عبدالرضا نیک بین از بنیانگذاران فرقه مجاهدین خلق که متولد ۱۳۲۱ از مشهد و به عبدی معروف بود، روز یکشنبه اول مرداد ماه، بر اثر بیماری سرطان، در ایران درگذشت. عبدالرضا نیک بین، فرقه را در سال ۱۳۴۴ به همراه دو تن دیگر به نامهای محمد حنیف نژاد و سعید محسن، بنیان گذاشت موضوعی که بعدها سران فرقه آن را تغییر داده و به اسامی علیرضا نیک بین و تراب حق شناس و تعدادی دیگر از بنیانگذاران، اشاره ای نکرده و نمی کنند، همان گونه که به دلایل جدایی و مرگ اینان نیز تا کنون اشاره نشده است.
واقعیت امر این است که دهه های چهل و پنجاه در ایران، حال و هوای مبارزاتی و سیاسی دیگری داشت. یکی از دستجاتی که در آن روزها فعالیت می کردند، مجاهدین خلق بودند که هم اسمشان و هم آرمشان تروریستی بود و هم خاستگاه و اهداف و آرمانشان، نشئت گرفته از جنبشهای جهان سوم و تروریستی بود و ربطی به مسائل و مشکلات داخل ایران نداشت. بعدها آنان اسم خود را آزادی بخش گذاشتند، یعنی این که کشور ایران مورد تجاوز بیگانه قرار گرفته است. در حالی که طی عمر پنجاه ساله منافقین، کشور ایران تحت اشغال بیگانه قرار نداشته تا مستعد تشکیل جنبشهای تروریستی و رهای یبخش گردد.
با این وجود، تاسف این نیست که بازماندگان فرقه که در اساس یک جنبش تروریستی بوده و هم اکنون به دکان مزدوری و جاسوسی برای بیگانه، بدل شده است، بیایند حرف حساب بزنند اما از بنیانگذارانی چون عبدالرضا نیک بین و تراب حق شناس که سال گذشته در پاریس درگذشته و دیگران که در تشکیل و تدوین این فرقه سهیم بودند، انتظار می رفت که در حین مبارزه علیه ظلم و بیداد و یا پس از جدایی، همواره به دیگران و نسلهای بعدی گوشزد می کردند که فرقه و مدل مبارزه شان، مقدس و جاودان نبوده و در مقابل خیانت، نباید سکوت کرد بلکه می بایست در اثر افشاگری ابتدا از چهره خود مایه گذاشت و از قهرمان بازی و پهلوان بازی، فاصله گرفت و از توهین و ناسزا و حتی بدتر، نترسید و نسلهای بعدی و قربانیان را از دام و طعمه و بلایای دیگر نجات داد.
متاسفانه اما در اکثر موارد این طور نشد و اغلب این افراد جرئت خراب کردن دستاوردهای پوشالی و چهره های پوشالی خود را نداشته و گاه با اندک عافیت طلبی، از مسئولیتهای مبارزاتی و سیاسی و انسانی خود طفره رفته و بار سنگین مبارزه و افشاگری را بر دوش قربانیان و جداشدگان و مردم قرار دادند که جامعه ایران همزمان توسط سازمانهای تروریستی همچنین از پهلوان پنبه ها نیز کم هزینه نداد. هزینه هایی که در این جا فرصت پرداختن همه آنها نیست اما در اوج شان قربانیان و بردگان و گروگانهای ایرانی در آلبانی، حداقل یکی از قربانیان و شاهکار پهلوان پنبه های دهه های چهل و پنجاه در ایران است، کسانی که مبارزه را نه با فرهنگ و مناسبات و ظرفیتهای داخل ایران بلکه با اشاره و حمایت و سیاستها و مدل مبارزات خارجی، بنا نهادند.
انتهای پیام / ایران فانوس
