امام جعفر صادق(ع) ششمین امام شیعیان در ۱۷ ربیع الاول ۸۳ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. صابر، طاهر و فاضل از لقب های ایشان و ابوعبدالله کنیه آن بزرگوار به شمار می رود و این امام همام به دلیل راستی و درستکاری لقب صادق را نیز از آن خویش کرد.
ایشان از همان دوره کودکی از سرچشمه دانش پدر بزرگوار خود بهره مند شد و بعدها به نشر معارف اسلامی و آیین پیامبر اکرم(ص) همت گماشت. امام(ع) پس از شهادت پدر والامقامش امام محمدباقر(ع) در ۳۱ سالگی رسالت سنگین امامت را برعهده گرفت و در طول ۳۴ سال دوره امامت خویش حکومت چند تن از خلفای اموی و منصور از خلیفه های عباسی را درک کرد و در این میان کوشید تا با ایجاد یک جنبش فکری و فرهنگی به گسترش حقایق دین مبین سلام بپردازد و اینگونه مکتب بزرگ جعفری را در جهان اسلام بنیان نهاد. ششمین امام شیعیان توانست با پرورش شاگردانی شایسته به هدف های مطلوب خویش در جهت آگاهی جامعه دست یابد که در نهایت این عوامل سبب شد تا منصور دوانیقی خلیفه عباسی حضور این امام همام را برنتابد و در ۲۵ شوال ۱۴۸ هجری قمری در ۶۵ سالگی، ایشان را مسموم کند و به شهادت برساند.

زندگی نامه ششمین امام شیعیان باید به درستی و جامعیت خوانده شود و دیگر آنکه امام(ع) بر آگاهی سازی و افشاگری اهتمام جدی داشت و بنی امیه و بنی عباس را به خوبی به همگان شناساند. به یقین تمامی حکومت های دنیای نوعی شبهه نسبت به حکومت های پیش از خود دارند و باید کوشید تا دوره امام صادق(ع) را به خوبی شناخت. اگر فقه اما جعفرصادق(ع) به درستی بررسی شود می توان در هر مشکلی گره گشایی ایجاد کرد. داستان زندگی ایشان می تواند یک راهبرد و راه حل برای مشکل های یک جامعه باشد. باید به زندگی امام(ع) به درستی اندیشید و زندگی اجتماعی امروز را با هر کدام از خطوط برجسته ای که امام صادق(ع) به آن عمل کرد؛ تطبیق داد.

شهادت جانسوز ششمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت حضرت امام جعفر صادق(ع)را بر عموم مسلمانان جهان تشیع تعزیت و تسلیت عرض می نمائیم.