همانطور که در طی کمتر از یکسال اخیر شاهد هستیم، روز به روز بر تعداد افراد “جامعه جداشدگان” از فرقه رجوی در آلبانی افزوده می شود و این جمع به یک نیروی قدرتمند در برابر دیکتاتوری فرقه ای مسعود و مریم رجوی، که اصلی ترین حقوق انسانی اعضای فرقه خود را هم نقض می کنند، تبدیل می گردد که به وضوح وحشت در دل سران این فرقه مخرب افکنده است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فراق به نقل از بنیاد خانواده سحر، یکی از مسئولین فرقه به صراحت گفته است که اگر جمع جداشدگان با خانواده ها پیوند بخورند و راه خانواده ها به آلبانی باز شود فاتحه سازمان خوانده است. او گفته است که سازمان از شر بلندگوی خانواده ها، اشرف را ترک کرد و وقتی پای آنان به لیبرتی باز شد، مجبور به ترک آنجا گردید. او اظهار نگرانی کرده است که سر و کله خانواده ها در آلبانی هم پیدا شود.
اگر چه فرقه در تبلیغات خود انتقال به آلبانی را یک پیروزی به حساب می آورد اما در درون صد بار افسوس می خورد که از عراق بیرون آمده و اذعان دارد که خمپاره و موشک در عراق، بسا بر درگیری روزمره با جامعه جداشدگان در حال حاضر و همچنین افراد مسئله دار در درون فرقه و خانواده ها در آینده ترجیح دارد. البته، رجوی باید هم افسوس بخورد چون اینجا از تزریق خون به بدنِ در حال احتضارش خبری نیست.
فرقه رجوی ید طولایی در تفرقه افکنی، جاسوسی، تطمیع، ارعاب، فریب و همچنین اعمال فشارهای روانی دارد و تاکنون با این هنرها توانسته است موجودیت خود را حفظ نماید. طبیعی است که سران این فرقه در برابر “جامعه جداشدگان” که در حال گسترش است منفعل نمانده و از تمام ترفندهای فرقه ای، که اتفاقاً در اعمال آن ها استاد است، برای سرکوب جداشدگان و خارج کردن آنان از دور مبارزه (برای احقاق حقوق همه اعضای فرقه) استفاده می کند.
یکی از ترفندهای فرقه ای که در آلبانی علیه جداشدگان مستمراً به کار گرفته می شود تفرقه افکنی و ایجاد فضای بد بینی و بی اعتمادی است. درست است که یکی دو نفر از جداشدگان، تحت فشارهای اقتصادی و روانی فرقه، تسلیم شده و تن به خواسته های نامشروع مسئولین آن داده اند اما “جامعه جداشدگان” نباید به هیچ کس به دیده تردید نگاه کنند و نباید رمز پیروزی یعنی اتحاد را فراموش نمایند.
در شرایط فعلی هرگونه همسو شدن با فعالیت های تفرقه افکنانه مسعود رجوی و افتادن به دام ترفندهای او و اعوان و انصارش به زیان فعالیت های “جامعه جداشدگان” خواهد بود. این جامعه در حال حاضر بیش از هر چیز به وحدت و اتحاد عمل نیازمند است.
خواست برحق تمام اعضا (آزادی ارتباط با دنیای خارج و خصوصاً خانواده ها) را به محور روابط خود تبدیل کنیم و در این راه در همبستگی با خانواده ها چه در داخل و چه در خارج از کشور کوشا باشیم و سران فرقه رجوی را تا جای ممکن برای برآورده شدن این خواسته تحت فشار قرار دهیم.
مریم رجوی چه خوب گفت که اینجا عراق نیست. بله درست است آلبانی عراق نیست و نمی شود مانند محیط های محصور اشرف و لیبرتی افراد را منزوی از دنیای آزاد نگاه داشت. فرقه قصد دارد برای ادامه مغزشویی افراد، آنان را به محل ایزوله ای همانند اشرف و لیبرتی منتقل کند. ضروری است “جامعه جداشدگان” از هر طریق ممکن در برابر این ترفند فرقه ای ایستادگی نمایند و مانع از انجام آن گردند.
سفارش دیگر ما به همه عزیزان اینست: حال که از جهنم فرقه ای رجوی خلاص شده و پا به دنیای آزاد گذاشته ایم از فرهنگ و ادبیات رجوی که سالیان با آن خو گرفته ایم فاصله بگیریم و احترام متقابل را اساس گفتار و نوشتار خود قرار دهیم. ما هرگز از واژه هایی که جامعه ما از آن کراهت دارد و البته همیشه ورد زبان رجوی ها بوده است، نباید استفاده نماییم. احترام متقابل برای حفظ اتحاد یک امر ضروری است.
این مقاله را با نوشته ای از یار دیرین بنیاد خانواده سحر خانم ثریا عبداللهی، که دیروز در یکی از گروه های تلگرامی عنوان نموده است، به پایان می بریم:
“من واقعاً متأسفم از بعضی برخوردهای دوگانه که هنوزهم به طرق مختلف ادامه دارد. نمی دانم هدف چیست و می خواهند با این تهمت ها و تفرقه افکنی ها صاحب چه مقامی و دولتی و ثروتی شوند. هدف و فعالیت تمامی گروها و سایت ها، جداشدگان، خانواده ها و اعضای محترم انجمن ها، فقط و فقط برای رهایی اسیران بی گناه از چنگال دیو هزار سر است و در انتها نابودی فرقه دجال رجوی که جوانان سرزمین مان را نسل کشی و نابود کرد. به نظر من یک جدا شده، و حتی یک اسیر در فرقه، فرقی با امیرم ندارد. هر دو برای من عزیز و محترم هستند، چرا که جوانان همین مرز و بوم و فرزندان همین مادران همچون رضایی، ام شهاب، عطایی، ساسانی. حسینی و … هستند. پس از تمامی خانواده های محترم و تمام اعضای جدا شده به عنوان یک مادر دردمند خواهشمندم صادقانه بدون توقع و بدون کوچکترین چشم داشتی در کنارهم به فعالیت ادامه دهند. این گونه اختلاف ها در واقع دشمن شاد کن است. بارها و بارها تکرار کردم و گفتم که ما خانواده ها چندین سال در کنار جداشدگان عزیز در مقابل اشرف با تمامی مشکلات در کنارهم صادقانه و با محبت و احترام بودیم و بعد از این هم خواهیم بود، چرا که تماماً اعضای یک خانواده ایم و باید حرمت و احترام در چهارچوب خانواده حفظ شود.”
انتهای پیام
