدین مداخله کردند و تلاش نمودند شعاری ساختار شکن را به جامعه القا کنند. این اعتراف مریم رجوی نشان می دهد که اولاً جنس اعتراض در ایران ضد حکومتی نیست و دوماً گفته های حکومت راجع به دخالت در اعتراضات واقعیت دارد و تلاش ناکامی صورت گرفته است که اصل نظام را هدف داشته است اما با کنار کشیدن معترضان و جداکردن خط خودشان از این جریان رادیکال به شکست انجامیده است.
با این واقعیت آیا غربی ها همین اندازه گیج و پرت هستند که گروهی که خودش درگیر مسائل داخلی است و در محاصره نارضایتی اعضایش قرار دارد و پرونده ای قطور از نقض حقوق بشر در کارنامه‌اش وجود دارد و از ناحیه مردم ایران مورد نفرت است را به رسمیت بشناسد؟!
________________________
فاکتها از سخنرانی مریم رجوی در تجمع مجاهدین در پاریس
انتهای پیام / ایران دیده بان
